O ΡΟΛΦ ΠΟΛΕ, ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ '73

Ο ειδικός μας συνεργάτης και μυστικός πράκτορας Humanimal για μια στιγμή ξαποσταίνει και ακονίζει τη μνήμη του...

Μέρες που είναι, ακονίζω τη μνήμη μου... Τέτοιες μέρες ήταν το ’75, όταν το ΠΑΣΟΚ, ως αντιπολιτευόμενο κόμμα τότε, διετύπωσε για πρώτη φορά την άποψη να καθιερωθεί ως εθνική εορτή η επέτειος της εξέγερσης... Ήταν το ’80, όταν οι δυνάμεις της τάξης δολοφόνησαν τους διαδηλωτές Ιάκωβο Κουμή και Σταματίνα Κανελλοπούλου...
Ήταν το ’81, όταν οι Μακιαβέληδες με τα ζιβάγκο καθιέρωσαν τον επίσημο εορτασμό της επετείου της εξέγερσης και εγκαινιάστηκαν νέα δημοκρατικά έθιμα, όπως οι θλιβερές γιορτές στις σχολικές αίθουσες και η κατάθεση στεφάνων στην πύλη του πολυτεχνείου από ένστολους...
Ήταν το ’85, όταν σε συμπλοκές μπάτσων με αναρχικούς, ο μπάτσος των ΜΑΤ, Αθ. Μελίστας, που αθωώθηκε τελεσίδικα πέντε χρόνια αργότερα, δολοφόνησε το Μιχάλη Καλτεζά στην οδό Στουρνάρη. Σύντροφοι του Καλτεζά κατέλαβαν το Χημείο για να καταγγείλουν την πρωτοφανή καταστολή, που ολοκληρώθηκε με τη σύλληψη των καταληψιών μετά από εισβολή της Ελ.ΑΣ. στο κτίριο -την εντολή για την άρση του ασύλου έδωσε ο Μιχ.Σταθόπουλος, τότε πρύτανης, αργότερα υπουργός Δικαιοσύνης και εισηγητής του πασοκικού τρομονόμου...
Ήταν το ’95, όταν στη θέα της καιόμενης ελληνικής σημαίας ο ΑΝΤ1 διοργάνωσε τηλεοπτικό δημοψήφισμα, καλώντας τους τηλεθεατές-δημοκρατικούς πολίτες να ψηφίσουν ναι ή όχι στην άρση του ασύλου. Ο τότε πρύτανης, Μαρκάτος, δίνει τη δική του έγκριση και η ΕΛ.ΑΣ. εισβάλλοντας στο πολυτεχνείο συλλαμβάνει 504 καταληψίες...
Ήταν το ’96, όταν η επέτειος εορτάστηκε με τον δέοντα δημοκρατικό τρόπο, καθώς κάλυψαν το πολυτεχνείο σχεδόν εξ ολοκλήρου με σιδηροκατασκευές- σιδηρόφρακτη δημοκρατία και εν τάξει η κενωνία...
Μέρες που είναι, θέτω για κατακλείδα του σημειώματος τους στίχους που συμπεριέλαβε ο Ρολφ Πόλε στην προσωπική του δήλωση, όταν δικαζόταν απ' το γερμανικό κράτος το 1973, δύο μήνες πριν την εξέγερση του πολυτεχνείου...

«Εχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες

Κι έχω πολλές αδερφές κι έχω πολλούς αδερφούς
Οι αδελφοί μου είναι μαύροι κι οι μητέρες μου κίτρινες
Κι οι πατέρες μου είναι κόκκινοι κι οι αδελφές μου ανοιχτόχρωμες.
Κι είμαι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Και τ' όνομά μου είναι άνθρωπος
Και ζω απ' τον αέρα και ζω απ' το ψωμί
Και ζω απ' το φως και ζω απ' την αγάπη
Κι έχω δυο μάτια κι όλα μπορώ να τα δω
Κι έχω δυο αυτιά κι όλα μπορώ να τα καταλάβω.
Κι έχουμε έναν εχθρό, αυτός μας στερεί τη μέρα
Ζει απ' τη δική μας τη δουλειά
Και ζει απ' τη δύναμή μας
Κι έχει δυο μάτια και δεν θέλει να δει
Κι έχει δυο αφτιά, κι όμως δεν θέλει να καταλάβει.
Κι είναι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Κι έχει πολλά ονόματα.
Και ξέρω, θα πολεμήσουμε
Και ξέρω, θα νικήσουμε
Και ξέρω, θα ζήσουμε
Και θ' αγαπηθούμε
Κι ο πλανήτης Γη
Σ' όλους μας θ' ανήκει
Κι ο καθένας θα έχει αυτό που χρειάζεται
Και δεν θα πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια
Γιατί έφτασε η ώρα».