Απογοητευμένος επιστρέφω απ' τις διαπραγματεύσεις για το όνομα της γειτονικής ανώνυμης χώρας. Επειδή στους καιρούς που ζούμε η ανωνυμία δεν είναι ανεκτή, ανιδιοτελώς προσέφερα και στις δύο πλευρές το δικό μου όνομα (γιατί ανέκαθεν ήμουν ερωτευμένος με την Εξουσία και ήθελα να γίνω κράτος): Panokato Μακεδονία (στην τελική Μακεδονία πάνω-κάτω θα τη λέμε). Ουδείς εδέχθη.
Για παρηγορια στράφηκα στο βιβλίο που μου είχε δωρίσει ένας αγαπημένος φίλος την πρωτοχρονιά του 2001, το "1.000 record covers" του Michael Ochs.
Στις σελίδες του εντόπισα ουκ ολίγα εξώφυλλα που απεικονίζουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που βιώνουμε: κωλοκατάσταση. Ας σημειωθεί ότι δεν περιλαμβάνται εξώφυλλα των δεκαετιών του '90 και μετά, διότι απλούστατα οι κώλοι έγιναν καθεστώς στα εξώφυλλα (και όχι μόνο).
Ο τίτλος αυτού του δίσκου, ας πούμε, έχει πλάκα σε συνδυασμό με το εξώφυλλο: Χαρισματική... οπτική γωνία.
Ενώ αυτοί πάλι προτιμούν το λιτό... Ημισφαίρια.
Οι Average White Band έχουν αυτογνωσία: το μέσο λευκό συγκρότημα, του κώλου όντως.
Αυτό δεν είναι εξώφυλλο. Είναι το εσώφυλλο του δίσκου Jazz των Queen, σχετιζόμενο με το single "Fat bottomed girls".
ΥΓ. Θα ακολουθήσουν και άλλα εξώφυλλα, λιγότερο του... κώλου.
3 σχόλια:
Καλώς τον και καλή δύναμη και με ορμή να μη σου πάρουν το όνομα (μήπως και τα σώβρακα?).
Αλλά έχετε Ζορρό εσείς εκεί πάνω και δεν θα κολατσίσει κανένας σφετεριστής.
Πάνως, έχω κι εγώ το Jazz σε βινύλιο, αλλά δεν έχει κώλους! Γιατί μου κόψανε τους κώλους?
Κωλό μήνα και κωλή εβδομάδα!
Παράλληλε και Σκυλάκο ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου