Μια θερμή παράκληση: την επόμενη φορά που θα πάτε σε μια συναυλία, και τύχει να βγει στη σκηνή το support group να είστε ευγενικοί μαζί του. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για καλά παιδιά, σεμνά, που δεν έχουν καβαλήσει ακόμη το καλάμι, με ταλέντο, που έχουν κοπιάσει και ιδρώσει στα ανήλιαγα υπόγεια ώρες ολόκληρες. Αυτά τα παιδιά -λανθασμένα- θεωρούν πως αυτή η εμφάνισή τους, πριν από το «μεγάλο όνομα», θα τους δώσει ώθηση, καθότι το κοινό θα σαγηνευτεί από τη μουσική τους και θα βιώσει μια μουσική Αποκάλυψη.
Βεβαίως όλα τα support group που βλέπουν κάπως έτσι τα πράγματα, μόλις βγουν στο σανίδι και ξεπεράσουν τα αρχικά προβλήματα (μαλάκα, τι φωτισμός είναι αυτός, στραβώνομαι, δεν βλέπω τις χορδές, πού είναι η ντο; Σιχτίρι, έχουν ιδρώσει οι παλάμες μου, τα γόνατά μου γιατί τρέμουν, άραγε φαίνομαι αρκετά κουλ κρατώντας έτσι το μπάσο;) διαπιστώνουν ότι στην καλύτερη περίπτωση βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ευγενικό πλην όμως αδιάφορο κοινό, που δεν δίνει καμία σημασία στη μουσική που ακούει, αλλά συζητάει μεγαλοφώνως και γελάει επίσης μεγαλοφώνως.
Για το λόγο αυτό λοιπόν μία και μοναδική συμβουλή, βασιζόμενος στην απειροελάχιστη σχετική εμπειρία μου, προς τα support γκρουπ: Ανεβείτε εκεί πάνω και σπάστε τα! Παίξτε όσο πιο δυνατά μπορείτε, χώστε, κάντε τα τρέντι αυτάκια των αποκάτω να πονέσουν μπας και σας δώσουν σημασία. Όχι στις μπαλάντες, όχι στα «σιωπηλά μέρη»…
Η γοητεία της σιωπής και της ταξιδιαρικής μουσικής είναι πολύ μεγάλη, αλλά την ώρα που ο δυστυχής τσελίστας ακριβώς μετά την παύση είναι έτοιμος για την αναπαραγωγή της ουράνιας μελωδίας, που όλους θα τους συνεπάρει, σε εκείνο το σκληρό δευτερόλεπτο της παύσης, ακούει το κοινό, τα γέλια (τη στιγμή που η μουσική του σπαράζει), τις φωνές, τα ελα-ρε-μαλακα, τα «Γιατί με έφερες εδώ Τάκη;», τα «Και στα λεγα, μωρή Λίτσα, να την πέφταμε κατά Ζυγό μεριά σημερα», και νιώθει ανήμπορος να αποθεωθεί μαζί με το έργο του. Και κατά συνέπεια συνεχίζει διεκπεραιωτικά.
Βεβαια ο κοινός τρεντοκάγκουρας και δη Σαλονικιός, θα πει «ρε φιλαράκι εγώ πλέρωσα, και ό,τι θέλω θα κάνω» και τα λοιπά. Σωστά, μόνο που πλήρωσε για να ακούσει κάποιον. Και εγώ επίσης πλήρωσα για να ακούσω κάποιον. Όχι για να ακούω αυτόν να μαλακίζεται λεκτικά. Όχι για να ακούω τους μουσικοξερόλες «α, μωρέ, αυτοί ήταν κάποτε χωμένοι στο αντεργκράουντ φρη τζαζ τρανς νταμπ χώρο, αλλά με τη βοήθεια του DJ Olousasgamo ανέδειξαν την πιο χαρντκορ πλευρά τους ανακυκλώνοντας μπλε παστέλ ηχοτοπία, γαλλική μουστάρδα και το σοφτκόρ λάουντζ της κουζίνας της μαμάς». Ουτε αντέχω να ακούω τα χιποτρεντάκια «ουάου, παίζει το κομμάτι μου, το αγαπημένο μου, ποπό, δεν το πιστεύω και πόσο ήθελα να το ακούσω, και ήλπιζα ότι θα το παίζανε, μα ρε μαλάκα το πιστεύεις, και ο Βρασίδας μου έλεγε ότι δεν θα το παίξουνε, κάτσε να τον παρω να του το πω, έλα ρε Βράσι (σικ) ρε μαλάκα το παίζουν το «Tsifteteli Dub», το έχασες το στοίχημα ρε μαλακισμένο, μα τι λες δεν το πιστεύω, ε..., τι..., δεν σε ακούω μωρέ, μίλα πιο δυνατά, είμαι στη συναυλία κι έχει πολύ θόρυβο» και μέχρι να καταφέρουν να αλληλοακουστούν, το αγαπημένο της-ουάου -κομμάτι έχει τελειώσει και εσύ αναρωτιέσαι γιατί δεν έκατσες σπίτι σου να ακούς Μητροπάνο, Κάλι Μινόγκ, Σίστεμ Οφ Ντάουν, Μπέλλου, Ντεντ Κενεντιζ, Τζόι Ντιβίζιον, Πετ Σοπ Μπόηζ και Βαν Μόρισον, εναλλάξ, με την ησυχία σου, αραχτός στον καναπέ και χωρίς τους μαλάκες.
Η συναυλία των Cinematic Orchestra χτες στη Θεσσαλονίκη
(για την οποία φαντάζομαι ο συνοδοιπόρος Σαλαχαντίν θα γράψει μια πλήρη κριτική)
ήταν και ατμοσφαιρική και γκρούβι και πειραματική. Για να γίνω πιο περιγραφικός, ήταν πολύ φάφα φαπίν, ντούμπου ντούμπου, γζίου γζίου, κελάρ κελάρ, κελαργζίουντούμπουκελάργζίουφάφγζίουκελαρφαπίνγζίουγζίουγζίου…
Πιστεύω πως ήμουν κατανοητός.
Ακολουθει το μάθημα "Τι είναι τι;" για μια τρεντοπαρέα πίσω μου στη χθεσινή συναυλία. Όλοι τους με ύφος ξερόλα έλεγαν τη μία μαλακία πίσω από την άλλη.Σήμερα θα μάθουμε τι είναι η μελόντικα και τι το θέρεμιν (διαθέτουμε και οπτικουακουστικά μέσα, βεβαίως βεβαίως!).
Βεβαίως όλα τα support group που βλέπουν κάπως έτσι τα πράγματα, μόλις βγουν στο σανίδι και ξεπεράσουν τα αρχικά προβλήματα (μαλάκα, τι φωτισμός είναι αυτός, στραβώνομαι, δεν βλέπω τις χορδές, πού είναι η ντο; Σιχτίρι, έχουν ιδρώσει οι παλάμες μου, τα γόνατά μου γιατί τρέμουν, άραγε φαίνομαι αρκετά κουλ κρατώντας έτσι το μπάσο;) διαπιστώνουν ότι στην καλύτερη περίπτωση βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ευγενικό πλην όμως αδιάφορο κοινό, που δεν δίνει καμία σημασία στη μουσική που ακούει, αλλά συζητάει μεγαλοφώνως και γελάει επίσης μεγαλοφώνως.
Για το λόγο αυτό λοιπόν μία και μοναδική συμβουλή, βασιζόμενος στην απειροελάχιστη σχετική εμπειρία μου, προς τα support γκρουπ: Ανεβείτε εκεί πάνω και σπάστε τα! Παίξτε όσο πιο δυνατά μπορείτε, χώστε, κάντε τα τρέντι αυτάκια των αποκάτω να πονέσουν μπας και σας δώσουν σημασία. Όχι στις μπαλάντες, όχι στα «σιωπηλά μέρη»…
Η γοητεία της σιωπής και της ταξιδιαρικής μουσικής είναι πολύ μεγάλη, αλλά την ώρα που ο δυστυχής τσελίστας ακριβώς μετά την παύση είναι έτοιμος για την αναπαραγωγή της ουράνιας μελωδίας, που όλους θα τους συνεπάρει, σε εκείνο το σκληρό δευτερόλεπτο της παύσης, ακούει το κοινό, τα γέλια (τη στιγμή που η μουσική του σπαράζει), τις φωνές, τα ελα-ρε-μαλακα, τα «Γιατί με έφερες εδώ Τάκη;», τα «Και στα λεγα, μωρή Λίτσα, να την πέφταμε κατά Ζυγό μεριά σημερα», και νιώθει ανήμπορος να αποθεωθεί μαζί με το έργο του. Και κατά συνέπεια συνεχίζει διεκπεραιωτικά.
Βεβαια ο κοινός τρεντοκάγκουρας και δη Σαλονικιός, θα πει «ρε φιλαράκι εγώ πλέρωσα, και ό,τι θέλω θα κάνω» και τα λοιπά. Σωστά, μόνο που πλήρωσε για να ακούσει κάποιον. Και εγώ επίσης πλήρωσα για να ακούσω κάποιον. Όχι για να ακούω αυτόν να μαλακίζεται λεκτικά. Όχι για να ακούω τους μουσικοξερόλες «α, μωρέ, αυτοί ήταν κάποτε χωμένοι στο αντεργκράουντ φρη τζαζ τρανς νταμπ χώρο, αλλά με τη βοήθεια του DJ Olousasgamo ανέδειξαν την πιο χαρντκορ πλευρά τους ανακυκλώνοντας μπλε παστέλ ηχοτοπία, γαλλική μουστάρδα και το σοφτκόρ λάουντζ της κουζίνας της μαμάς». Ουτε αντέχω να ακούω τα χιποτρεντάκια «ουάου, παίζει το κομμάτι μου, το αγαπημένο μου, ποπό, δεν το πιστεύω και πόσο ήθελα να το ακούσω, και ήλπιζα ότι θα το παίζανε, μα ρε μαλάκα το πιστεύεις, και ο Βρασίδας μου έλεγε ότι δεν θα το παίξουνε, κάτσε να τον παρω να του το πω, έλα ρε Βράσι (σικ) ρε μαλάκα το παίζουν το «Tsifteteli Dub», το έχασες το στοίχημα ρε μαλακισμένο, μα τι λες δεν το πιστεύω, ε..., τι..., δεν σε ακούω μωρέ, μίλα πιο δυνατά, είμαι στη συναυλία κι έχει πολύ θόρυβο» και μέχρι να καταφέρουν να αλληλοακουστούν, το αγαπημένο της-ουάου -κομμάτι έχει τελειώσει και εσύ αναρωτιέσαι γιατί δεν έκατσες σπίτι σου να ακούς Μητροπάνο, Κάλι Μινόγκ, Σίστεμ Οφ Ντάουν, Μπέλλου, Ντεντ Κενεντιζ, Τζόι Ντιβίζιον, Πετ Σοπ Μπόηζ και Βαν Μόρισον, εναλλάξ, με την ησυχία σου, αραχτός στον καναπέ και χωρίς τους μαλάκες.
Η συναυλία των Cinematic Orchestra χτες στη Θεσσαλονίκη
(για την οποία φαντάζομαι ο συνοδοιπόρος Σαλαχαντίν θα γράψει μια πλήρη κριτική)
ήταν και ατμοσφαιρική και γκρούβι και πειραματική. Για να γίνω πιο περιγραφικός, ήταν πολύ φάφα φαπίν, ντούμπου ντούμπου, γζίου γζίου, κελάρ κελάρ, κελαργζίουντούμπουκελάργζίουφάφγζίουκελαρφαπίνγζίουγζίουγζίου…
Πιστεύω πως ήμουν κατανοητός.
Ακολουθει το μάθημα "Τι είναι τι;" για μια τρεντοπαρέα πίσω μου στη χθεσινή συναυλία. Όλοι τους με ύφος ξερόλα έλεγαν τη μία μαλακία πίσω από την άλλη.Σήμερα θα μάθουμε τι είναι η μελόντικα και τι το θέρεμιν (διαθέτουμε και οπτικουακουστικά μέσα, βεβαίως βεβαίως!).
Ετούτο είναι μια
μελόντικα. Ανάλογη με αυτήν που έπαιζε χτες εκείνο το λιωμένο τυπάκι των Cinematic.Αυτό είναι ένα θέρεμιν, το οποίο σε κανένο σημείο της χθεσινής συναυλίας δεν εθεάθη στα χέρια κανενός εκ των Cinematic.
2 σχόλια:
Μια βδομάδα δεν έχω κάρτα ήχου και φαίνεται πως έχασα την exelixi της μουσικής. Νοιώθω αρχαίος...
μην ανησυχεις. ο panokatos είναι γνωστός και μη εξαιρετέος για τις σάχλες που ακούει. εδώ, προσπαθεί να αναπαραστήσει μεταμοντέρνα τον ήχο της bebop των Parker κτλ...Όταν όμως βγάλουν νέο δίσκο οι tindersticks, θα του πω εγώ.
Δημοσίευση σχολίου