No Βorder

Αυτό το σάββατο παρακολούθησα μια εκδήλωση που καταρχήν το κύριο έναυσμα της και ο σκοπός της ήταν να προβάλει το ζήτημα της μετανάστευσης στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και κυρίως τη διαχείριση αυτού του "προβλήματος" από το ελληνικό κράτος.
Με κύριο σύνθημα "Τα κέντρα φιλοξενίας είναι φυλακές. Ελεύθερη διαμετακίνηση για όλους" πραγματοποιήθηκε σειρά συναυλιών με συγκροτήματα από διάφορες χώρες και στόχο να ενημερώσουν αλλά και να αφυπνίσουν συνειδήσεις.

(αφίσα: patras.indymedia)

Δε θα σταθώ στο πολιτικό σκέλος της διοργάνωσης, το θέμα είναι σύνθετο και οι αναλύσεις μπορούν να τραβήξουν πολύ σε μάκρος και να προκαλέσουν πολλές αντιπαραθέσεις (δεν το συζητώ επίσης, η άποψή μου συνάδει με των διοργανωτών, αλλιώς δε θα παρευρισκόμουν, αν και κατά ένα μεγάλο ποσοστό παραβρέθηκα λόγω καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος - και γι'αυτό κυρίως θα σας μιλήσω).
Λοιπόν που λέτε (για να μη χάνουμε και την παρεΐστικη και χαΛαρή νότα του blog γιατί πολύ ακαδημαϊκά μου φαίνεται ξεκίνησα) εγώ πήγα για να δω και να ακούσω το Θανάση βασικά, καθότι τυγχάνω μεγάλη θαυμάστρια και δε χάνω συναυλία για συναυλία (για τον Παπακωνσταντίνου φυσικά μιλάω, που ουδεμία σχέση με το Βασίλη έχει - το επισημαίνω!).
Και επειδή ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη και έπρεπε -και πολύ σωστά- να αναδειχτεί ο διαφυλετικός χαρακτήρας της διοργάνωσης την εκδήλωση ξεκίνησαν συγκροτήματα από τη Βουλγαρία, την Αλβανία, το Αφγανιστάν και κατόπιν τα ελληνικά.
Ξεκινάμε λοιπόν με τους Βούλγαρους, το όνομα των οποίων δε συγκράτησα και ούτε θέλω να μάθω. Μπορεί να μην ξέρω πολλά από μουσική, ξέρω όμως ότι ένα κομμάτι για να αξίζει να ακουστεί πρέπει τουλάχιστον να προσφέρει κάτι σε έναν από τους τρεις τομείς: στιχουργικά, μουσικά (από την άποψη της μελωδίας πάντα μιλώντας) ή, έστω, φωνητικά. Τι να πω για το εν λόγω συγκρότημα; Κραυγές οργής (είχαν ουσία αφού βρισκόταν στη συγκεκριμένη εκδήλωση, αλλά καμία καλλιτεχνική αξία), επαναλαμβανόμενοι στερεότυποι στίχοι ("fuck the U.S.A." και τέτοια - καταλαβαίνετε τώρα, που να θυμάμαι...) και μουσική κάτι μεταξύ κακού garage-punk και βαβούρας ό,τι να 'ναι (καλά, γενικώς έχω ένα θεματάκι με αυτού του είδους τη μουσική, πολύ εξαντλητική για τα αυτιά μου, αλλά αυτοί παραήταν, ειλικρινά).
Και που να πιάσω και το κυρίως θέμα... Σαν κοριτσάκι και γω, θα ασχοληθώ (και) με τη στυλιστική πλευρά του θέματος. Μα τί περιμένατε; Με ξέρετε κάποιοι... (είναι και τα γυαλιά τρία νούμερα μεγαλύτερα που λέγαμε και τις προάλλες...).
Που λέτε, να ξεκινήσω με τον έναν από τους δύο τραγουδιστές που μου έκατσε περισσότερο στο στομάχι. Καταρχήν να ξεκινήσω με ένα προβληματάκι που έχω, το τονίζω, είναι δικό μου κόλλημα, μεγάλωσα στα 80's βλέπετε. Δεν μπορώ άλλο πια αυτή την επίδειξη επιμελώς αποτριχωμένων θωράκων, πόσο μάλλον σε μια αντι-καθεστωτική συναυλία. Γιατί βρε πουλάκι μου δε φορούσες και συ ένα μπλουζάκι όπως οι υπόλοιποι, ή, άντε ένα φανελάκι (χάλια και αυτό, αλλά είδατε τι εκπτώσεις είμαι διατεθειμένη να κάνω); Πως την είδες Iggy; Και να πω ότι άξιζαν τα διάσπαρτα tattoo και οι κοιλιακοί; Τζίφος, σας ομιλώ ως ναυτικός και φανατική αναγνώστρια του Men's health(!!??).
Για να μη μιλήσω για το λοιπό παρουσιαστικό, ξυρισμένο κεφάλι και μαύρο cigarette παντελόνι - εμένα βασικά σε χρυσαυγίτη μου έφερνε, αλλά είπαμε, ο μεταμοντερνισμός έχει κάνει πολύ κακό στο διαχωρισμό των ειδών. Το είπε άλλωστε και ο άνθρωπος πάνω σε μια παθιασμένη έκλυση προς το πλήθος: "To all skinheads who are antifascists" - ή κάπως έτσι τελωσπάντων. Εγώ νόμιζα ότι συνάδουν οι δύο όροι, απεδείχθει πως όχι. Ανενημέρωτη για μια ακόμη φορά.
Ο άλλος τραγουδιστής ευτυχώς δε βγήκε ημίγυμνος, δε θα άντεχα άλλη επίδειξη άτριχης ανδρικής σάρκας - όχι τίποτε άλλο, όλοι σχεδόν γύρω μου είχαν μαλλιά και μούσια και τζίβες και θολό βλέμμα και είχαν μόλις γυρίσει από Ικαρία (εεε, μμμ, οο, ιι, όπως και εγώ, αλλά καμία σχέση), αλλά το στρατιωτικό το παντελονάκι το φορούσε. Δε θέλω να φανώ παρωχημένη, είμαι εξάλλου γνωστή οπαδός του νεωτερισμού, αλλά κάποια πράγματα μου φαίνονται εξαιρετικά ασύμβατα για να τα αποδεχτώ. Όπως σε αντικαθεστωτική συνάθροιση να φοράς στρατιωτικό ένδυμα.
Για να τελειώνω με τη μπάντα αυτή πάντως (η οποία πέραν των δικών τους άθλιων συνθέσεων μας προσφέραν μια εξίσου εγκληματική διασκευή του "Another brick in the Wall pt. 2" και του "Bella Ciao" - ό,τι πρέπει για να υποδαυλίσεις το ενδιαφέρον ενός, ούτως ή άλλως, σε αναβρασμό κοινού και να σε επευφημήσει. Συν τα διάφορα συνθήματα "No border, no nation, no deportation" (ξαναλέω, συμφωνώ απόλυτα, απλά δε μου άρεσε ο τρόπος & το ύφος που τα χρησιμοποιούσαν...) & φυσικά για το τέλος, "Yeah anarchia!" - έτσι, για να σας βρίσκεται.
Φρίκη, φρίκη. Μόνο ο μπασίστας με το fake Burberrys jockey έσωζε λίγο την κατάσταση χωρίς να το συνειδητοποιεί μάλλον ο κακόμοιρος - ούτε και κανένας άλλος εξάλλου - δίνοντας μια τραγελαφική πινελιά στο όλο σκηνικό. Αλλά το ξέχεσα το θέμα, αν και θα μπορούσα να πω και άλλα πολλά.
Ακολούθησε ένα hip-hop ντουέτο από την Αλβανία. Και παρόλο που σιχαίνομαι το hip-hop, τα παιδιά ήταν πολύ καλά. Και κινησιολογικά (είπαμε, σαν γυναίκα προσέχω και άλλα πράγματα στη σκηνική παρουσία, αρκετά με τις μονοδιάστατες μουσικές αναλύσεις των φίλων μου στο blog) και μουσικά. Άσε που η αλβανική γλώσσα πολύ ταιριαστή μου ακούγεται σε αυτό το είδος μουσικής. Ένεκα της καταπίεσης φαίνεται... Και πιο ρεαλιστικοί και αυθεντικοί φαινόταν πάνω στη σκηνή, τί να πω.
Ακολουθεί συγκρότημα από το Αφγανιστάν (νομίζω...) με ρυθμό που ξεσηκώνει - και δικαίως! Με εξαιρετικό ανατολίτικο beat που θα γινόταν μεγάλο χιτ έτσι και κυκλοφορούσε ευρέως. Και ακούστε με, μπορεί να μην ξέρω πολλά από μουσική, κάτι τέτοια όμως τα πιάνω. Χρόνια εκπαίδευσης...
Μετά ακολουθούν δύο ελληνικά συγκροτήματα αλλά δεν έδωσα πολύ σημασία, άσε που το ένα με είχε ξενερώσει πριν ξεκινήσει η εκδήλωση από το ύφος της τραγουδίστριας off stage, οπότε δεν μπήκα καν στον κόπο να τα ακούσω. Πετάχτηκα μέχρι το σπίτι να τσιμπήσω κάτι και να αρπάξω μια μπύρα από το ψυγείο γιατί στα γύρω περίπτερα είχαν εξαντληθεί.
Και βγαίνει ο Θανάσης. Έφτασα στο κυρίως θέμα, για τον οποίο δε χρειάζεται τίποτε περισσότερο να πω, πέραν του ότι είναι, κατά την άποψή μου, μακράν ο καλύτερος μουσικός στην Ελλάδα σήμερα (όλοι έχουν μια άποψη και μια κ..., ευχαριστώ, σας προλαβαίνω). Σεμνός και αυθεντικός.
Η αυθεντικότητα εξάλλου, σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού μας βίου είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Ας το δούνε αυτό κάποιοι που μπλέκουν την πολιτική με το χαβαλέ (σε κάποιο βαθμό) και πολλές φορές με την άσκοπη, άκαιρη και επικίνδυνη επίδειξη της διάθεσής τους για σύγκρουση και εκτόνωση.
Να ξεκαθαρίσω πριν τελειώσω ότι δεν καταφέρομαι φυσικά ενάντια στον αντιεξουσιαστικό χώρο, τον οποίο εν μέρει υποστηρίζω, αλλιώς είπαμε, δεν θα παρευρισκόμουν σε εκδηλώσεις του, δεν πα να 'παιζαν μουσική οι Tindersticks (χμ...).
Εγώ κάποια σχόλια για τη μουσική ήθελα να κάνω, αλλά πως ξεφεύγει το θέμα πάντα βρε παιδί μου... Άντε, βαράτε. Δίκιο θα 'χετε και 'σεις.