O guitarrista da banda americana Bon Jovi, Richie Sambora, foi preso em Laguna Beach, na Califórnia, por dirigir alcoolizado (ελλείψει άλλου τίτλου)

Λιοπύρι. Ιούλης μήνας. Σχολείο πολυβόλων. Ψαρωμένος και συγκαμένος. Πάνω-κάτω με τρίποδες, μαγκ, ΠΑΟ, 50αρια μπράουνιγκ. Κάθε μας κίνηση πρέπει να γίνεται με σχηματισμό και με βήμα. Η ανοησία και η ανοργανωσιά του ΕΣ φαίνεται από το γεγονός ότι, ενώ το σχολείο πολυβολητή εδρεύει στο στρατόπεδο χι, ο οπλισμός και το λοιπό εκπαιδευτικό υλικό βρίσκονται στο στρατόπεδο ψι, απέναντι από το χι, σε απόσταση ούτε 500 μέτρων. Ωστόσο αυτά τα πεντακόσια μέτρα, μέσα στο λιοπύρι, με βήμα, σχηματισμό, τραγουδάκια για την ξακουστή Μακεδονία και τον τρίποδα στο χέρι, είναι βασανιστικά.

«Ένα και ψηλά», δίνει ο δόκιμος το σύνθημα… «Ψηλά-ψηλά τα κόκκινα μπερέ», βροντοφωνάζουμε. Φωνάζω κι εγώ. «Δεν θα, δεν θα», συνεχίζει ο 22χρονος μπαρουτοκαπνισμένος πολεμιστής παύλα εκπαιδευτής παύλα δόκιμος έφεδρος αξιωματικός… «Δεν θα, δεν θα περάσετε ποτέ, εδώ θα προσκυνήσετε τα κόκκινα μπερέ», βροντοφωνάζουμε. Τη λέξη «προσκυνήσετε» δεν την βροντοφωνάζω, δεν την εκφέρω καν. Δεν καταλαβαίνω τίποτε. Γιατί σπαταλάμε έτσι δυνάμεις, σε ποιους απευθύνεται αυτό το σύνθημα, γιατί πρέπει να μας προσκυνήσουνε, δεν είμαστε και θεοί άλλωστε, και πάνω απ’ όλα τι στον μπούτζο κάνω εγώ εδώ πέρα…

Νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης, ένας γελοίος ΕΜΘ («Δεν ξέρεις την προσευχή ρε; Τι είσαι μουσουλμάνος, Αλβανός; Μη με κοιτάς στα μάτια ρε, είμαι ο εκπαιδευτής σου, ο θεός σου, και με τολμάς να με κοιτάς στα μάτια κωλόψαρο!») επειδή ήθελε να μας ξεκουράσει από τη σκληρή εκπαίδευση, μας έκανε μάθημα ιστορίας: τι καλά που γαμήσαμε τα κομμούνια στο Γράμμο. Ανταλλάξαμε κλεφτές ματιές με κάνα-δυο, του στιλ «αυτός μας βρίζει», αλλά δεν είπαμε κουβέντα. «Καλύτερα να ακούμε μαλακίες στη σκιά, παρά να κάνουμε μαλακίες στον ήλιο».

Σαν κι αυτές τις μαλακίες που κάναμε εκείνη τη στιγμή. Σημειωτόν εμπρός στο διοικητήριο, φτου κι απ’ την αρχή τη Μακεδονία Ελλήνων το καμάρι… Μόνο και μόνο για να κάνει ο ΔΕΑ το κομμάτι του στο διοικητή και να του δείξει πόσο καλός εκπαιδευτής είναι, και να φωνάζουμε μετά για πάρτη του «νάτοι, νάτοι, του Τάδε οι γαμάτοι».

«Εμπρος βάδην μαρς». Επιτέλους τέλος, σκέφτομαι.

«Μια κρύα νύχτα του χειμώνα», ξαναρχίζει ο δόκιμος… «31 Γενάρη…» και με πιάνει η παραζάλη: ένα ηλίθιο κωλοτράγουδο για κάτι παλικάρια που τα φάγανε οι Τούρκοι πάνω από τα Ιμια. Α, αυτό είναι απαγορευμένο, σκέφτομαι.
Δεν ανοίγω το στόμα μου, ούτε καν για να προσποιηθώ ότι φωνάζω.

«Λόχος, αλτ». Στη μέση του δρόμου, γαμώ την τρέλα μου.

«Εσύ ο χοντρός με τα γυαλιά και το τζόκεϊ (διευκρίνιση: ήμουν ο μοναδικός σε ένα λόχο μπερέδων που δεν δικαιούταν να φοράει το μπερέ λόγω γιώτα, βέβαια μετά μου τον φορέσαν με το ζόρι, όχι ότι με χάλασε βέβαια, άλλη ιστορία αυτή) γιατί δεν φωνάζεις;».

Κάτι μου θύμισε αυτή η περιγραφή: ένας μπάτσος που είχε πει σε μια αντιπροσωπεία φοιτητών: «Θέλουμε αυτόν το χοντρό με τα γυαλιά και τα μούσια γιατί μας έκανε κωλοδάχτυλο».

- Γιατί δεν φωνάζεις ρε; (ε, όχι και ρε, δεν με ξέρεις κι από χτες).

- Δεν φωνάζω κύριε δόκιμε (ηλίθια απάντηση, το ξέρω, άλλο με είχε ρωτήσει).

- Γιατί, σε πονάνε οι γόβες σου μήπως; (μπα, τις δωδεκάποντές μου τις χάρισα στο διοικητή, μαλάκα)

- Όχι κύριε δόκιμε. Δεν φωνάζω γιατί δεν θέλω να φωνάξω.

- Δεν θέλεις; Τι νομίζεις, ότι θα σε ρωτήσουμε κιόλας; (ε, καλό θα ήταν, έτσι για αλλαγή)

- Όχι κύριε δόκιμε, απλώς δεν με εκφράζει αυτό το σύνθημα.

- Δεν σε εκφράζει; Τι είναι αυτά που λες ρε; Καταλαβαίνεις; Αρνείσαι να φωνάξεις το σύνθημα που εγώ διέταξα; (ωχ ρε φίλε παράτα με…)

- Μάλιστα κύριε δόκιμε. Αρνούμαι.

«Λόχος. Προσοχή. Εμπρός τροχάδην μαρς», διέταξε το μαλακισμένο. «Με σένα θα τα πούμε σε λίγο» (καλά, ό,τι πεις, μόνο να βάλω λίγο Fissan πρώτα γιατί κατασυγκάηκα).

Μας παρέταξε, ενώ το πρόγραμμα εκπαίδευσης είχε πλέον τελειώσει, δίπλα στα κρεβάτια μας. Με διέταξε προσοχή κι άρχισε το ξεχεστήριο. Εν μέσω ριπών σιέλου που του φεύγανε προς όλες τις κατευθύνσεις όση ώρα με ξέχεζε, πέρα από το ότι θα ήμουν αναφερόμενος στο λοχαγό (πρώτη φορά στον τάκο), έμαθα ότι άρνηση εκτέλεσης διαταγής ανωτέρου ισοδυναμεί εν καιρώ πολέμου με θάνατο. Μάλιστα, έλεγα, ό,τι κι αν μου έλεγε, τέλειωνε σκεφτόμουνα, να κάνω κάνα μπάνιο γιατί έχω συγκαεί…

Αργότερα ανέλαβα δράση παρασκηνιακή. Ενας καλός Σκύλος με ενημέρωσε τηλεφωνικώς ότι όντως τέτοια συνθήματα κατά της Τουρκίας πλέον απαγορεύονται. Φρόντισα μέσω ενός γνωστού μου έφεδρου λοχία - γραφέα στο τέταρτο γραφείο να μαθευτεί η ιστορία σε κάτι… πολιτισμένους ταγματάρχες, και ετοιμάστηκα (γυάλισμα, ξύρισμα και Fissan) να βγω την επομένη στον τάκο.

Γενικώς έχω φωνάρα (και κορμάρα). Αμα φωνάζω δυνατά, ακούγομαι σαν τη θύρα 4. «Παρουσιάζομαι στην πρωινή αναφορά του λόχου κύριε λοχαγέ, για να σας αναφέρω ότι είμαι αναφερόμενος από τον Δόκιμο Εφεδρο Αξιωματικό του 5** **ΤΠ κύριο Μαλάκα Μαλακόπουλο για το λόγο ότι αρνήθηκα να εκτελέσω συγκεκριμένη διαταγή που αφορούσε συγκεκριμένο σύνθημα. Επίσης ζητώ την προσωπική σας ακρόαση προκειμένου να σας εξηγήσω τους λόγους που με οδήγησαν στην πράξη αυτή».

Ο λοχαγός ήταν σπαθί. Με πήρε παράμερα. Μιλήσαμε για το συμβάν, μου εξήγησε ότι αυτά τα συνθήματα αποσκοπούν στην τόνωση του ηθικού. Του είπα ότι εμένα αυτά μου το ρίχνουν το ηθικό. Μιλήσαμε επίσης για ιστορία, πολιτική, για τον έρωτα, την ποίηση και την ιταλική κουζίνα. Στο τέλος μου είπε: «Αντε τράβα. Κοίτα να είσαι καλός στρατιώτης, κι εγώ σου δίνω το ελεύθερο να μη φωνάζεις αυτά τα συνθήματα. Και σιγά μη σε καμπανιάσω για τις μαλακίες του ΔΕΑ Μαλακόπουλου». «Ευχαριστώ κυρ λοχαγέ». Προσοχή, χαιρέτισα στρατιωτικά, μεταβολή κι έφυγα.

Την επομένη ήρθε το οριστικό χτύπημα. Περνώντας μπροστά από το διοικητήριο, ξαναμανατραγουδώντας την Μακεδονία που έδιωξε τους βάρβαρους, και πάλι συνοδευόμενοι από τον ΔΕΑ Μαλακόπουλο, σκάει μύτη ένας ταγματάρχης και κατευθύνεται στον ΔΕΑ, ο οποίος βαράει την δέουσα πρσχή και στέκεται στο ένα: «Δόκιμε, αν ξανακουστεί το σχολείο πολυβόλων να φωνάζει συνθήματα κατά της γειτόνου και συμμαχικής χώρας, θα φας τέτοιο εγκαλητήριο από μένα που δεν θα ξέρεις πού να κρυφτείς».

Το μόνο κακό είναι ότι έκτοτε το ρεπερτόριό μας συρρικνώθηκε δραματικά, τουτέστιν την είδαμε «Κουρδιστό Πορτοκάλι» από την πολλή Μακεδονία και τους Μακεδόνες που δεν μπορούν να ζούνε σκλαβωμένοι… Το τραγουδούσα με τόσο πάθος που στο τέλος έκλεισε η φωνή μου.

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Ενδιαφέροντα ποστ στου Αργου, στου Ινδικτου και στης Meniek.