ΑΝΑΣΑΙΝΟΝΤΑΣ...

Πιστεύω πως όλοι σας, λίγο – πολύ, έχετε ακούσει για τους δύο απεργούς πείνας, τον Ταράσιο Ζαντορόζνι και τον Γεράσιμο Κυριακόπουλο που συνελήφθησαν τον περασμένο Μάιο την ημέρα της πορείας του Κοινωνικού Φόρουμ στην Αθήνα. Ο πρώτος απεργεί απ’ τις 29-11-2006 και ο δεύτερος απ’ τις 15-12-2006. Ο εισαγγελέας μόλις απέρριψε για τρίτη φορά την αίτηση αποφυλάκισής τους, ενώ οι γιατροί και οι δικηγόροι τους τονίζουν καθημερινώς την δραματική κατάσταση στην οποία έχουν πλέον περιέλθει, μιας και αρνούνται ακόμα και την λήψη βιταμινών. Μόνιμες εγκεφαλικές βλάβες, αναπηρία, κλονισμός του νευρικού τους συστήματος και απώλεια του ήπατος και των νεφρών, είναι για τους περισσότερους άλλη μια αρμαθιασμένη λίστα ιατρικών παθήσεων. Γι’ αυτούς όμως, είναι μια επερχόμενη, ζοφερή πραγματικότητα.
Δεν θέλω να σταθώ τόσο στα γεγονότα. Για το κράτος εξάλλου, η βία, η εκδίκηση, ο φόβος, η «συμμόρφωση» και ο εγκλεισμός είναι μερικά απ’ τα ζωτικά και ειδοποιά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ύπαρξή του. Ο Φουκώ είναι σαφώς ο πλέον αρμόδιος για να σας επιλύσει τυχόν αμφιβολίες. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι ανεξάρτητα απ’ την έκνομη ή όχι δραστηριότητά τους, ανεξάρτητα απ’ το αν είναι καλά παιδιά ή τα μεγαλύτερα κοπρόσκυλα, δεν παύουν να είναι δύο νέοι άνθρωποι που θυσιάζουν τη ζωή τους διεκδικώντας τα αυτονόητα: Μια δίκαιη δίκη. Μια δίκη που ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί. Και μια συμπαράσταση. Μια συμπαράσταση σ’ ένα στοιχειώδες και δημοκρατικό δικαίωμα, ένα δικαίωμα που μας αφορά όλους: Το δικαίωμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Γι’ αυτό καλοί μου bloggers, θα ήτανε απίστευτα λυσιτελές να χαλαρώναμε λιγάκι, να προσγειωνόμασταν καμιά φορά στην γήινη πραγματικότητα, να χαμηλώναμε την μύτη και να σταματούσαμε να αρθρογραφούμε με κύριο στόχο (κάποιες φορές) την πόζα, τον ναρκισσισμό, και την αυτοπώληση. Στην τελική, επειδή μας δίνονται οι δυνατότητες της προβολής και της έκφρασης, δεν σημαίνει αυτομάτως ότι πιάσαμε τον παπά απ’ τα αρχίδια, ούτε ότι ξαφνικά γίναμε όλοι μεγαλοδημοσιογράφοι και ποιηταράδες, ούτε ότι δημιουργήσαμε την διαδικτυακή νεοπλατωνική Ακαδημία.
Καλό θα ήταν επίσης, καθώς θα τρίβαμε τα μάτια μας απ’ το πολύ σερφάρισμα, να τα ανοίγαμε για λίγο, να κοιτάζαμε έξω και πέρα απ’ την πραγματικότητα ενός υπολογιστή, και να καταγγέλλαμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Είναι το ελάχιστο που μπορύμε να κάνουμε.