Διακοπές

Προσοχή. Η ιστορία που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα αληθινή. Όλες οι αναφορές είναι πραγματικές και δεν αποτελούν σενάριο κακούγουστης αμερικανικής κομωδίας.

Πάμε λοιπόν.
Βρήκαμε κάπου στη δεύτερη εβδομάδα του Αυγούστου τρεις ημερούλες να πάμε και εμείς διακοπές. Εγώ η Άφρο και ο μικρός Ξανθός Θεός Θώρ. Το οργανώσαμε τόσο καλά όμως που μόλις την τελευταία ημέρα βρήκαμε κάπου να μείνουμε. Και το βρήκαμε μέσα από το περιοδικό ΔΙΑΚΟΠΕΣ που ούτε και ξέρω πως έφτασε στα χέρια μας. Επιλέξαμε λοιπόν να πάμε στο Πήλιο και πιο συγκεκριμένα στον Άι Γιάννη.

Φορτώσαμε το αμάξι και είπαμε να φύγουμε.
Αμ δε.
Ο Θωρ είχε αφήσει αναμένη την πλαφωνιέρα. Το αυτοκίνητο δεν είχε μπαταρία. Άντε τώρα να βρεις κάποιον να σε βοηθήσει. Με τα πολλά και ύστερα από σωστή παρατήρηση της Άφρο, βρήκα ένα συνεργείο. Ο τύπος ήρθε με μια μπαταρία και πήγαμε να ανοίξουμε το καπό. Και με το που το ανοίξαμε τσουπ!
Ένα αρούρι νααααααα με το συμπάθιο.
Το ωραίο είναι ότι έτσι όπως είδε ο τύπος το αρούρι πετάχτηκε προς τα πίσω και παραλίγο να του φύγει το καπώ από τα χέρια. Όταν του είπα: "Άσε να το κρατήσω εγώ" μου απάντησε: "Γιατί;Για να διώξω τον αρουραίο εγώ;Δεν κατάλαβες..."Τελικά μας έκανε την χάρη να φύγει μόνος του...
Τη κάτσαμε είπα. Αν έχει φάει τα καλώδια ζήτω που καήκαμε. Πουθενά δε θα πάμε. Τελικά ευτυχώς δεν είχε κολατσίσει τίποτα και ξεκινήσαμε.
Η πρώτη ιστορία ήταν ότι δε ξέραμε πως ακριβώς θα πάμε. Ρωτήσαμε λοιπόν αυτήν που έχει τα δωμάτια που μείναμε. Και μας είπε να πάμε από Πορταριά.
#epic #fail επιλογή. Μα μεγάλο fail όμως...Ανεβήήήήήήκαμε το βουνό....κατεβήήήήήήκαμε το βουνό. Τες πα φτάσαμε μετά από ταλαιπωρία.
Το μέρος είναι ωραίο. Αλλά είναι μια ευθεία 250 μέτρα και μετά τίποτα. Είναι μόνο για οικογένεια και είναι μόνο για 5 μέρες. Ένα άλλο καλό είναι ότι δεν είναι πατήσμε πατώσε.

Η περιγραφή που μας έδωσε για το δωμάτιο η τύπισσα που μας τα παραχώρησε (50 ευρώ το βράδυ από 60) μας είπε ότι είναι 20 μέτρα από τη θάλασσα. Και ήταν όντως.
Για τη θέα όμως δεν είπε τίποτα.
Φάτσα κάρτα στον πίσω τοίχο μιας πιτσαρίας βγήκαμε.
Είπα εντάξει μη χαλιέσαι τελευταία στιγμή το κλεισες κοίτα να περάσεις καλά και δε πειράζει. Επίσης το 20 μέτρα από τη θάλασσα ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Πέρναμε τα πράγματα μας και τσούπ!Στη θάλασσα.
Α!Κάτι σημαντικό που ξέχασα. Όταν φτάσαμε στον Άι Γιάννη παρατήρησα ότι όλα τα αμάξια είναι παρκαρισμένα εκτός χωριού. Είπα "Θα έχουν μέριμνα". Εν τω μεταξύ βρήκα παρκάρισμα μπροστά ακριβώς από το δωμάτιο. Οπότε δε πονηρεύτηκα. Όταν ανέβηκα πάνω με ρώτησε η τύπισσα που πάρκαρα. Όταν της είπα που πάρκαρα μου είπε να μη το κουνήσω από εκεί. Όσες μέρες και να είμαι. Σκέφτηκα ότι υπερβάλει. Μέχρι που τη δεύτερη μέρα τύπος σκασμένος από τη ζέστη μέσα στο αμάξι και με απελπισμένη φάτσα βλέποντας με φορτωμένο με ομπρέλα και πράγματα: "Μήπως έχετε αυτοκίνητο και φεύγετε από κάπου;".
Αφού φάγαμε στην πιτσαρία είπαμε να πάμε στη θάλασσα.
Όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι είχαμε αφήσει το κάτω κοντάρι της ομπρέλας πίσω. Ο αέρας ήταν ξάδερφος αυτού που χτυπούσε τα ανεμοδαρμένα ύψη. Οπότε όταν βαρέθηκα να τρέχω πίσω από την ομπρέλα πήγα στο Σούπερ Μάρκετ πήρα σπάγγο και...βουαλά παρατηρήστε καλά σας παρακαλώ...
Μετά γυρίσαμε πίσω. Και εκεί μας παρουσιάστηκε το δωμάτιο σε όλο του το μεγαλείο. Πάμε δυνατά;
Πάμε το πρώτο: Διακόσμιση Δε θα πω τίποτα. Θα παραθέσω τα στοιχεία:

Τουαλέτα είναι αυτό. Να ξέρετε.
Πολύφωτο. Φοβερό. Βγαλμένο από Θρίλερ του 70. Δείτε τι ωραία σχέδια κάνει στο ταβάνι.
κάδρο 1
κάδρο 2

Ε, και πάλι είπα να παραβλέψω. Και μπήκα για μπάνιο.
Έκπληξη!!
Το παράθυρο ήταν ανοικτό. Έψαξα να βρω την κουρτίνα γιατί απέναντι είχε ταράτσα που απλωναν ρούχα.
Αμ δε.
Στη φωτογραφία βλέπετε το κενό παράθυρο και την πετσέτα που χρησιμοποιούσαμε για να μη βλέπουν οι απέναντι την κωλάρα μας.

Με τα πολλά ξεκίνησα να κάνω μπάνιο. Νέα Έκπληξη. Έπρεπε να συννεοηθείς με τον απο κάτω ή το δίπλα ή κάποιον τέλος πάντων. Γιατί το νερό απο μπούζι γινόταν καυτό και τούμπαλιν. Σαν το διαφημιστικό με τον Χόμερ Σίμσον και τον Μπάρτ που του ανοιγόκλεινε το νερό ήμουν.
Μετά το βλέμμα μου έπεσε στην τουαλέτα. Φώτο έχεις ρε Σκορδοπούτσογλου;Βεβαίως και έχω. Ορίστε:Τίποτα περίεργο;Και τότε σήκωσα για κάποιο λόγο το βουρτσάκι της τουαλέτας (ε εντάξει τι θες το λόγο τώρα;Ξέρεις πότε το σηκώνουν πω πω ρε κάτι περίεργοι άνθρωποι) και ιδου:

Συγνώμη τώρα. Αυτό είναι ή δεν είναι βούρτσα για την πλάτη; Εκτός και αν εγώ κάνω κάποιο τεράστιο λάθος. Και αν δεν είναι είναι δηλαδή βούρτσα για την πλάτη γιατί έχει δυο διαφορετικές βούρτσες; Αν είναι δηλαδή ζγκατοζμπρώχτης έχει μια πλευρά για τα...πιο μαλακά και μια για τα πιο...σκληρά;;;
Αφού πέρασα και αυτή τη δοκιμασία και κουρασμένοι καθώς ήμασταν όλοι από το ταξίδι είπαμε να κοιμηθούμε.
Και πάλι αμ δε.
Η πιτσαρία είχε τρελή δουλειά. Και έπρεπε να πλύνουν τα πιάτα. Κοιμήσου εσύ την ώρα που κάποιοι πλύνουν όλο το βράδυ πιάτα. Κάπα κούπα κάπα κούπα...Αλλά ειλικρινά αυτό που με ενόχλησε πιο πολύ απ όλα όλο το βράδυ ήταν και ο λόγος για τον οποίο δε ξαναπήγαμε να φάμε στη πιτσαρία:
Το γκλίνγκ! του φούρνου μικροκυμάτων. Πολλές φορές. Ο συγκεκριμένος φούρνος βγάζει πολύ δουλειά κάθε βράδυ εκεί. Ο σεφ πραγματικά έχει πόνους στο δείκτη του χεριού από το πάτημα του κουμπιού.
Ε κάποια στιγμή κοιμηθήκαμε. Και ήρθε το πρωί η άλλη έκπληξη. Τα στρώματα ήταν τόσο σκληρά που καλύτερα θα ήταν να κοιμόμασταν κάτω. Πονούσαμε παντού όταν ξυπνήσαμε. Αλλά παντού όταν λέμε.
Να πω κι ένα καλό όμως. Ήταν πεντακάθαρα. Α!Όλα κι όλα. Εφτακάθαρα.
Εν τέλει η καλή διάθεση, η ησυχία που είχε το μέρος γενικότερα και το ότι ο Θωρ κατάφερε πρώτη φορά να επιπλεύσει μόνος του με τα μπρατσάκια (η φάτσα του εκείνη την ώρα θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό) μας έκανε να περάσουμε καλά.
Και έβγαλα και μια ωραία φωτογραφία!
Και του χρόνου...αν μας αφήσει ο παπάρας που έχουμε για πρωθυπουργό.
Αυτός πάλι στην Πάρο θα πάει του χρόνου;

ΥΓ Εντελώς άσχετο: Οι διπλανοί χθες μετακόμισαν. Σήμερα ήρθαν και πήραν κάποια ακόμα πράγματα. Τι άφησαν πίσω; Το μικρό κανίς τους. Το οποίο γαβγίζει και κλαίει μέσα στο άδειο σπίτι και κάνει και ΕΚΟ. Έλεος. Πρώτα από όλα για το σκύλο και μετά και για εμάς...