Απ' την ανέκδοτη δεκάτομη αυτοβιογραφία-ανέκδοτο "Οι περιπέτειες του ΠανωςΚ εκεί που χέζαν οι αρκούδες". Απόσπασμα απ' τον τρίτο τόμο "Ερωτική Μαθητεία" και το κεφάλαιο "Οδός Αφροδίτης".
Πηγαίναμε, χρονών δεκάξι, στο κλαμπ Ζίρο στο Βαρδάρι, να δούμε μία συναυλία. Ερημιά στην πόλη, αργούσε να βραδιάσει, η μέρα μεγάλωνε, μύριζε καλοκαίρι και κάτουρο στου δρόμου τις γωνίες. Οδός Αφροδίτης, στην είσοδο καφετέριας ονόματι "Οι Αγγελοι του Τσάρλυ", κυρία ξανθιά, φορώντας φόρεμα κάπως κοντό, κάπως στενό, κάπως παράταιρο για την ηλικία της, "ψιτ, ψιτ, αγόρια", σωστά δασκαλεμένοι από γονιούς, δασκάλους, κατηχητές δεν στρέψαμε το κεφάλι, "νεαρέ, νεαρέ, να σου πω" επέμεινε η Σειρήνα, αλίμονο δεν ήμουν ούτε αγενής ούτε δεμένος στο κατάρτι ωσάν τον Οδυσσέα, από αποσταση ασφαλείας "παρακαλώ, τι θα θέλατε;", παιδί με ανατροφή, κιθάρα, κατηχητικό και αγγλικά, "ελάτε μέσα, έχουμε κάτι καλά κορίτσια για παρέα, φοιτήτριες", ο φίλος με γράπωσε με το μπράτσο, "έχουμε να πάμε σε μια συναυλία" απολογήθηκα καθώς με τραβούσε μακριά, "συναυλία;" απόρησε η κυρία η τσατσά, κι ο γερομπισμπίκης που κάπνιζε στο απέναντι πεζούλι, κει που σήμερα είναι Μαρινόπουλος, "βρε τραβάτε ορέ να γαμήσετε, συναυλία και μαλακίες".
Χρόνια μετά, η καφετέρια "Οι Αγγελοι του Τσάρλυ" υπάρχει ακόμη, στριμωγμένη ανάμεσα σε σεξ σοπζ και σουπερμάρκετ, αντιστεκόμενη σθεναρά, θεός ξέρει πώς, στην κρίση. Περνάω συχνά απ' την οδό Αφροδίτης πηγαίνοντας στη δουλειά, καμιά φορά εύχομαι να βγει στην πόρτα η κυρία η ξανθια τσατσά και να μου φωνάξει "ψιτ, ψιτ νεαρέ, να σου πω..."
Χρόνια μετά, η καφετέρια "Οι Αγγελοι του Τσάρλυ" υπάρχει ακόμη, στριμωγμένη ανάμεσα σε σεξ σοπζ και σουπερμάρκετ, αντιστεκόμενη σθεναρά, θεός ξέρει πώς, στην κρίση. Περνάω συχνά απ' την οδό Αφροδίτης πηγαίνοντας στη δουλειά, καμιά φορά εύχομαι να βγει στην πόρτα η κυρία η ξανθια τσατσά και να μου φωνάξει "ψιτ, ψιτ νεαρέ, να σου πω..."
10 σχόλια:
Εμ τα λάθη πληρώνονται.
(ήταν καλή η συναυλία τουλάχιστον;)
Αξιολοσμόνητη: δεν θυμάμαι ποιους είδαμε...
Είδες ο γερομπισμπίκης? τόση σοφία συγκεντρωμένη σε έναν άνθρωπο. Ενώ τις φοιτήτριες είμαι σίγουρος θα τις θυμόσουν...
Αξέχαστα τα φοιτητικά τα χρόνια, να ξαναγύριζαν σαν χελιδόνια, που (δεν) λέει και το (ποιο;) τραγούδι!
Αν υπήρχε θεός, λέω, ή έστω αν η ζωή μιμείται την τέχνη, θα έπρεπε τώρα να εμφανιστεί και να σχολιάσει κάποια από τις τότε φοιτήτριες.
(θέμα για το επόμενο ποστ)
Οχι θέμα για το επόμενο ποστ, καλέ μου Δύτη, αλλά θέμα για το επόμενο περαστικό τρολ.
Ολο και κάποιος θα βρεθεί να υπογράψει ως Σβετλάνα, 35, φοιτητρια τότε στη Σαλονίκη.
με πλοίο πηγαίνατε στη συναυλία?
Με πλοίο φυσικά!
Για να μην ξεφύγουμε απ' το κλίμα Καββαδία-Μικρούτσικου.
αγγελοι του τσάρλυ? περνούσα με το λεωφορείο και θαύμαζα την ταμπέλα καθημερινά για 6-7 χρόνια. κάποτε μάλιστα νομίζω ότι σε είδα στην εξώπορτα να ανεμίζεις τα μαλλιά σου στο μανιασμένο βαρδαρι
γεια σου Πάκη, αυτός ο μανιασμένος βαρδάρης τι πρόβλημα... Για αυτο κι εγώ τούς είπα να μου πέσουν, των μαλλιών, κι ησύχασα!
Δημοσίευση σχολίου