ΤΙ ΕΙΔΕ Η ΚΑΜΕΡΑ ΣΤΟ ΑΣΥΛΟ

Η εκτενής και συγχυσμένη αναφορά μιας κάμερας με συνειδησιακή κρίση (εξαιτίας των αναρίθμητων πληροφοριών και της σκόνης που μπούκωσε την κάρτα μνήμη της.)

Είναι φανερό ότι τον τελευταίο καιρό, κράτος και κοινωνία, χρήζουν φροϋδικής συστημικής ψυχανάλυσης. Ένα πανεπιστημιακό άσυλο και οι κουκουλοφόροι που απομυζούν την συμβολική και ιστορική του υπεραξία , οι Ασσυριακοί δαίμονες, η Κάλι και ο Εωσφόρος, προβοκάρουν και αποσυντονίζουν την εξόχως μιντιακή, εξόχως φυσικοχαλαρωτική πολιτική σκηνή της χώρας μας. Μια σκηνή – πλατεία καιροσκοπικού θεάτρου και αβανταδόρικης μπεκετικής ανασφάλειας ενώ αναμένουμε την αναγγελία μιας υπαρξιστικής τελεολογίας. Σαφώς κι ο Γκοντό θα προσδώσει με τον ερχομό του κάποιο αξιακό νόημα ζωής. Μέχρι τότε όμως, υποτονθορύζοντας ή αλαλάζοντας στα τηλεοπτικά κανάλια, αναλόγως με το που ανήκει το πρόσωπο που καταγγέλλει (μυωπικός σοφός επιτροπής ή χαροκαμένος ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείου στα Εξάρχεια με καψαλισμένους κροτάφους), η ανάγκη περίσσειας αστυνόμευσης και κατάργησης αυτονόητων ελευθεριών θα μετουσιωθεί σ’ έναν μεταμοντέρνο και new age Ακάθιστο Ύμνο της μαχόμενης, νεοφιλελεύθερης δεξιάς στην Αγιά Σοφιά των σκυλάδικων και των χαμένων λεωφόρων του επονομαζόμενου μεσαίου χώρου. Η Νέα Δημοκρατία θα καταλύσει και θα περιορίσει κατά το επιθυμητό δοκούν την έννοια του ασύλου, αποκαθηρμένη πλέον κι απενοχοποιημένη απ’ το σύνολο των καταγγελιών διασπάθισης του δημόσιου χρήματος (ναι, αυτού που πληρώνουν οι γονείς-χορηγοί στα πανεπιστημιακά ιδρύματα για να σπουδάζουν οι αλήτες, μαλλιαροί απόγονοί τους), ενώ παράλληλα θα προσφέρει άσυλο στους γαλάζιους μπάτσους, στο παρακράτος και στους πράκτορες-ανανεώνοντας για πολλοστή φορά τον όρκο πίστης και προσήλωσης στον ανεκρίζωτο αταβισμό των παραδόσεων της νεοελληνικής μυθοπλασίας-, στις ζαρντινιέρες, στους Μπαλάσκες και στους γνωστούς-αγνώστους ασφαλίτες. Ο Συνασπισμός θα διευθύνει με την μπαγκέτα του Κοινωνικού Φόρουμ την κατάλυση της δημοκρατίας και θα ενορχηστρώνει την Ηρωική της τρομοκρατίας, μιξάροντας τις μολότοφ με οικολογικό στουπί, κατασκευασμένο από αιθέρια έλαια και γλίτσα κάνναβης. Φυσικά, ο Καρατζαφέρης θα μπει στη βουλή με 3,5% κι όποιος τολμήσει να τον χαρακτηρίσει ακροδεξιό, θα υποστεί ηλεκτροπληξία απ’ τους τεχνητούς κεραυνούς που θα εκτοξεύσει ο ύψιστος Πρετεντέρης. Κι όλοι μαζί, απολογητές κι απολογούμενοι, στον νέο, ξεκάθαρα αντρίκειο, και διεστραμμένο διπολισμό που επέβαλλε πρώτη η επεκτατική πολιτική μιας συντηρητικής κι αυταρχικής δυτικής χώρας: Ή μαζί μας ή μ’ αυτούς. Τόσο απλά. Ή με τους τρομοκράτες ή μ’ αυτούς που επιδιώκουν την εξολόθρευσή τους. Ή με τους μπάτσους ή με τους αναρχικούς. Ή με τους Αμερικάνους ή με τις ρουκέτες (που ασφαλώς θ’ αστοχούν). Τα κανάλια θα εκδίδουν πιστοποιητικά κοινωνικής νομιμοφροσύνης τα οποία θα προμηθευόμαστε απ’ τα ταμεία της AGB και οι κυβερνήσεις θα προσλαμβάνουν managers για να επεξεργαστούν και να προσαρμόσουν στο πιο χυδαίο και στο πιο μικροαστικό λαϊκο-κιτς –για να εφάπτεται με την ελληνική πραγματικότητα- τα άρτι αφιχθέντα δόγματα μιας εξουσιαστικής κοινωνικής διάπλασης. Ο κάθε καλός και φέρελπις νέος θα σπουδάζει πλέον σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο και θα χαμογελάει αμήχανα σε μία κάμερα ενώ διέρχεται την Πατησίων.

(Αλλάζω ύφος, αμετροεπής ωδή στην κάμερα, σε μένα και στις φίλες μου): Ω, κάμερα συντρόφισσα, αστική Μαρτινίκα των σουρεαλιστών, ιχνογραφημένη Γκουέρνικα του θεάματος και της ηδονοβλεψίας ακρωτηριασμένων πολιτών, αποκεφαλισμένες κάρες μοσχαριών, τσοντάδικο δευτέρας διαλογής, πιτσιλισμένος ψηφιακός ουροσυλλέκτης, πορτιέρης των απρόσωπων διελεύσεων, διόδια ελευθερίας προς την μεγάλη έξοδο.

Με τις κάμερες θα γυρίσουμε σελίδα και θα εισέλθουμε περιχαρείς κι ανάπηροι στο τελευταίο στάδιο της ανθρωπότητας. Μία κάμερα για κάθε πολίτη. Ένας πολίτης για κάθε αόρατο μάτι. Ηλεκτρονική μεγάλη μητέρα-θεά. Νταντά και συνοδός πολυτελείας. Έφαγες σήμερα; Αφόδευσες; Διάβασες τα μαθήματα σου; Πήγες σε πορεία; Οι κάμερες θ’ αποτελέσουν το περίλαμπρο άλλοθι των μύχιων πόθων κάθε εξουσιαστή. Ποιος είναι αυτός; Η πλήρωση του κενού που αφήνει πίσω της η ανασφάλεια που διακατέχει την εξουσία. Το άλγος των καταπιεστών. Το απρόβλεπτο, το αντιστασιακό, το αναστάσιμο. Η κατάλυση του ελέγχου. Η εκπόρθηση της μπανιστιρτζίδικης δημοσιότητας και ο θρίαμβος της ιδιωτικής αξιοπρέπειας. Ο απειροελάχιστος χώρος ανεξαρτησίας, μακριά απ’ το βουητό του μελισσιού. Ο ρυθμός της αναπνοής, η ίδια η αναπνοή. Γιατί αυτό που φοβούνται πιο πολύ τα αφεντικά μου είναι το οξυγόνο. Και η μετάγγισή του στους πνεύμονες της αυτοδιάθεσης, στα συστατικά του προϊόντος της αυτενέργειας. Όπως ακριβώς το είχε αποσαφηνίσει κι ο Debord: «Διαχωρισμένος απ’ το προϊόν του, ο άνθρωπος παράγει εντατικά κάθε λεπτομέρεια του κόσμου του, και μ’ αυτόν τον τρόπο βρίσκεται όλο και πιο διαχωρισμένος απ’ τον κόσμο του. Όσο περισσότερο παράγει τώρα τη ζωή του, τόσο περισσότερο διαχωρίζεται απ’ αυτήν.». Φανταστείτε λοιπόν ένα μέσο που αναπαράγει την παραγωγή της ζωής του. Διαχωρισμός εις το τετράγωνο, και μάλιστα στα πλαίσια μιας εντατικής αντικειμενικοποίησης των ηθικών και ιδεολογικών αρχών. Sancta Simplicitas. Θεϊκή μωρία επινοημένη για ανάγκες δούλων. Καμία αντίσταση ενώ θα ξεφτιλίζεστε, ψυχή τε και σώματι, σε πανελλήνια μετάδοση, πιο πολύ την εβδομάδα, ολόκληροι τον μήνα, ψυχροί την άνοιξη, και ο Ιούνιος φονικός για τον Λουί Αραγκόν. Όλοι μαζί λοιπόν, ενωμένοι και ποτέ νικημένοι, τον μήνα Καμεριών του επαναστατικού ημερολογίου, στον αγώνα για τη δικαίωση των χουντικών ιδανικών, του χαφιεδισμού και του ύστατου, μα ανυπέρβλητου, συμβολικού κανιβαλισμού. Είθε η ανθρωποφαγία και ο διεστραμμένος αυνανισμός της ετερότητας, να κυριαρχήσει στη ζωή μας.
Η επινόηση της γραμματικής απ’ τον Petrus Damiani: Deus στον ενικό, στον πληθυντικό Dei. Θεός στον ενικό, πληθυντικός Θεοί. Μάθημα αμφισβήτησης της μονοθεϊστικής κυριαρχίας .
Η επινόηση της κάμερας: Κάμερα στον ενικό, κάμερες (πολλές κάμερες) στον πληθυντικό. Ελεγεία ολοκλήρωσης, μάθημα υποταγής στον Μεγάλο Αδερφό.


(Αλλάζω ξανά ύφος, αυτή τη φορά διεκδικώ συγγραφικά δικαιώματα): Ονειρεύτηκα ότι ήμουν ο Πέπε Καρβάλιο στις «Θάλασσες του Νότου». Στάθηκα λέει μπροστά στον κόκκινο σηματοδότη της κάμερας και αλληλοκοιταχτήκαμε. Τρία παγωμένα και ατελείωτα δευτερόλεπτα. Περιμένοντας την κίνηση του άλλου ενώ μοιραζόμαστε την ίδια αγωνιώδη ελπίδα για επιβίωση. Δεν είχε προλάβει καν ν’ αναβοσβήσει, ούτε να εκφέρει ένα προειδοποιητικό σύριγμα, όταν δέχτηκε την σφαίρα του όπλου μου στο κεφάλι. Άνοιξα την πόρτα μειδιώντας και εισήλθα στο δωμάτιο. Πίσω μου εξέπνεε ένα θορυβώδες μεταλλικό παράπονο, το μοιρολόι μιας ψηφιακής φώκιας. Προχώρησα. Αυτή τη φορά χαμογέλασα. Είχα βρει άσυλο.
Όταν ξύπνησα, έριξα στο τζάκι το χειρόγραφο κι άναψα φωτιά…