Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΥ

Ένα σημειολογικό σχόλιο για τις κρεμάλες, το ικρίωμα, τις γκιλοτίνες, κι όχι για τις καρμανιόλες,

διότι η καρμανιόλα, όπως με πληροφόρησε ο παραδοσιακός χορευτικός σύλλογος «Τόπος Εκτελέσεων», ήταν ένας κυκλικός χορός, κάτι σαν τον δικό μας, αντρίκειο και λεβέντικο καλαματιανό, στον οποίο επιδίδονταν τα λαϊκά στρώματα γύρω απ’ την γκιλοτίνα (ή, καλύτερα, γκιγιοτίνα, διότι ο ευκλεής εφευρέτης της ήταν κάποιος Γκιγιοτέν, μέλος της Γαλλικής, Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης). Οπότε θα ήταν ολίγον τι άστοχο να ταυτίσουμε ένα γιορτινό απολειφάδι των αβράκωτων με μία αλυσιτελή, σκοταδιστική πρακτική.
Επιπροσθέτως, η αλήθεια του θρύλου και η θρυλούμενη αλήθεια, είναι μια αλήθεια εξόχως μιντιακή. Είναι μια αλήθεια εκπορνευόμενη απ΄ την ντεμπορική κοινωνία του θεάματος, καθώς η μεταμοντέρνα εποποιία και η σύγχρονη Ιλιάδα δεν αφηγούνται πλέον τις ηρωικές περιπέτειες των ανθρώπων και των θεών, αλλά ημερολογοποιούν και φωτορομαντζάρουν, απ’ την μία μεριά, το σχοινί του θύτη και απ’ την άλλη, την αφασία των τηλεθεατόπληκτων. Ενδιάμεσα, το θύμα, απαγχονίζεται. Και οι μύγες που τσιμπολογούν το πτώμα, τσιμπολογούνε και την εορταστική γαλοπούλα. Τέχνη; Περίπου. Πιο εύστοχα ίσως, μια αντι-καταστασιακή και καταδυναστευτική διαστροφή της. Ουρλιαχτά για χάρη του Ντε Σαντ. Θεσπέσια πτώματα. Στους τύμβους της δημοκρατίας. Με τα τεχνικά μέσα που μάλλον, αντί να τεθούν υπό την αιγίδα των απολαύσεων, χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία νέων αλλοτριώσεων.
Επιπροσθέτως δύο, Ο Ροβεσπιέρος ήταν η ενσάρκωση του ρομαντικού πνεύματος του 18ου αιώνα. Με άλλα λόγια, ιδανικός για καρατόμηση όταν δεν θα ήταν πια χρήσιμος, στη θέση του βασιλέως Λουδοβίκου 16ου. Αν ήταν Γερμανός, ίσως να εξελίσσονταν σε φασίστα δικτάτορα. Αν ήταν ο Πινοσέτ, θα πέθαινε από βαθύ γήρας, με σαλιωμένες, απ’ το χειροφίλημα των νοσταλγών του, αισθήσεις και συγχυσμένη, από τις προβολές των «επίκαιρων» και των ντοκιμαντέρ με τους βασανισμούς αντιφρονούντων, μνήμη. Αν ήτανε ο Πατακός, θα έγραφε βιβλία για το κιτς και τον ένδοξο μικροαστικό πολιτισμό της περιόδου 1967-1974. Αν ήταν ωράριο απ’ την Βόρεια Κορέα, θα απειλούσε τον κόσμο επηρεασμένος απ’ την σινεφίλ ταινιοθήκη του με τις ψυχροπολεμικές ταινίες καταστροφής. Αν ήταν Αμερικάνος πρόεδρος, θα μιλούσε για θρίαμβο. Αν ήταν Άγγλος υπο-πρόεδρος, θα σπρώχνονταν βίαια στο τηλεοπτικό πλατό της εθνοσυνέλευσης και θα χειροκροτούσε. Αν ήταν εμείς, θα ξύπναγε και θα σιγοψιθύριζε «ΘΑΝΑΤΟΣ» για όσο θα κρατούσε η νυσταλέα διαδρομή ως το επόμενο δευτερόλεπτο αμνησίας. Αναχρονιστική φλυαρία. Το ξέρω. Η βαρβαρότητα συντηρείται μόνο και μόνο για να την χρησιμοποιεί η εξουσία κατά το δοκούν. Και η μεταστροφή της φράσης του Σαιν-Ζυστ: «οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να θεμελιώνονται στο πάθος, ειδάλλως στον τρόμο.», πάντοτε επίκαιρη.
Αυτή είναι η ηθική της εκδίκησης. Της ταπείνωσης. Της νίκης. Άρειοι ρατσιστές, Γερμανοί κατακτητές, σκάλπ και πριμιτιβικές παραδόσεις. Ο Μπάροουζ μειδιά καπνίζοντας κιφ συντροφιά με τον Γέρο του Βουνού. Το απαγχονισμένο πτώμα σε στύση. Ο δυτικός κόσμος σε στύση. Οι ηγέτες και οι επιχειρηματίες αγοράζουν σχοινιά, δένουν τις πλαδαρές και λιπόσαρκες κάρες τους και πηδιούνται στον αέρα με τις γκόμενές τους δερβίσικα, ανακρώζοντας «Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Ισότητα». Κανείς, μα κανείς, δεν βρίσκεται στα κοινοβούλια, στις εταιρείες και τους τηλεοπτικούς σταθμούς για να κλωτσήσει το σκαμνάκι. Στο Πακιστάν, τα παιδιά διεγείρονται παίζοντας τον Ιούδα αντί για ποδόσφαιρο και γδέρνουν με τα χέρια τους τις πέτρες στο σχήμα των τριάκοντα αργυρίων. Άγρια αγόρια. Μικροί και μεγάλοι. Αυνανιζόμενοι με την εικόνα. Τον εξευτελισμό. Άλφα! Έχασες, δεν υπάρχει! Ζωγραφίζω το κεφάλι. Έτσι θριαμβεύει το σύστημα. Χορεύοντας «αθώες καρμανιόλες» εκεί που αφοδεύει. Ταΐζοντας κοιλιές που όταν μεγαλώσουν θα βαπτιστούν στον Ιορδάνη των χημικών αερίων και των πετρελαιοκηλίδων. Ντροπή για τα αποκαλυφθέντα μας εγκλήματα που δεν έχουν νομιμοποιητική βάση. Θρίαμβος για την αποκαλυφθείσα εξόντωση των τεράτων της Αποκαλύψεως. Επιφώτιση για όσο λάμνει μία κάμερα. Κι άγιο πνεύμα ένας πανόπτης δορυφόρος.
Επιπροσθέτως τρία, ο Λαβικοντερί (μέλος της Εθνοσυνέλευσης): «Όσο ο τύραννος αναπνέει, η ελευθερία πνίγεται». Ο Σαιντ Αντρέ (μέλος της Εθνοσυνέλευσης): «Δεν υπάρχει λαός ελεύθερος χωρίς τύραννο νεκρό». Ο τύραννος πέθανε, ζήτω ο τύραννος, λοιπόν. Στο όνομα του πίνουν όλοι οι σύγχρονοι Τιτάνες. Όλοι αυτοί που θα συνεχίσουν να κρεμάνε δράκους, κι όλοι αυτοί που θα χύνουν δάκρυα για τους κρεμασμένους εωσφόρους. Όχι όμως κι αυτοί που θα κλείσουν την τηλεόραση και θ’ αναρωτηθούν για το φως της αυγής και για τους άγιους,

διότι κάποιοι άγιοι, και ειδικά αυτοί που δεν ήταν τόσο άγιοι εν ζωή, αλλά το μύρο ανέβλυσε απ’ τον τάφο τους μετά θάνατον, όπως με πληροφορεί ο Σαγιόν (μέλος κι αυτός της Εθνοσυνέλευσης), «γίνονται άγιοι απ’ το Βατικανό. Οπότε δεν θέλω να δημιουργήσουμε έναν τέτοιο νεκρό. Να ζήσει.»...

Να ζήσει λοιπόν, όπως και οι υπόλοιποι αυτοκράτορες. Αυτοί που τον κρεμάσανε με την σιγουριά που τους προσφέρει το αλάθητο και το ατιμώρητο. Αυτοί που αντικρίσανε σαδομαζοχιστικά, έστω κι ως ηδονιστική κινηματογραφική ψευδαίσθηση, την κόλαση που τους αξίζει.
Τόσο καθυστερημένα...