Μέχρι πριν από λίγο καιρό νόμιζα ότι δεν είμαι κάνας ρατσίσταρος.Μέχρι που σκέφτηκα το εξής, πάντα στο πλαίσιο της διαρκούς προσπάθειάς μου να καταλάβω γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε, γιατί διαλέγουμε αυτά που διαλέγουμε και κυρίως πώς και γιατί διαλέγουμε τα βιβλία που διαβάζουμε: μήπως ο τρόπος με τον οποίο διαλέγουμε βιβλία μπορεί να κρύβει ρατσισμό; Και δεν μιλάω για το προφανές: πχ αν κάποιος διαβάζει βιβλία του Πλεύρη και συμφωνεί με αυτά που γράφει ο Πλεύρης, ε ναι, τότε είναι λιγάκι... χμ...
Αλλο εννοώ: μήπως κρύβεται ρατσισμός πίσω από το πώς επιλέγουμε να μη διαβάσουμε ένα βιβλίο; Αν το καλοσκεφτείς, προκειται περί μιας έστω θεμιτής, έστω αναπόφευκτης διάκρισης: "αυτό μου κάνει, κι αυτό δεν μου κάνει". Ναι αλλά γιατί δεν σου κάνει αυτό που δεν σου κάνει; Διότι διαφορετικό είναι να πάρεις το βιβλίο ενός εβραίου ας πούμε και να πεις "δεν με αρεσε αυτό το βιβλίο γιατί έτσι και γιουβέτσι" και διαφορετικό είναι να πάρεις το βιβλίο στα χέρια σου, να διαβάζεις τη σύνοψη στο οπισθόφυλλο και με δυσαρέσκεια να σκεφτείς: πουφ, πάλι για το Ολοκαύτωμα, αμάν πια!
Αλλο παράδειγμα: η συλλήβδην απόρριψη κάποιου είδους λογοτεχνίας: πχ κάποιοι δεν διαβάζουν τη λεγόμενη γυναικεία λογοτεχνία. Μήπως κρύβεται κάποιος φαλλοκρατισμός; Και για σκεφτείτε τις εθνικότητες των περισσότερων συγγραφέων που έχετε στη βιβλιοθήκη σας: στη δικιά μου: λατινοαμερικάνοι, αμερικάνοι, βρετανοί, ιταλοί, γάλλοι, ισπανοί, ρώσοι, κάποιοι κεντροευρωπαίοι, εσχάτως άρχισαν να μπαίνουν έλληνες, διότι μέχρι πολύ πρόσφατα θεωρούσα σκατά την ελληνική λογοτεχνία (ο ανόητος, ή μήπως ο... ρατσιστής;). Αλλά μισό λεπτό, και αυτό είναι ειλικρινής απορία: δεν υπάρχει αφρικανική λογοτεχνία άξια ανάγνωσης; Για παράδειγμα και για να επιστρέψουμε στα των εβραίων, μου έλεγε ένας φίλος τις προάλλες ότι τη βαρέθηκε τη λογοτεχνία του ολοκαυτώματος (όπα, ρατσισμός;) και αρχισε να ψάχνει για δείγματα παλαιστινιακής λογοτεχνίας, έτσι από αντίδραση, μεταφρασμένα στα ελληνικά, βρήκε κάποια, αλλά σαφώς λιγότερα: αυτό τώρα τι σημαίνει: ότι γράφουν λιγότερο οι Παλαιστίνιοι; ή ότι οι εκδοτικοί οίκοι κανουν διάκριση εις βάρος τους; ή μήπως λέω βλακείες (το οποίο -υπόψη- είναι πάντα ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο).
Τελευταίο άφησα το ερέθισμα που μ΄ οδήγησε σε αυτές τις πραγματικά βαθιές σκέψεις, τις δηλωτικές ενός ανθρώπου σκεπτόμενου, ο οποίος πραγματικά πνίγεται απ' τις υπαρξιακές του αγωνίες, που νιώθει ένα σισσύφειο βάρος 110 κιλών (όλων δικών του) ...
Ειχα πρόσφατα την ευκαιρία να αποκτήσω το βιβλίο του Εντμουντ Γουάιτ Χοτέλ ντε Ντριμ. Μου φάνηκε ενδιαφέρον, και πριν το κάνω δικό μου, είπα να ρίξω το απαραίτητο γκούκλγισμα. Στη γουικιπίντια έλεγε περί της σεξουαλικής του ταυτότητας και του ακτιβισμού του συγγραφέα, οκ, αλλά αλλού βρήκα ένα άλλο αποτέλεσμα που αποκαλούσε τον γουάιτ "σημαντικό εκπρόσωπο της γκέι λογοτεχνίας". Εδώ κώλωσα. Τσίνισα βρε παιδί μου. Τι πάει να πει γκέι λογοτεχνία; Σε τι αναφέρεται (οκ, ευκολο να το φανταστεί κανείς ίσως) και κυρίως σε ποιους απευθύνεται. Μήπως το κοινό που θέλει ο Γουάιτ είναι συγκεκριμένο; Μετά άρχισα να φανταζομαι ότι έκατσα να τα γράψω όλα αυτά στο μπλογκ. Και ότι άρχισαν να με βρίζουν όλοι ρατσιστή και ομοφοβικό. Και ότι είχαν και δίκιο, φυσικά. Οπότε το τσίμπησα το βιβλίο, ορίστε και η φωτό (δεν το διάβασα ακόμη, προηγείται το πιγκ πογκ που κάνω μεταξύ Ντοστογιέφσκι και Χόρνμπι)...
Κι εντέλει, μήπως είμαι υπερβολικός; Μήπως έχω ρατσιστοφοβία απλώς; Μήπως είμαι ένας τυπικός αστός ψηφοφόρος ττου πάλαι ποτέ Συνασπισμού του 2,9%;
Μήπως, απλά, είμαι (και) μαλάκας;
Special AKA - Racist Friend
Αλλο εννοώ: μήπως κρύβεται ρατσισμός πίσω από το πώς επιλέγουμε να μη διαβάσουμε ένα βιβλίο; Αν το καλοσκεφτείς, προκειται περί μιας έστω θεμιτής, έστω αναπόφευκτης διάκρισης: "αυτό μου κάνει, κι αυτό δεν μου κάνει". Ναι αλλά γιατί δεν σου κάνει αυτό που δεν σου κάνει; Διότι διαφορετικό είναι να πάρεις το βιβλίο ενός εβραίου ας πούμε και να πεις "δεν με αρεσε αυτό το βιβλίο γιατί έτσι και γιουβέτσι" και διαφορετικό είναι να πάρεις το βιβλίο στα χέρια σου, να διαβάζεις τη σύνοψη στο οπισθόφυλλο και με δυσαρέσκεια να σκεφτείς: πουφ, πάλι για το Ολοκαύτωμα, αμάν πια!
Αλλο παράδειγμα: η συλλήβδην απόρριψη κάποιου είδους λογοτεχνίας: πχ κάποιοι δεν διαβάζουν τη λεγόμενη γυναικεία λογοτεχνία. Μήπως κρύβεται κάποιος φαλλοκρατισμός; Και για σκεφτείτε τις εθνικότητες των περισσότερων συγγραφέων που έχετε στη βιβλιοθήκη σας: στη δικιά μου: λατινοαμερικάνοι, αμερικάνοι, βρετανοί, ιταλοί, γάλλοι, ισπανοί, ρώσοι, κάποιοι κεντροευρωπαίοι, εσχάτως άρχισαν να μπαίνουν έλληνες, διότι μέχρι πολύ πρόσφατα θεωρούσα σκατά την ελληνική λογοτεχνία (ο ανόητος, ή μήπως ο... ρατσιστής;). Αλλά μισό λεπτό, και αυτό είναι ειλικρινής απορία: δεν υπάρχει αφρικανική λογοτεχνία άξια ανάγνωσης; Για παράδειγμα και για να επιστρέψουμε στα των εβραίων, μου έλεγε ένας φίλος τις προάλλες ότι τη βαρέθηκε τη λογοτεχνία του ολοκαυτώματος (όπα, ρατσισμός;) και αρχισε να ψάχνει για δείγματα παλαιστινιακής λογοτεχνίας, έτσι από αντίδραση, μεταφρασμένα στα ελληνικά, βρήκε κάποια, αλλά σαφώς λιγότερα: αυτό τώρα τι σημαίνει: ότι γράφουν λιγότερο οι Παλαιστίνιοι; ή ότι οι εκδοτικοί οίκοι κανουν διάκριση εις βάρος τους; ή μήπως λέω βλακείες (το οποίο -υπόψη- είναι πάντα ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο).
Τελευταίο άφησα το ερέθισμα που μ΄ οδήγησε σε αυτές τις πραγματικά βαθιές σκέψεις, τις δηλωτικές ενός ανθρώπου σκεπτόμενου, ο οποίος πραγματικά πνίγεται απ' τις υπαρξιακές του αγωνίες, που νιώθει ένα σισσύφειο βάρος 110 κιλών (όλων δικών του) ...
Ειχα πρόσφατα την ευκαιρία να αποκτήσω το βιβλίο του Εντμουντ Γουάιτ Χοτέλ ντε Ντριμ. Μου φάνηκε ενδιαφέρον, και πριν το κάνω δικό μου, είπα να ρίξω το απαραίτητο γκούκλγισμα. Στη γουικιπίντια έλεγε περί της σεξουαλικής του ταυτότητας και του ακτιβισμού του συγγραφέα, οκ, αλλά αλλού βρήκα ένα άλλο αποτέλεσμα που αποκαλούσε τον γουάιτ "σημαντικό εκπρόσωπο της γκέι λογοτεχνίας". Εδώ κώλωσα. Τσίνισα βρε παιδί μου. Τι πάει να πει γκέι λογοτεχνία; Σε τι αναφέρεται (οκ, ευκολο να το φανταστεί κανείς ίσως) και κυρίως σε ποιους απευθύνεται. Μήπως το κοινό που θέλει ο Γουάιτ είναι συγκεκριμένο; Μετά άρχισα να φανταζομαι ότι έκατσα να τα γράψω όλα αυτά στο μπλογκ. Και ότι άρχισαν να με βρίζουν όλοι ρατσιστή και ομοφοβικό. Και ότι είχαν και δίκιο, φυσικά. Οπότε το τσίμπησα το βιβλίο, ορίστε και η φωτό (δεν το διάβασα ακόμη, προηγείται το πιγκ πογκ που κάνω μεταξύ Ντοστογιέφσκι και Χόρνμπι)...
Κι εντέλει, μήπως είμαι υπερβολικός; Μήπως έχω ρατσιστοφοβία απλώς; Μήπως είμαι ένας τυπικός αστός ψηφοφόρος ττου πάλαι ποτέ Συνασπισμού του 2,9%;
Μήπως, απλά, είμαι (και) μαλάκας;
Special AKA - Racist Friend
7 σχόλια:
α, παπα!!! Ποστ με τη φιλαναγνωσία θέμα...με ειρμό ? και με ερωτήματα? Και ενώ έχω δηλώσει ότι περνώ φάση αντιανάγνωσης? Μου φαίνεται στα καλά καθούμενα αποφασίσατε να με ζορίζετε και να με αναγκάζετε να σκέφτομαι????? Χάλια, λέμε, χάλια!!!!
ε, ναι ρε μεγάλε είσαι και πολύ μαλάκας, γιατί είσαι ψηφοφόρος του συν!
Meniek, στο βάθος πωλούνται κιλίμια - χαλιά, αν ενδιαφέρεστε... Παντως οι προθέσεις μου ήταν καλές και στρώνανε το δρόμο για την κόλαση...
Φίλε και σύντροφε Μάκη Μαϊλη, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Να διαβάσεις Μπεν Όκρι. Ίσως ο μεγαλύτερος εν ζωή αφρικανός συγγραφέας. Αγγλοτραφής, βέβαια, αλλά ζει και γράφει για τη Νιγηρία. Υπάρχει και στη βιβλιοθήκη σου, αλλά δεν το ξέρεις.
@ Ανώνυμος/η: αυτό είναι που λέμε "δεν ξέρει τι έχει...";
Το να αναρωτιέσαι και μόνο είναι ένα πολύ καλό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Στην Ελλάδα είναι πολύ συχνό φαινόμενο να δεχόμαστε ορισμένα πράγματα ως δεδομένα, χωρίς να τα αμφισβητούμε ποτέ, ακόμη και αν είναι εμφανώς απαίσια, όπως π.χ. ο ρατσισμός και ο φαλλοκρατισμός. Τελικά πιστεύω πως το να δίνουμε μεγάλη βαρύτητα στα labels είναι το λάθος. Αν κάτι σε ιντριγκάρει, δώστου μία ευκαιρία και μην κολλάς στο τι θα σκεφτεί ο άλλος αν δει ότι έχεις το τάδε βιβλίο.
Katerina: "Αν κάτι σε ιντριγκάρει, δώστου μία ευκαιρία και μην κολλάς στο τι θα σκεφτεί ο άλλος αν δει ότι έχεις το τάδε βιβλίο".
Αυτό ακριβώς που λες, τόσο απλό και τόσο λογικό.
Δημοσίευση σχολίου