ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΤΗΝΩΔΙΑΣ...

1. Απ' την εποχή του μεγάλου τιμονιέρη Μάο και την περιβόητη, πολιτιστική επανάσταση "αποψίλωσης", μέχρι σήμερα, την εποχή του νεο-μανδαρισμού, της γραφειοκράτιας, της καπιταλιστικής εκμετάλευσης, των εκτελέσεων, της φίμωσης, του ελέγχου του διαδικτύου, της καταπίεσης των εθνοτήτων και της ομηρίας του Θιβέτ, η Κίνα ακολουθεί τον δικό της, ιδιαίτερο και βάναυσο τρόπο στον δρόμο μιας υποτιθέμενης ανάπτυξης. Μέχρις εδώ, λίγοι θα βρεθούν να διαφωνήσουν (εξαίρεση αποτελεί ο Ηλιογάβαλος πρόεδρος του ΣΥΝ που τα ΄χει λίγο χαμένα ακόμα). Αυτό που μου τη δίνει εμένα, είναι ότι τώρα ξαφνικά θυμήθηκαν οι μεγάλοι ηγέτες και οι μιντιακές περσόνες να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους προς το κινέζικο καθεστώς, με πρόφαση το αρχαίο, αθάνατο πνεύμα του ευ αγωνίζεσθαι, της αλληλεγγύης και της ειρήνης, το σφαγμένο απ' τα δισεκατομμύρια, το βιασμένο απ' τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, το τσιτωμένο απ' τους οκτακέφαλους της ντόπας και των αναβολικών. Η Μέρκελ δηλώνει ότι δεν θα παραβρεθεί στην τελετή έναρξης, ο Σαρκοζί τσινάει και θέτει όρους, ενώ η Χίλαρι, η οποία μετά τον περιβόητο λεκέ, θέλει ν' αποδείξει-πάση θυσία- ότι μπορεί να τον ξεπλύνει- γι' αυτό και θα μας απαυτώσει όλους σε περίπτωση που εκλεγεί- και μετατράπηκε ξαφνικά σε προστάτη των ατομικών ελευθεριών. Γιατί κυρίες και κύριοι; Επειδή η Κίνα αυτοαποκαλείται ακόμα κομμουνιστική; (αλίμονό σου δύστυχε Μαρξ!). Ή επειδή ανατέλει στο παγκόσμιο στερέωμα ως μια νέα, μελλοντική υπερδύναμη και προκαλεί ήδη ταχυπαλμίες στους παραδοσιακούς αφέντες; Με άλλα λόγια, αν η Ολυμπιάδα διεξάγονταν στις Η.ΠΑ., οι εκπρόσωποι της καθεστυκίας εξουσίας θα διαμαρτύρονταν ποτέ για την ανεργία και την κατασπάθιση των ατομικών ελευθεριών, θα βροντοφώναζαν ενάντια στους πολέμους και στα Γκουαντάναμο της υφηλίου; Αν η Ολυμπιάδα διεξάγονταν στο Παρίσι, θα μίλαγε κανείς για την πολιτική του υπερ-δεξιού Σαρκοζί, που πίνει το αίμα των εργαζομένων και στοιβάζει τους μετανάστες σε χαρτόκουτα; (αν και πλέον μετανάστες, θα πρέπει να θεωρούνται και αρκετοί Γάλλοι. Μια βόλτα στους δρόμους του Παρισιού θα σας πείσει).

2. Ο Γ. Δελαστίκ επισημαίνει σήμερα στο "Έθνος", με πολύ εύστοχο τρόπο, τους κινδύνους που απορρέουν από μια μονομερή θεώρηση της σύγχρονης πραγματικότητας. Γράφει λοιπόν ότι τα βιοκαύσιμα που απαιτούνται για να γεμίσουν το ντεπόζιτο ενός ιδιωτικού αυτοκινήτου, ισοδυναμούν με τις ετήσιες, βασικές διατροφικές ανάγκες ενός ανθρώπου. Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός έχει καταντήσει ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις οικολογικές μας ευαισθησίες σε καταδίκη για τους φτωχότερους πληθυσμούς του πλανήτη. Η οικολογία από μόνη της δεν μπορεί να προσφέρει λύσεις. Λύσεις όμως θα υπάρξουν μόνο μέσα από μια συνολική, οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική αντιπαράθεση με το υπάρχον σύστημα.

3. Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένας μεγάλος καλλιτέχνης, ονόματι Guillermo Vargas Habacuc. Αυτός ο σπουδαίος και πρωτοποριακός άνθρωπος πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το έδεσε στον τοίχο μιας Γκαλερί τέχνης και το άφησε να πεθάνει απ' την πείνα και τη δίψα. Το έργο κουρυφαίο, γι' αυτό και o Habacuc προσκλήθηκε απ' την Biennale 2008 της Κεντρικής Αμερικής για να επαναλάβει το αριστούργημά του. Τα λόγια περιττά. Εδώ μπορείτε να εκφράσετε την αντίθεσή σας.

Υ.Γ. Αν ο εν λόγω κύριος επιθυμεί να μάθει κι άλλα για την τέχνη που ασκεί, μπορεί να μας επισκεφτεί και να διδαχτεί για την "προοπτική" στη ζωγραφική και το "ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο" μέσα απ' το κιαροσκούρο μιας στραπατσαρισμένης μούρης.

Διότι και οι γροθιές, καμιά φορά, γίνονται πινέλα...