Ήταν ένα παιχνίδι που παίζαμε μικροί, δεν θυμάμαι ακριβώς πώς λέγεται, ζιμ, προζύμ, ζιλκεζιμ, κι αυτό το ρημάδι το γκουγκλ δεν βοηθάει καθόλου να θυμηθώ, ολο για μια ταινία ενός Τριφό με λέει, καμιά τσόντα σίγουρα, τέλοσπάντων, πολύ βίαιο, το ζιμ, προζύμ, ζιλκεζίμ, όχι το Ζιλ και Ζιμ, ωραίο όνομα για σαμπουάν παρεμπιπτόντως, κι απορώ δηλαδή πού τη βρίσκαμε τόση βία μέσα μας σ' εκείνη την τρυφερή και αθώα ηλικία, να σας εξηγήσω πώς παίζεται: παίζουν πολλοί, κι ένας τα φυλάει (αν και τότε λέγαμε "τα φιλάει"). Αυτός ο ένας έπρεπε να ξεκινήσει απ' τη "φωλιά" (συνήθως κάποιος στύλος) και να προσπαθήσει να πιάσει έναν εκ των υπολοίπων κατά τη διάρκεια ενός μικρού τραγουδακίου που έλεγε τρέχοντας, οι στίχοι ήταν κάπως έτσι "ω μα τι ωραία και ????? μπλα μπλα γαλλικό προζύμ), με το πέρας αυτής της φράσης, εάν δεν είχε πιάσει κανέναν, επρεπε να σταθεί στο ένα πόδι, και να προσπαθήσει να γυρίσει πίσω στη φωλιά κάνοντας κουτσό, και προσπαθώντας να αμυνθεί απ' τις κλοτσιές που στο πλαίσιο του παιχνιδιού εννοείται επιτρεπόταν να του ρίχνουμε στον πισινό, έαν βέβαια προλάβαινε να γραπώσει κάποιον τη στιγμή που επιχειρούσε κλωτσιά οι ρόλοι άλλαζαν, κι ο νέος που τα φυλούσε έπρεπε τρέχοντας να πάει στη φωλιά εν μέσω νέφους κλωτσοπατινάδας, η οποία συχνά και αναλόγως απ' τον υποκείμενο στα λακτίσματα ατυχο νέο έπαιρνε και την μορφή καρπαζιάς, σφαλιάρας, γροθιας, γονατιάς, καρατιάς, χώρια που πλειστάκις, επειδή ο κώλος δεν ήταν αρκετός για όλους, ο άτυχος παίκτης τις έτρωγε στο καλάμι, στην πλάτη, στην κοιλιακή χώρα, στο κρανίο. Μόνο το μαλλιοτράβηγμα απαγορευόταν, αυτά ήταν για κορίτσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου