ΖΟΡΜΠΑΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ

Στους καιρούς τους, που εκόντες άκοντες, θα 'ρθουν, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα κάνουν το Μέγαρο Μουσικής μπιλιαρδάδικο και θα παίζουν πέντε κορδόνια μίνιμουμ χάνει-πληρώνει, καπνίζοντας μέσα στις αφύλαχτες αίθουσες, και βήχoντας, κι ενοχλώντας ο ένας τον άλλον όσο πιο πολύ και πιο δυνατά γίνεται. Στους καιρούς τους, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα κατεδαφίσουν τ' απομεινάρια των Παρθενώνων που θα τους κληρoδoτσoυμε. Ή θα τα βάψουν με χαρούμενα χρώματα: κολόνες σε μπλε λαδομπογιά, κίτρινοι βράχοι φωσφορίζοντες. Στους καιρούς τους, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα ξεπατικώνουν τη χαρτογραφία τους πάνω στις άχρηστες Τζοκόντες μας, σκόπιμα φάλτσα σφυρίζοντας τις συμφωνίες μας. Θα κόψουν τις ομοιοκαταληξίες και τα μέτρα απ' τα πoιήματά μας, που -πια- θα τα ακούνε ζωντανά, σ' όλα τους τα δελτία ειδήσεων. Και, σίγουρα, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα κάψουν, ποτισμένα στο αλκοόλ, όλα μας τα βιβλία.

Αυτή είναι η εισαγωγή του συγγραφέα Κώστα Κοντοδήμου, το 1993 περίπου, στο βιβλίο του "Ο γιος που δεν θα θέλατε να έχετε", το οποίο πρόσφατα επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Νεφέλη (πρώτη εκδοση Δελφίνι). Το στόρι είναι απλό και χρησιμοποιείται ως βήμα για να πει ο συγγραφέας, με το στόμα του ήρωα του βιβλίου, Αλέκου, όλα όσα θέλει να πει για τους νεοέλληνες: Η Φελίσια, κόρη αμερικανού κινηματογραφικού μεγαλοπαραγωγού, θέλει σώνει και καλά να γυρίσει ένα ρημέηκ του Ζορμπά, κι έρχεται στην Ελλάδα, όπου με τη βοήθεια ενός μυστήριου τσογλανιού ονόματι Αλέκος, ψάχνει να βρει στη σύγχρονη Ελλάδα έναν αυθεντικό Ζορμπά, να τον κάνει πρωταγωνιστή στην ταινία της... Παρακάτω, η γνώμη του Αλέκου για τον λογοτεχνικό Ζορμπά, και κατ' επέκταση τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, όπως την παραθέτει στη δύσμοιρη Φελίσια, απαντώντας στην ερώτησή της: "Τι ξέρεις για τον Ζορμπά;"

Ήταν ένας τύπος που γαμούσε αλλοδαπές. Κατά προτίμησιν Σλάβες. […] Ο Καζαντζάκης λέει πως ήταν αληθινός. Η αλήθεια, βέbαια δεν είναι παρά ένα ψέμα που ακόμα δεν έχει αποκαλυφθεί. Υπαρκτό πρόσωπο, λοιπόν. Μπορεί και να 'ταν. Οι συγγραφείς θέλουν τους πιο απίθανους ήρωές τους υπαρκτούς. Όσο πιο μάγκας, πιο γαμιάς, πιο άντρακλας, πιο πονηρός και πιο ανάρχας είναι ο ήρωας τόσο περισσότερο σκίζονται οι μουντζουροχάρτες [...] αυτοί που δεν τους εά καθεύδειν το του Καζαντζάκη τρόπαιον.[…] θέλουν να αποδείξουν ότι αυτός υπάρχει και δεν τον έβγαλαν απ' το πιο στερημένο κομμάτι του μυαλού τους. Ο Ζορμπάς τους, όπως ο Λούης του Μουρσελά, οι ήρωες του Μίσσιου, όλοι […] ήρωες υπαρκτοί. Αριστεροί, αλλά με κρυφή αγάπη για το σύστημα' άθεοι, αλλά που άμα λάχει παίρνουμε μερoς και σε θρησκευτικά θαύματα, φτωχοί, αλλά που ξέρουμε να χαλάμε τα λεφτά μας, εχθροί της βίας, που πλακώνουμε στο ξύλο όποιον μας κολλήσει, αμόρφωτοι, αλλά που παίζουμε και στα δάχτυλα τους ποιητές, και, βέβαια, οι πρώτοι εραστές της υφηλίου, όλοι μαζεμένοι στην Ελλάδα, υπό την προστασία της ελληνικής διανόησης. Προσωπικά, περιμένω πώς και πώς να βρεθεί ένας ακόμα συγγραφέας να μαζέψει τον Ζορμπά, τον Λούη και κάνα δυο ακόμα ήρωες -των στερνών, έτσι για πλάκα, του Λουντέμη, ας πούμε-, να τους πετάξει όλους σ' ένα βιβλίο, μαζί με όσους αριστερούς του Μίσσιου σκoτώθκαν η δεν σκοτωvικαν νωρίς, και να τους βάλει, με εμένα αρχηγό και άρχοντα και αυθέντη και κυρίαρχο, να ανοίξουν μια εμπορική επιχείρηση. Ένα εργοστάσιο προφυλακτικών, ας πούμε: προφυλακτικά La revolution, σπερματοκτόνα, ολισθηρά, πολλαπλών χρήσεων...».