Αριστερά ο ισπανός συγγραφέας Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν, πιστός φίλαθλος της Μπάρτσα (more than a club). Δεξιά, ο χαμένος δίδυμος αδερφός του και προπονητής της ΑΕΚ Λορέντζο Σέρα Φερέρ.
Γράφει ο αγαπημένος μου Μονταλμπάν
στο εικονιζόμενο κάτω δεξιά βιβλίο:
Οι προπονητές είναι σαν τους κριτικούς λογοτεχνίας: μαθαίνουν να προπονούν μία φορά στη ζωή τους και μετά επαναλαμβάνουν το ίδιο σύστημα. Μερικοί κριτικοί λογοτεχνίας μαθαίνουν να διαβάζουν μία φορά στη ζωή τους και είναι δουλειά της λογοτεχνίας κατόπιν να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους.
7 σχόλια:
Αυτή η ατάκα με έστειλε. Τέλεια.
Εχει πει πολλά καλά ο μακαρίτης (και πολυ μεγάλος συγγραφέας κατ' εμέ, αλλά φευ, έγραφε αστυνομικά, οπότε ποιος να του αναγνωρίσει τα δέοντα;).
Από το βιβλίο "Η μοναξιά του μάνατζερ":
μια αφίσα της πορτογαλικής επανάστασης: ένα παιδάκι που απλώνει το χέρι για να πάρει το κόκκινο γαρίφαλο που είναι μπηγμένο στην κάνη ενός όπλου. "Πάρε το όπλο και άφησε το λουλούδι", σκέφτεται ο Καρβάλιο, “αλλιώς κάποια μέρα θα σου ανάψουνε μια τουφεκιά και τότε θα ανακαλύψεις με έκπληξη ότι το γαρίφαλο ήταν μια σφαίρα”.
Οι αγάμητες νοικοκυρές και η νευρωτικοί κριτικοί δεν αναγνωρίζουν την αστυνομική λογοτεχνία. Ακόμα δεν έχω διαβάσει Μονταλμπάν αλλά μου αρέσουν τα αστυνομικά, Ζαν Πατρίκ Μανσέτ, Ζαν Κλοντ Ιζό, Ντιντιέ Ντενένξ, Ντάσιελ Χάμετ, δε γουστάρω την κωλόγρια (Αγκαθα). Αν διαβάζεις αστυνομική λογοτεχνία έχεις την εκτίμησή μου.
Τα τελευταία που διάβασα ήταν μία τριλογία αστυνομικών του Κάρλο Λουκαρέλι. Πολύ μου αρέσανε.
Ακόμα και ο Καμιλέρι.
Και ο Αντόνιο Ταμπούκι. "Η κομμένη κεφαλή του Νταμασένου Μοντέιρου" και ένα άλλο: "Η γραμμή του ορίζοντα" που ξεκινάει σαν αστυνομικό αλλά δεν καταλήγει έτσι. Τι μου θύμισες... έχω 6 μήνες να διαβάσω - από τότε που τέλειωσα τον Λουκαρέλι. Τώρα θέλω να διαβάσω και Μάρκαρη.
Το μεγαλύτερο ίσως αναγνωστικό μου άχτι είναι ότι ο Ζαν Κλοντ Ιζό. Αργησα να τον ανακαλύψω μάλλον, ρούφηξα μέσα σε ένα εξάμηνο ό,τι είχε γράψει... και ξάφνου απέμεινα χωρίς άλλα έργα του. Κάποιοι ξεκινάνε να γράφουν αργά, όπως αυτός, και δυστυχώς φεύγουν νωρίς. Πιο πικραμένη κοινωνική γραφή από τη δική του δεν έχω βρει, στα όρια της παραίτησης (ειδικά στον "Ηλιο των μελλοθανάτων") αλλά με αγάπη γμτ. μου, ανάβλυζε διαρκώς μια αγάπη από τα γραπτά του.
Μια μέρα θα αξιωθώ να πάω στη Μασσαλία, παρότι μου έχουν πει ότι ταξιδιωτικά δεν είναι "τρέντι". Για αυτό κι εγώ λυσσάω να πάω.
ΥΓ. Η Αγκάθα είναι η αιτία που κάποιοι θεωρούν ότι η αστυνομική λογτεχνία (ή νεονουάρ ή ό,τι άλλη μπουρδα σκεφτούν οι κριτικοί αφέντες) είναι "υπολογοτεχνία". Βρε ουστ!
Α! ο Μονταλμπάν ήταν ευτυχώς πολυγραφότατος. Πέρα από τα αστυνομικά, έχει αφήσει λίαν ενδιαφέροντα έργα δοκιμιακο-δημοσιογραφικό-ιστορικο -λογοτεχνικά, όπως την "Αυτοβιογραφία του στρατηγού Φράνκο" ή το "Και ο Θεός Μπήκε στην Αβάνα".
όβερ εντ άουτ.
τι να σκέφτεται άραγε το εικονιζόμενο δεξιά alter ego του Μονταλμπάν μετά από όλα αυτά...;
Να σου πω εγώ τι σκέφτεται nahames nakanamoko... Ελ κόνιο δε λα μάδρε δε Κοκκαλιστάν (το μπιμπ της μάνας του Κοκκαλιστάν δηλαδής...).
Δημοσίευση σχολίου