Ο Μπόρατ τρώει σαλιγκάρια στη μέση της ταινίας*(αστερίσκος=υποσημείωση στο τέλος της ανάρτησης, λέμε)

Χτες το μεσημέρι ήπια λίγο παραπάνω και το θολωμένο μου μυαλό προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι που είχε γράψει ο Παπαγιώργης στο Περί Μέθης, για τον τοξικομανή και τον αλκοολικό, ότι ο πρώτος κλείνεται στον εαυτό του, κατεβάζει ρολά, ενώ ο δεύτερος είναι κοινωνικός και συνήθως το αλκοόλ επιτείνει τα στοιχεία του χαρακτήρα του, και σκεφτόμουν μέσα μου "τι καλό παιδί που είμαι, όταν πίνω αγαπάω όλον το κόσμο, και μάλιστα πάρα πολύ, αρα είμαι αγαπησιάρης εκ φύσεως ο άτιμος ο άνθρωπος ο τέλειος ο σωστός", τέλος πάντων, λάθος τα θυμόμουν, κάπως αλλιώς τα είχε γράψει ο σοφός Παπαγιώργης στο βιβλίο του και συν τοις άλλοις, έτσι όπως το ξεφύλλιζα ψάχνοντας το επίμαχο χωρίο, έπεσα πάνω σε ένα σπόιλερ σχετικά με τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, τον οποίο διαβάζω με δέος τις μέρες αυτές, και τσατίστηκα κι απ' το κακό μου έφαγα πάρα πολλά απ' τα γλυκά του Λάβαμπλ, με έπιασε το στομάχι μου, με πηρε ο ύπνος με την τηλεόραση ανοιχτή κι όταν ξύπνησα μού τρέχανε τα σάλια και μισούσα τον Τζακ Μπλακ, του οποίου την ταινία Σκουλοφρόκ έπαιζε η τιβί στη διαπασών.

Ετσι λοιπόν πριν προχωρήσεις θέλω να σου πω ότι στη συνέχεια της ανάρτησης ακολουθούν σπόιλερ.

Αν θυμάμαι καλά, το πρώτο βιβλίο μέσα σε βιβλίο που διάβασα ήταν η Ατέλειωτη Ιστορία του Μιχαήλ Εντε.
Βιβλία που δεν ακολουθούν τη γραμμική αφήγηση σίγουρα έχω διαβάσει αρκετά, η πρώτη φορά όμως που την πήρα πρέφα τη μη γραμμική αφήγηση πρέπει να ήταν στο σινεμά, μια φορά που πήγαμε να δούμε το Σολάρις του Ταρκόφσκι σε κάποια έκτακτη προβολή, κάπου, δεν θυμάμαι πού, κι έγινε ένα λάθος, πρόβλημα τεχνικό, και μας δείξανε, μάλλον, πρώτα την αρχή, μετά κάνα εικοσάελπτο απ' το τέλος, χωρίς όμως το τέλος, μετά μας δείξανε το ενδιάμεσο και στο τέλος μας δείξανε και το τέλος, φώναζε μια κυρία απόξω "είναι απαράδεκτα πράγματα αυτά, ερασιτεχνισμοί", όπως φώναζε κι ένας τύπος έξω απ' το σινεμά Μακεδονικόν όταν παιζόταν το Μαλόλαντ Ντράιβ "είναι απατεών ο κύριος, συμπολίτες μη δείτε την ταινία, τα λεφτά μας πίσω, φέρτε πίσω τα κλεμμένα, λεφτά υπάρχουν", εγώ όμως γούσταρα, ηταν τελέιως mindfuck, που λενε κι οι χίψστερς, βέβαια για βιβλία έλεγα πριν, όχι για σινεμά, χώρια που ήθελα να σου πω κάτι τελείως διαφορετικό:

Την περασμένη Δευτέρη συνάντησα τον Πάκη, στο Ναυαρίνο, ενόσω οι Δίες κόβαν βόλτες πάν' κάτ' δεξά αριστερά, και ανταλλάξαμε βιβλία πεθαμένων πρόωρα συγγραφέων.
Δεν τον ήξερα τον κ. Χατζητάτση.
Η κίνηση που κάνω πάντα: γκούκλισα τοόνομά του. Στα πρώτα αποτελέσματα η αναγγελία του θανάτου του, προ διετίας, γραμμένη από έναν γνωστό μου.
Και πολλά αποτελέσματα, πολλές αναφορές, ως επί τον πλείστον (δικαίως) εκθειαστικές, αρα τα δικά μου λόγια για το Μονόξυλο στο Ποτάμι είναι αχρείαστα (δεν σου δίνω λινκ, κάνε κάτι κι εσύ). Ειναι φοβερό πόσο μπορεί να απογειώσει η ανατρεπτική αφηγηματική δομή ένα βιβλίο με ένα θέμα σχετικά κλισέ (σκέψου πόσα βιβλία εχεις διαβάσει και πόσες ταινίες έχει δει με θέμα μια παρέα εφήβων και την εξέλιξή τους μέσα στο χρόνο, καθώς μεγαλώνουν και χάνονται και ξαναβρίσκονται σε σποραδικές συναντήσεις κι οι ζωές τους ενίοτε τυχαία ενίοτε εξεπιτούτου τέμνονται και συγκρούονται και μπλα μπλα μετανιωμένοι για όσο πραγματα ονερεύονταν να κάνουν αλλά δεν τα κάνανε ποτέ και πώς καταντήσαμε έτσι Ανδρέα, αμάν βαριά φιλοσοφία με ολίγον από γκόμενες, αριστερά, ΠΑΣΟΚ και αλκοόλ). Κοινως αμα είσαι μάστορας στη γραφή, δεν πα να γράφεις και συνταγές;
(σχεδόν) Αριστούργημα θα γράψεις.

* O τίτλος της ανάρτησης κλεμμένος απ' το καταπληκτικό λήμμα της Φρικηπαιδείας