Είμαι μάτσο, είπα. Ενα μάτσο χάλια, μου είπαν. Να με πούμε ματσό, μπας και τα βρούμε;

Όταν έγινε ο κατακλυσμός δούλευα ως μοντέλο στο τμήμα υδροστρωμάτων μιας μεγάλης εταιρείας τελεμάρκετιγκ. Το κακό συνέβη ξαφνικά, σαν κόψιμο. Ενας χοντρός, πολύ χοντρός συνάδελφος από το τμήμα Συνεργάτες του Θεού Περιορισμένης Ευθύνης, του οποίου μύχιος πόθος ήταν η συμμετοχή σε γνωστό χορευτικό τηλεδιαγωνισμό, εκτελούσε μια πολύπλοκη χορογραφία υπό τους ήχους του «Φιλιού της ζωής» της Έλενας Παπαρίζου. «Στο χείλος της καταστροφής μου δίνεις το φιλί της ζωής», ανέκραξε ο χοντρός χορευτής κι έπεσε με δύναμη πάνω σ’ ένα υδρόστρωμα, το οποίο δεν άντεξε το σοκ. Τα νερά, ορμητικά, παρέσυραν την πλάση. «Είμαι ο Νώε, κι αυτή η κιβωτός μου, το Love Boat της νέας εποχής, έλα μαζί μου, αν θέλεις να σωθείς, να σου δώσω το φιλί της ζωής», μου είπε ο χοντρο-Νώε. «Μα τι μαλακίες λες, αυτό το πλοίο λέγεται ‘Σήφης’», του είπα και φούσκωσα τα μπρατσάκια μου. «Φοβού μη, τεκνό μου», «Τέκνον, εννοείς», προσπάθησα να τον διορθώσω, αλλά προτού προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση μου, μου είχε περάσει κάτι μπρασελέ στους καρπούς.

Ξύπνησα σε ένα πολυτελές μπουντρούμι. Κοίταξα έξω από το φωταγωγό. Πλέαμε σε μια θάλασσα γιομάτη με λογής παράξενα φυτά με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά. Στις Αντίλλες κάναμε στάση για ανεφοδιασμό και καφεδάκι, υποτίθεται. Όμως κάτι μου βρόμαγε από την αρχή αυτής της ιστορίας και δεν ήταν το κόψιμο της δεύτερης αράδας. Όταν είδα το πλοίο να φεύγει, χωρίς εμένα, κατάλαβα ότι με είχαν πουλήσει σκλάβο στους ζάμπλουτους ιθαγενείς έναντι κάμποσων χιλιάδων δοντιών, που όπως έμαθα αργότερα ήταν το νόμισμα της Νέας Εποχής.

Οι ιθαγενείς όμως εξηγήθηκαν σπαθί. Τα καθήκοντά μου ήταν απλά: Επίσημος κομμωτής, μανικιουρίστας, πεντικιουρίστας του Ντου-Ντου-Κα, ενός σκύλου απροσδιορίστου ράτσας, ιερού ζώου των κατοίκων, από την ημέρα που ψάχνοντας στο υπόγειο μιας καλύβας το βεσέ για να κάνει την ανάγκη του, ανακάλυψε τον καταζητούμενο πράκτορα της CIA (για την ακρίβεια, απλώς ανακουφίστηκε απάνω στον πράκτορα, ο οποίος αναφωνώντας «βαρέθηκα τόσα χρόνια αυτή τη σκατοδουλειά», αυτομόλησε και αποκάλυψε τα μυστικά των Burger King στους ιθαγενείς. Ο θρύλος λέει ότι το πρώτο burger που φτιάχτηκε ήταν από μπιφτέκι πράκτορα).

Η ζωή στο νησί ήταν σκληρή. Κάθε βράδυ ο σκύλος με έδενε σε ένα δέντρο και με παράταγε στο έλεος των κουνουπιών. Αντικουνουπικό πωλούταν μόνο στην άσπρη αγορά, κι έπρεπε να έχεις πολύ μεγάλο δόντι για να προμηθευτείς ένα. Στο τέλος γίναμε φίλοι με τα κουνούπια. Τους είπα την ιστορία της ζωής μου, και πώς κατέληξα, μετά από τόσα χρόνια δουλειάς και εθελοντικής αιμοδοσίας, να μου πίνουν το αίμα με το ζόρι. Με λυπήθηκαν. Με λύσανε και με πήραν στα φτερά τους. Με ανεβάσανε, ασφαλή κι ελεύθερο, στην πιο ψηλή και απάτητη κορυφή ενός βουνού, όπου ζούσαν οι γυναίκες της φυλής Φασούλα. Πανύψηλες και τρομοκρατικές, με εγκαταστήσανε σε μια σπηλιά. Με δέσανε κι εκεί που νόμιζα ότι το όνειρό μου τελικά θα είναι υγρό (άλλωστε ξεκίνησε με έναν κατακλυσμό), μου ανακοινώσανε ότι στο εξής θα είμαι ο σκλάβος τους για να με υπηρετούνε.

Σήμερα, δεμένος ακόμη στη σπηλιά, συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει διέξοδος από τη σκλαβιά. Τουλάχιστον το φαΐ φαίνεται καλό. Και λέω φαίνεται, γιατί με ταΐζουν εικόνες νοστιμότατων εδεσμάτων από περιοδικά μαγειρικής.

Powered by eSnips.com