Το άρωμα του βιβλίου, μια ωδή στον μετασκοταδισμό

Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή. Βγαίνει ο καθείς, ειδικά άμα τυχαίνει να πρόκειται για κάποιον σημαντικό, και αμολάει μια πορδή κι ευθύς αμέσως χάρη στις νέες τεχνολογίες αυτή η πορδή πολλαπλασιάζεται εν ριπή οφθαλμού, σε σημείο τέτοιο που να κοντεύουμε να λύσουμε το ενεργειακό πρόβλημα της υφηλίου (αλήθεια, τι θα γινόταν, αν, όπως κανονίζουμε μια φορά το χρόνο και [δεν] σβήνουμε τα φώτα, κανονίζαμε μια φορά το χρόνο όλοι της γης οι ανθρώποι να κλάναμε ταυτόχρονα;). Βγαίνει λοιπόν ο κύριος Νεγρεπόντε, ο οποίος σαφώς είναι σημαντικός, μπορώ να σου πω ότι είναι και πιο σημαντικός από τον Πάσχο, και για να είναι κάποιος πιο σημαντικός και από τον Πάσχο, ε, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για προσωπικότητα βαρύνουσας σημασίας, ισόποσης με το φυσικό αέριο που θα μπορούσαν να παραγάγουν οι κινέζοι αν κλάνανε ταυτόχρονα όλοι μαζί, και λέει ο κύριος Νεγρεπόντες, ο οποίος δεν γνωρίζω αν συνηθίζει να κλάνει ή όχι, αν πάσχει από κλανοφοβία, αν χορεύει κλακέτες κλάνοντας, αν έχει wallpaper της πορδής του Ουρουγουανού αμυντικού Κλάνο Μέντες, και λέει με όλο το νεγρεπόντειο εκτόπισμά του: «σε πέντε χρόνια το πολύ το βιβλίο στη φυσική του μορφή θα έχει πεθάνει». Κι αρχίζουν αυτήν την πορδή να την αναμεταδίδουν τα σόσιαλ μίντια, κι απ΄ την πολλή αναμετάδοση, την εντέλει άκριτη αναμετάδοση, αρχίζουν να την υιοθετούν οι φανζ του Νεγρεπόντε, που δύναμαι να πω πως είναι περισσότεροι απ’ αυτούς του Πάσχου, αν και σίγουρα κάποιοι θα είναι φανζ ταυτοχρόνως και των δύο, και μια καλή ιδέα θα ήταν να τους βάζαμε ένα μαχαίρι στο λαιμό και να τους βάλουμε να διαλέξουν και στην τελική ό,τι κι αν διαλέξουν να τους χαράξουμε έναν αιμάτινο κολιέ γύρω απ’ το λαιμό. Για να το θέσω απλά και καθόλου ορθολογικά ή επιστημονικά, διότι βαρέθηκα τον ορθό λόγο, την επιστήμη, τη σοβαρότητα, την επιχειρηματολογία και τον πολιτισμένο διάλογο, η τεχνολογία δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει το βιβλίο στη φυσική του μορφή παρά μόνον αν βρεθεί ένας Ζαν Μπατίστ Γκρενουίγ να δημιουργήσει το άρωμα του βιβλίου. Διότι, όπως είχε πει κι ο Αλεξ Τζέημς των Μπλερ, σε βαρυσήμαντό άρθρο του στο περιοδικό Σελέκτ, του οποίου το τεύχος δεν κατάφερα να βρω, «Books, they smell great, don’t they?». Διότι υπάρχουν οι μυριστές των βιβλίων που χώνουν τη μούρη τους μέσα στις σελίδες και τραβάνε τζούρες, ανάσες βαθιές, όπως μυρίζαμε παλιά τα μπλανκο και τα ποτισμένα με βενζίνη μαντίλια, υπάρχουν και οι χαϊδευτές, αυτοί που γουστάρουν να χαϊδεύουν τις ράχες και τις σελίδες και κρύβουν σοκαριστικά, εμπρηστικά, αγαπήσιάρικα σημειωματάκια μέσα στα βιβλία που δανείζονται απ’ τη δανειστική βιβλιοθήκη, με την κρυφή ελπίδα να το βρει ο επόμενος και να γράψει κάτι δικό του. Και τέλος πάντων, για τον κύριο Νεγρεπόντε έχω μια λέξη μόνο: βινύλιο (στην εποχή μας, το και καλά πεθαμένο βινύλιο παραμένει αλώβητο απ’ την «πειρατεία», ενώ το σιντί, που «αποτελείωσε» το βινύλιο, πνέει τα λοίσθια). Και για όλους τους θιασώτες, ενθούσιαστζ που λέμε και στ’ αγγλικά, της νέας τεχνολογίας επίσης έχω μια λέξη, για την ακρίβεια δύο: γκουγκλ γουέηβ (το οποίο επρόκειτο να φέρει τα πάνω κάτω, κι εντέλει εγκαταλειμμένο απ’ τη μαμά εταιρεία κατέληξε χλεύης αντικείμενο από ένα αμφιβόλου αισθητική και κύρους μπλογκ σαν το panokato).