ΤΑΜΕΙΟΝ ΜΕΙΟΝ

Ο παπά-Μιχάλης κάθεται στις κερκίδες του Παγκρήτειου, στο παιχνίδι του αγαπημένου του Εργότελη, αλλά το μυαλό του τρέχει στις καθημερινές σκοτούρες. Από την εποχή του Αντρέα έχει να δει άσπρη μέρα ο τόπος. Τα λεφτά δεν φτάνουν με τίποτε, εύκολα το διαπιστώνει κανείς, αφού τα παγκάρια με τα κεριά δεν ξεχειλίζουν πια από κερματα, και στο κουτί του εράνου για την αποπεράτωση του ιερού ναού περισσότερα κουμπιά και μαστίχες βρίσκει κανείς παρά ευρωκέρματα. Καταραμένη ανέχεια, σκέφτηκε. Ήταν και δύσθυμος γιατί είχε μόλις μάθει τα περί αύξησης των μισθών των δικαστικών από μια κυβέρνηση που καιρό τώρα διαλαλούσε ότι το ταμείο είναι μείον θέλοντας να δικαιολογήσει την άρνησή της να δώσει τις αυξήσεις στους απεργούς εκπαιδευτικούς.
Και από την άλλη ήταν και οι αστυφύλακες στους οποίους είχε υποσχεθεί ο Μενηγκίφτης αυξήσεις, παρά το μείον ταμείον. Αυριο θα τα συζητούσαν Μενηγκίφτης και Χορσμπερέτης, να δουν τι μπορύν να δώσουν στα ακούνητα αγέλαστα στρατιωτάκια. Αλλωστε δεν θα πέσει έξω η οικονομία με μια ψωροαύξηση στους αστυνομικούς..."
"Πρέπει να προασπίσουμε τα συμφέροντά μας", σκέφτηκε κι εντέλει ο παπα-Μιχάλης το βρήκε: "Θα τους συνδικαλίσω! Παπάδες ενωμένοι ποτέ νικημένοι. Με τη βοήθεια του Χριστού θα τους γαμήσουμε τη Παναγία" είπε και σταυροκοπήθηκε...

Εδώ χαμηλόμισθο ακούνητο και αμίλητο στρατιωτάκι εν ώρα σκληρής εργασίας στα ορυχεία του Μύτικα...