One two three, six seven eight. Period.

Ο καλός μπλόγκερ ExiledInBerlin με προσκάλεσε στο γνωστό πλέον μπλογκοπαίχνιδο για τη σελίδα 123 και τις περιόδους έξι έως οκτώ αυτής. Ορεξη για blogging δεν έχω, πολλώ δε μάλλον για παιχνίδια. Ωστόσο επειδή είναι αγένεια να απορρίπτεις ή να αγνοείς την πρόσκληση κάποιου που εκτιμάς, ορίστε η συνεισφορά μου, αν και παραβαίνω ολίγον τι τους κανόνες.

Γενικώς διαβάζω αρκετά αλλά με περιορισμένο εύρος. Τουτέστιν δεν διαβάζω τίποτε άλλο εκτός από μυθιστορήματα. Ποιηση, δοκίμιο, θέατρο, φιλοσοφία, ιστορία, πολιτική; Μαύρα μεσάνυχτα. Ενα καλό μυθιστόρημα, βασισμένο σε ένα καλό στόρι, μπορεί να πει όσα όλοι οι φιλόσοφοι μαζί. Εντούτοις από λόγους ματαιοδοξίας και μόνον έχω προσπαθήσει να εντρυφήσω σε πιο σοβαρά αναγνώσματα, με οικτρά συνήθως αποτελέσματα. Αυτήν τη καημένη τη "Στοιχειώδη αισθητική" του Ραφαηλίδη για παράδειγμα, μέχρι πρόσφατα, την είχα καταστήσει υπνοστεντόν. Μέχρι που κάνα χρόνο πριν, στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου, αντικατέστησα την "Στοιχειώδη αισθητική", χωρίς να την ολοκληρώσω ποτέ, αισθητικά αστοιχείωτος, με άλλα δύο "σοβαρά αναγνώσματα": Την "Μικρή ιστορία περί των πάντων (σχεδόν)" του Bill Bryson, εκδόσεις Πόλις, και τη "Γοητεία του ανορθολογισμού - Το ειδύλλιο της διανόησης με τον φασισμό από τον Νίτσε στο μεταμοντερνισμό" του Richard Wolin, επίσης από τις εκδόσεις Πόλις.
Περιττό να πω ότι δεν έχω προχωρήσει πολύ σε κανένα από τα δύο, παρότι πρόκειται για πολύ ενδιαφέροντα αναγνώσματα -τουλάχιστον έτσι μου φάνηκαν από τις εισαγωγές τους.
Οπότε δράττομαι της ευκαιρίας που μου προσφέρει αυτό το μπλογκοπαίχνιδο για να δω τι σκατά γράφει το καθένα στη σελίδα 123, στην οποία διαφορετικά δεν θα έφτανα ποτέ.

Η γοητεία του ανορθολογισμού, σελ. 123:

Ο Φρόυντ πίστευε, όπως και οι φιλόσοφοι του παρελθόντος, ότι η ορθολογική αυτογνωσία -ο στόχος της αναλυτικής διαδικασίας- είναι το κλειδί για τη χειραφέτηση του ανθρώπου. Η προσέγγιση του Γιουνγκ στο ασυνείδητο ήταν τελείως διαφορετική. Σε πολλές περιπτώσεις υιοθέτησε τις ιδέες του Φρόυντ για να τις αντιστρέψει.

(Τι μου λες; Κι η Στρουμφίτα τι έχει να πει επ' αυτού;)

Μικρή ιστορία περί των πάντων (σχεδόν), σελ. 123:

Εν τω μεταξύ στη Φιλαδέλφεια -στην πόλη του Wistar- οι φυσιοδίφες είχαν αρχίσει να συγκεντρώνουν τα κόκαλα ενός γιγάντιου πλάσματος που έμοιαζε με ελέφαντα και αρχικά ονομάστηκε "το μεγάλο αμερικανικό ινκόγκνιτουμ" αλλά στη συνέχεια ταυτοποιήθηκε, όχι με απόλυτη ακρίβεια, ως μαμούθ. Τα πρώτα τέτοια κόκαλα ανακαλύφθηκαν στην τοποθεσία Big Bone Lick (ορυχείο του μεγάλου οστού) στο Κεντάκι, σύντομα όμως άρχισαν να ανακαλύπτονται λίγο πολύ παντού. Κατά τα φαινόμενα η Αμερική υπήρξε κάποτε το λίκνο ενός εντυπωσιακά μεγάλου ζώου, που αρκούσε για να διαψεύσει τους γαλατικούς παραλογισμούς του Buffon.

(Του Μπουφόν; Βρε τον Πιερλουίτζι...).

ΥΓ. Δεν απευθύνω πρόσκληση σε κανέναν. Και δίνω επίσης στον ευατό μου μια μικρή άδεια (η οποία έχει ξεκινήσει εδώ και καμιά βδομάδα, την οποία διέκοψα μόνο και μόνο επειδή εδέχθην την ενδιαφέρουσα πρόσκληση, τα είπαμε και πιο πάνω) από το blog μέχρι... όποτε.