- Καλημέρα, ο τελευταίος στη σειρά για το μητρώο ποιος είναι;
- Εσύ.
- Ναι, πριν από μένα εννοώ.
- Μακάρι να ‘ξερα να σε έλεγα. Αλλά βλέπεις, γίνεται χαμός. Είναι κάποιοι που είναι πιο έξυπνοι απ’ τους άλλους. Κάτσε να δεις τι έχει να γίνει έτσι και πάει κανείς απ’ αυτούς να μου φάει τη σειρά.
Ήταν μια συνομήλική μου, κάπως σωματώδης και με φωνή φορτηγατζή, που τα έλεγε αυτά σήμερα στην εφορία Αμπελοκήπων, έξω από το μητρώο, όπου στριμωχνόμασταν όλοι στο στενό διάδρομο για μια θέση κοντά στον ανεμιστήρα. «Πούούού πάάάτε κύριεεε;» πραγματοποίησε την απειλή της η κοπελιά και χίμηξε σε έναν μικροκαμωμένο πενηντάρη, θαρρείς για να τον φάει. «Οπου θέλω θα πάω, λογαριασμό θα σου δώσω;» της πέταξε αυτός… Δεν θέλησα να ακούσω παρακάτω. Εβαλα τα ακουστικά στα αυτιά: Abbie Gale και πάλι -ευτυχώς. Άρχισα, καταπώς το συνηθίζω, να κοιτώ πίσω απ’ τα γυαλιά ηλίου, παντελώς αδιάκριτα, όλους τους δυστυχείς που περιμέναμε έξω απ’ το μητρώο. Φανταζόμουν ιστορίες για τον καθένα. Είδα τη σωματώδη τσαμπουκαλεμένη κοπελιά να φορά ένα strap on dildo και να επιτίθεται στον μικροκαμωμένο 50αρη που την έβρισκε με την υποταγή και ψήφιζε Νέα Δημοκρατία. Παραπέρα στεκόταν μια κοπελίτσα, ντυμένη απλά, αλλά με πολύ ωραίο χτένισμα, απ’ αυτά τα κυριλέ, που κανονικά δεν θα έπρεπε να με αρέσουν αλλά με αρέσουν. Σίγουρα μόλις είχε βγει απ’ το κομμωτήριο. Σε κάποιον γάμο θα έχει να πάει ίσως. Όχι τον δικό της, μάλλον. Στο γάμο που θα πάει όμως θα της πέσει η ανθοδέσμη της νύφης, που είναι κολλητή της απ’ το Γυμνάσιο και θα παντρευτεί τον Στέλιο, ο οποίος έχει συνεργείο αυτοκινήτων, τον οποίο και η ίδια πάντα γουστάριζε, αλλά έκανε την καρδιά της πέτρα, δεν θα χαλούσε τη φιλία χρόνων για έναν γκόμενο, μόνο μια φορά τούς βγήκε κάτι ερωτικό σε εκείνο το πάρτι που ήπιαν λίγο παραπάνω και λίγο έλειψε να καταλήξουν μαζί κι οι τρεις στο κρεβάτι, ευτυχώς τα απέδωσαν όλα στα αλκοόλ την επόμενη μέρα και ξεμπέρδεψαν. Την κοίταζα αυτήν την κοπελίτσα, που της είχαν συμβεί τούτα τα δεινά, και ήμουν σίγουρος ότι δεν θα είχα πολλές ευκαιρίες, πέρα απ’ τη σημερινή, για να της χαρίσω αυθόρμητα ένα λουλούδι και να της πω ότι το χτένισμά της είναι πολύ ωραίο, έτσι όπως είχε κάνει και ο Λάμδα, εκείνη την άνοιξη που γυρνάγαμε απ’ τον Πέλεκα ακούγοντας απανωτά το Ιndia των Puressence, έξι νομά μέσα σε ένα ασθμαίνον νοικιασμένο γιωταχί: Φρενάρισε απότομα στη μέση της κατηφόρας, στο πλάι του δρόμου φύτρωναν κάτι αγνώστου ταυτότητος αυτοφυόμενα άνθη, τα έκανε μπουκέτο και έτρεξε να τα χαρίσει σε μια ηλικιωμένη μαυροφορεμένη με φακιόλι, που μάζευε ξύλα λίγο παραπέρα. Μπήκε μετά στ' αμάξι και χωρίς να βγάλει μιλιά πάτησε το γκάζι. Έλα όμως που στο Βαρδάρη δεν φυτρώνουνε λελούδια…
- Εσύ.
- Ναι, πριν από μένα εννοώ.
- Μακάρι να ‘ξερα να σε έλεγα. Αλλά βλέπεις, γίνεται χαμός. Είναι κάποιοι που είναι πιο έξυπνοι απ’ τους άλλους. Κάτσε να δεις τι έχει να γίνει έτσι και πάει κανείς απ’ αυτούς να μου φάει τη σειρά.
Ήταν μια συνομήλική μου, κάπως σωματώδης και με φωνή φορτηγατζή, που τα έλεγε αυτά σήμερα στην εφορία Αμπελοκήπων, έξω από το μητρώο, όπου στριμωχνόμασταν όλοι στο στενό διάδρομο για μια θέση κοντά στον ανεμιστήρα. «Πούούού πάάάτε κύριεεε;» πραγματοποίησε την απειλή της η κοπελιά και χίμηξε σε έναν μικροκαμωμένο πενηντάρη, θαρρείς για να τον φάει. «Οπου θέλω θα πάω, λογαριασμό θα σου δώσω;» της πέταξε αυτός… Δεν θέλησα να ακούσω παρακάτω. Εβαλα τα ακουστικά στα αυτιά: Abbie Gale και πάλι -ευτυχώς. Άρχισα, καταπώς το συνηθίζω, να κοιτώ πίσω απ’ τα γυαλιά ηλίου, παντελώς αδιάκριτα, όλους τους δυστυχείς που περιμέναμε έξω απ’ το μητρώο. Φανταζόμουν ιστορίες για τον καθένα. Είδα τη σωματώδη τσαμπουκαλεμένη κοπελιά να φορά ένα strap on dildo και να επιτίθεται στον μικροκαμωμένο 50αρη που την έβρισκε με την υποταγή και ψήφιζε Νέα Δημοκρατία. Παραπέρα στεκόταν μια κοπελίτσα, ντυμένη απλά, αλλά με πολύ ωραίο χτένισμα, απ’ αυτά τα κυριλέ, που κανονικά δεν θα έπρεπε να με αρέσουν αλλά με αρέσουν. Σίγουρα μόλις είχε βγει απ’ το κομμωτήριο. Σε κάποιον γάμο θα έχει να πάει ίσως. Όχι τον δικό της, μάλλον. Στο γάμο που θα πάει όμως θα της πέσει η ανθοδέσμη της νύφης, που είναι κολλητή της απ’ το Γυμνάσιο και θα παντρευτεί τον Στέλιο, ο οποίος έχει συνεργείο αυτοκινήτων, τον οποίο και η ίδια πάντα γουστάριζε, αλλά έκανε την καρδιά της πέτρα, δεν θα χαλούσε τη φιλία χρόνων για έναν γκόμενο, μόνο μια φορά τούς βγήκε κάτι ερωτικό σε εκείνο το πάρτι που ήπιαν λίγο παραπάνω και λίγο έλειψε να καταλήξουν μαζί κι οι τρεις στο κρεβάτι, ευτυχώς τα απέδωσαν όλα στα αλκοόλ την επόμενη μέρα και ξεμπέρδεψαν. Την κοίταζα αυτήν την κοπελίτσα, που της είχαν συμβεί τούτα τα δεινά, και ήμουν σίγουρος ότι δεν θα είχα πολλές ευκαιρίες, πέρα απ’ τη σημερινή, για να της χαρίσω αυθόρμητα ένα λουλούδι και να της πω ότι το χτένισμά της είναι πολύ ωραίο, έτσι όπως είχε κάνει και ο Λάμδα, εκείνη την άνοιξη που γυρνάγαμε απ’ τον Πέλεκα ακούγοντας απανωτά το Ιndia των Puressence, έξι νομά μέσα σε ένα ασθμαίνον νοικιασμένο γιωταχί: Φρενάρισε απότομα στη μέση της κατηφόρας, στο πλάι του δρόμου φύτρωναν κάτι αγνώστου ταυτότητος αυτοφυόμενα άνθη, τα έκανε μπουκέτο και έτρεξε να τα χαρίσει σε μια ηλικιωμένη μαυροφορεμένη με φακιόλι, που μάζευε ξύλα λίγο παραπέρα. Μπήκε μετά στ' αμάξι και χωρίς να βγάλει μιλιά πάτησε το γκάζι. Έλα όμως που στο Βαρδάρη δεν φυτρώνουνε λελούδια…
17 σχόλια:
very nice...
μόνο που δεν ξέρω τη διαφήμιση. ελπίζω όμως πως την γενική εικόνα δεν την έχασα
Καλησπέρα,
Την επόμενη φορά που θα βρίσκεσαι σε περιοχή όπου δεν φύονται λέλουδα αλλά εσύ θα νιώσεις την ανάγκη να τα προσφέρεις μπορείς να φτιάξεις ένα ομοίωμά τους χάρτινο, αυτοσχέδιο γιατί το μόνο που μετρά είναι η χειρονομία..κι ο κόσμος έχει ανάγκη από τέτοιες χειρονομίες σαν του Λάμδα :) ,του δίνει κουράγιο να συνεχίσει, είτε είναι γριούλα που μαζεύει ξύλα είτε είναι νεανίδα με ωραίο μαλλί που "κουβαλάει τόσα δεινά στην πλάτη".
Εμένανε αυτά μου θυμίζουν ένα συμμαθητή μου, τον Γιάννη Τ. (όχι εμένα, αλήθεια λέω) που σταματούσε κοπελίτσες στο δρόμο και τους έλεγε με το κάτω χείλος να κρέμεται...
...σε είδα και σ'αγάπησα...
A.Ρλουμπ: Μα καλά πόόόσο νεαρός είσαι; Ή μη μου πεις ότι και κατά τη δεκαετία του '80, από άποψη, δεν έβλεπες τιβί με τ' αθάνατο: "αν ενας άγνωστος στο δρόμο σας χαρίσει λουλούδια θα είναι γιατί τον άγγιξε το άρωμα του ϊμπαλς".
Νεραϊδοσκονισμένη, φχαρστώ, καθόλου κακή η ιδέα σου, μόνο που χειροτεχνία απ' τα δικά μου χέρια θα είναι... χοιροτεχνία.
Gt, ασε τα σάπια, σε ξέρω τι κουμάσι είσαι. Μήπως δεν είσαι φίλος τ' αλλουνού που φώναζε "σε μπάνισα από μακριά" και "πριν φύγεις θέλω να σου πω ότι σε αγαπώ";
Κορυφαίο - και ολίγοντι ρομαντικό - το ποστ αξά, αλλά επειδή η inner καφρίλα μου ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους να δραπετεύσει,να πω κι εγώ μια ιστορία φίλου? Τί είπες? όχι? Εεε, εγώ θα την πω!
Περπατάμε που λες στο πεζοδρόμιο και μπροστά μας περπατάει ένας άγγελος. Την κόβει από πάνω ως κάτω ο φίλος μου και δεν αντέχει,το λέει:
- Κοριτσάρα μου από τον παράδεισο έπεσες?
Την φτάνουμε και την προσπερνάμε αμέσως μετά ώστε να τη δει κι από μπροστά.Οποία απογοήτευσις! Μιλάμε για πολύ άσχημο πρόσωπο, που γινόταν ακόμα πιο άσχημο λόγω του διαμετρικά αντίθετου οπίσθιού της.Και λέει:
- Αμάν! με τα μούτρα προσγειώθηκες?
Τέλος ιστορίας, βαράτε ελεύθερα...
Αγαπητέ Πάνω, η ατάκα είναι πλέον ιστορική και δεν είναι αυτή ακριβώς που γράφεις, αλλά: "Σι μπάν'σα από μακρυά, και νομίζω ότι εμείς οι δυο μπορούμε να κάνουμε κάτι του πολύ (...-αυτό το χαρακτηρισμό τον έχω ξεχάσει), του πολύ ξεχωριστό...". Την έχω λουστεί πολλές φορές και τη θυμάμαι, για ρώτα τον. Εκτός και αν με τα χρόνια την παράφρασε.
Όσο για την ευρηματικότητά σας στις ατάκες Kostak, αυτή είναι γνωστή εδώ και χρόνια, όπως και η καφρίλα σας εδώ και αιώνες (μα γιατί μου βγαίνει μια φεμινιστική αύρα σε αυτό το blog και δεν είμαι και καθόλου πανάθεμά με, δεν ξέρω. Φέρτε καμιά ξανθιά ακόμη στην ομάδα...)
Ευχαριστούμε go-go!
Υ.Γ.1) Είσαι και ξανθιά εκτός των άλλων go-go? ένα-ένα μας τα τα βγάζεις...
Y.Γ.2) Ναι,ναι να φέρετε κι άλλη ξανθιά (ή μη) στην ομάδα!
Υ.Γ.3) I need to get out more....
ένα πράμμα μόνο να μη σε ακουμπήσει πάνω μου σου ευχομαι με όλη μου την ψυχή.
δ
ΚώσταΚ, εδώ λέμε ιστορίες ελεύθερα. Οσο πιο κάφρικες τόσο το καλύτερο. Ασε που είναι θαυμαστά ετοιμόλογος ο φίλος σου...
Go-Go, μην το παίρνεις πάνω σου. Αυτήν την ατάκα την χρησιμοποιούσε σε όλους, ανεξαρτήτως φύλου ο φίλος μας. Ακόμη και σε μένα την απηύθυνε!
Δημητρατ, ευχαριστώ για την ευχή, αλλά δεν κατάλαβα, τι να μη με ακουμπήσει; Ασε που και να με ακουμπήσει, σιγά μην το καταλάβω, τέτοιος χοντρόπετσος που είμαι...
Δε με κατάλαβες καλά αγαπητέ, "λουστεί" έγραψα, όπερ σημαίνει ότι απλά παραβρέθηκα ως παρατηρητής, δε με είχε τιμήσει ποτέ με τέτοια γλυκόλογα (μόνο εκείνο το λουλουδάκι στην ορκομωσία, θυμάσαι;)
Αμέ...
Ποιος έπεσε απ' την καρέκλα, δίπλα στα μελιτζανομπουρεκάκια, δεν θυμάμαι όμως...
ήθελα ν' αφήσω ένα σχόλιο, αλλά αισθάνθηκα τόσο εκτός κλίματος,που λέω να το αφήσω....
Καλό χειμώνα
Γιατί βρε Μενιέκ εκτός κλίματος;
Δεν φοράτε ίμπαλς; Για αυτό;
δεν χρειάζεται να είσαι λιανόπετσος, για να σε ακουμπήσει το μακρύ χέρι του νόμου.Περί αυτού ομιλώ.
δ
Καλά, μάλλον χαζός έιμαι. Αλλά δεν κατάλαβα βρε δημητρα, τι παράνομο κάνω και θα με ακουμπήσει ο νόμος;
Υπάρχεις.
δ
Καλά, επειδή δεν με αρέσουν τ' απειλητικά σχόλια στο μπλογκ μου, ο νομικός μου σύμβουλος θα σας επιδόσει την δέουσα αγωγή.
Δημοσίευση σχολίου