Το λεπτό απαστράπτον λευκό της εργασιακής λογικής εχάθη γιατί οι αρκούδες που κατεβαίνουν σαν πεταλούδες στη γη καθίζουν, χαμογελάνε και τρώνε φλούδες

Κυριακή στη δουλειά σημαίνει Χωσέ Αρμάδο, αλλά τουλάχιστον επειδή λείπουν τα μεγάλα τα αφεντικά εχω την ήσυχη την κεφαλή, σε χαμηλή ένταση Ερασπόρ απ' το ίντερνετ και πίνω την αχτύπητη τη φράπα, οπότε σκάει μύτη μυστάκιον συνοδευόμενον απ' τον αποδέλοιπο τυπά, όστις ανοίγει την τηλεοραση με την ένταση στο τέρμα της κωφεύσεως, στέκεται ως άλλος Κάτμαν ενώπιόν της επί τρίλεπτον και αναχωρεί προς άγνωστον κατεύθυνσιν, χωρίς βεβαίως να ενδιαφερθεί να την κλείσει, εντούτοις σηκώνομαι, ευγενικός ων, και δεν κλείνω τη τιβί, απλώς χαμηλώνω την ένταση, περνάνε πέντε λεπτά, ξανάρχεται, επανάληψη του σκηνικού, τον προλαβαίνω πριν φύγει, ξέρεις, του λέω, δεν με ενοχλεί η τηλεοραση, αλλα θα προτιμούσα να χαμηλώνεις την ένταση όταν φεύγεις και δεν την παρακολουθεί κανείς, τη χαμηλώνει ελάχιστα, από εκκωφαντικά σε πολύ δυνατά, να έτσι εντάξει είναι ε; μου κάνει και φεύγει προς την πρωθυστέρα αναφερόμενη άγνωστη κατεύθυνση, αντε γαμήσου ουρλιάζω, αλλά δεν ακούγομαι, διότι νεαρός -ανήκων εις το 33% των αγοριών που εμφανίζουν υπερκινητικό, υπερκδηλωτικό, υπερεκκωφαντικό υπερσύνδρομο- στην άλλη άκρη της αιθούσης, ομιλεί εις το τελέφωνο, κι "έλα ρε μαλάκα, τον ήπιες ρε μαλάκα, αντε γαμήσου ρε μαλάκα", θαυμάζω και απορώ ο συνομιλητής στο τελέφωνο ο Σουφλιάς είναι και φωνάζει ετούτος τόσο πολύ; και από πού το βρήκε τόσο θάρρος να μιλά του κυρίου υπουργού έτσι δυνατά; και από πότε τον πίνει ο Σουφλιάς, τεσπά, κάποια στιγμή ησυχάζει, ησυχάζω κι εγώ, είμεθα φιλήσυχοι πολίται, ακούω το καθησυχαστικό και πολύ φλασμπακικό μιας παιδικής ηλικίας σε ένα μουσταρδί ζάσταβα χωμένος να ακούω αθλητικές μεταδόσεις κυριακή μεσημέρι, όταν η γκομενοσυναδέλφισσα του έτερου παραδιπλανού τμήματος αποφασίζει να ομιλήσει εις το τζεπτελεφωνού της και κάνει σαπέρα να μην ενοχλάει τους δικούς της τμηματικούς συναδέλφους κι έρχεται και αράζει στη μοναξιά και στην Ερασπόρ μου, στην ησυχία μου, και με βγάζει από το μουσταρδί ζάσταβα, κλείνω ερασπόρ, ανοίγω λαστεφέμ, therapy? κατευθείαν και τσίτα τα γκάζι και τα βολούμια, μπας και τρομάξει, ενοχληθεί ή το πρεφαροποιήσει τελοσπά, αλλά ετούτη, εκεί, άκλονητη, αμεριαστόβραχη, λεωνιδοθερμόπυλη, τουλάχιστον δεν την ακούω, μέχρι που διαπιστώνω ότι έχει έρθει από πάνω μου, κλείνουσα το τζεπτελεφωνού της και ζητωνμαθούσα τι είναι αυτό που ακούω, ραδιο ή σιντί, απ' το ίντερνετ της λέω, α, ποιος σταθμός επιμεναπτοητεί, δεν είναι σταθμός, είναι λαστεφέμ, α και τι είναι λαστεφεμ, και που να της εξηγώ και πώς λογκινάρουν κτλ., μέχρι που άναψε ιδεοφόρος αποθαρρυντικός γλόμπος πάνω απ' το κεφάλι μου, της λέω ξες όμως, ελληνικά δεν έχει, τι ελληνικά καλέ; thin white rope βάλε να ακούσω, κι έχω αυνανομείνει, να δεις που έχει και μπλογκ, διαβάζουσα εμέ οσουνούπω ελθούσα ίνα με κάνει σπάνκιγκ...