رباعیات رباعیات عمر خیا

Πρελούκο Διοποιήτι

Then to this earthen Bowl did I adjourn
My Lip to the secret Well of Life to learn:
And Lip to Lip it murmur'd -"While you live
Drink!-For once dead you never shall return."

Rubaiyat of Omar Khayyam

Επήρα, σώμα φτιαγμένο από πηλό, την μποτιλια αγκαλιά
Μαθητούδι στην πηγάδα, όχι του Μελιγαλά, με της ζωής τα μυστικά
Και το κραγιόν της, κοκκινέλι επί των χειλέων της, ξηγήθηκε σπαθί -"Οσο ζεις
Πιες! Γιατί, άμα ποθάνεις, σιγά μη ξαναγυρίσεις". Χικ!

(απόδοση Πέρσικας του Πάνως Κάπα)

Κυθέ Ρίωσμα

Σημασίας μεγίστης η εξοδος κινδύνου εις τα αεροπλάνα, τα βαπόρια αλλά και για να αποφεύγεις τους φίλους τους παλιούς, που κάνεις ότι δεν τους βλέπεις, ωχ δεν σε είδα, συγγνώμη, η μυωπία μου βλέπεις, τι κάνεις ρε μαλάκα και τα σχετικά, εν προκειμένω βολεμένος στο αεροπλάνο, εις την θέσιν 12F αράζων (άρα ζω;), λάμβανα από τον Λευκόν Θόρυβον του Ντε Λίλο την των τελευταίων σελίδων Σοφία, ψέματα, σοφία. Τεσπά, προτίθεμαι ακριβώς ετούτη τη στιγμή να αλλάξω ύφος, αλλά οχι ήθος, διότι αυτό μας τελείωσε, ξεπουλιέμαι όσο όσο, αλλά κανείς δεν μ' αγοράζει. Λοιπόν, ο γεράκος αρχικά μου θύμισε τον Φουντουκίδη, που έλεγε τα αθλητικά παλιά, κατόπιν τον Πατακό, ύστερα τον Αρτέμη Μάτσα, αλλά μετά απ' ώριμη σκέψη και αναψηλάφηση των εσωψύχων μου, κατέληξα πως περισσότερο ομοιάζει με τον παππού του παιδικού μου φίλου Τάσου, ο οποίος, ο παππούς όχι ο Τάσος, μπορεί κι ο Τάσος δηλαδή, αλλά χεστήκαμε για τον Τάσο, άσε δε που για τον παππού του είμαι γκαραντί σίγουρος, είχε κάνει στη Γερμανία μετανάστης και είχε επιστρέψει στην πατρίδα αρκετά ματσώ, και ουχί μάτσο, διότι μόνο μάτσο δεν μπορούσες να τον επείς έτσι όπως ήταν μια σπιθαμή, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των διά τον Ηλιον γυαλιών του, αλά τοπ γκαν, μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά, μεγάλος άνθρωπος να εχει πρότυπο τον Τομ Κρουζ, ασε που τα ματογυάλια διά τον Ηλιον ήτο πράγμα ασύνηθες την εποχή εκείνη, διότι στα 80s όλοι ήτο αθώοι και δεν εφοβούντο να κοιτάξουν τον συνάνθρωπόν τους κατάματα, ο παππουτάσος λοιπόν, εξαιρουμένου του γεγονότος ότι αγόραζε "Ελεύθερο Τύπο" και ήταν χαρακτηρισμένος "δακτυλοδεικτούμενος καραδεξιός", ήτο συμπαθής, διότι δεν εφείδετο ταληρακίων εις τα πεντάχρονα μειράκια της γειτονιάς (το επίθετο "πεντάχρονος" διότι μόλις ενθυμήθην ότι το μειράκιον είναι άνω των 14 ετών), τα οποία χρησιμοποιούσαμε για τρελά τσιμπούσια με γαριδάκια "Ο ιππότης της ασφάλτου" (διά τους τρέντι πεντάχρονους), "Τολμη και γοητεία" (διά τις έφηβες πεντάχρονες), δρακουλίνια (διά τους γκοθάδες) και φοφίκο (διά τους φλώρους), ο ομοιάζων τον παππουτάσον λοιπόν έκατσε εις την θέσι 12D, αφήνων χάσκουσα μεταξημών την θέσιν 12Ε, πράγμα ιδιαιτέρως βολικόν διότι είχα την ανάγκη να παρκάρω εκεί πάνω την αριστερή πλευράν του σκεμπέ μου, αλλά με πρόλαβε, παράξενα ταχύς για τα χρόνια του (σε πλήρη αντιθέση με μένα, που είμαι παράξενα παχύς για τα χρόνια μου), και πάρκαρε μια σακούλαν ομοιάζουσα με αυτές της λαϊκης που βάζουν τη χάρτινη που μέσα έχει τις σαρδέλες, luckily though η οσμή των σαρδελών ήτο απούσα, αρα κάτι άλλο περιείχε η ύποπτος σακούλα, "συγγνώμη αλλά τη σακούλα σας να τη βάλουμε στο ντουλαπάκι", του είπε το αλφα άλφα γκομενάκι του άερος, "λόγια του αέρα μη μου λες" την αποπήρε αυτός, "και τράβα παραπέρα", αυτή έχασκε με το στόμα ανοιχτό ομοιάζουσα ξάφνου με τη θέσιν 12Ε, ποτέ δεν είχα δει με τρόπο ερωτικό μιαν θέσιν αεροπλάνου, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για νέες εμπειρίες σκέφτηκα και ντράπηκα για λογαριασμό του αγενούς Ομοιαζωντομπαπουτάσου και εκρύφθην πίσω απ' το βιβλίο μου, τη στιγμή που γκομενάκι του αέρος αλφα βήτα ηρθε διά στήριξη της άλφα άλφα, ξέρετε οι κανονισμοί, "εχω ανάγκη να διαβάσω και μη με ενοχλείτε", είπε αυτός, πράγματι κρατούσε ένα βιβλίο στα χέρια του που με περίσσεια αδιακρισία στραβολαιμιάζοντας προσπαθούσα να δω ποιο είναι, "συγγνώμη κύριε αλλά επιμένω", πράγματι επέμεινε αυτή, "ε, δεν αντέχεσαι κυρά μου, να χαρτιά έχει" και την πέταξε κάτω απ' το κάθισμα (την συνοδό του αέρος; τη σακούλα; τι σημασία έχει;), "ξέρετε κάθεστε στην εξοδο κινδυνου και ενοχλεί" ξαναμαναεπέμεινε αυτή και γραπάζουσα την σακούλα την έβαλε εις την θέσιν της, την ώρα που και ο Ομοιαζωντομπαππουτάσος έβαζε το άλφα άλφα και το αλφα βήτα γκομενάκι του αέρος εις τας θέσεις τους με λόγια που η αγωγή μου αλλά και το μοναδικό πράγμα απάνω μου που είναι αδύνατο, η μνήμη μου that is, δεν μου επιτρέπουν να σας μεταφέρω, κατόπιν αρχισε μανιωδώς να υπογραμμίζει αράδες από το βιβλίο του με ένα στιλό, το οποίο αργότερα κατά τη διάρκεια της πτήσης επόθησα αρκετά, διότι κάτι ήθελα να σημειώσω για να μην ξεχάσω να θυμηθώ, αλλά δεν τόλμησα φοβούμενος μην τσατιστεί και δεν μου δώσει ταληράκι να αγοράσω φοφίκο.



Περικλείδα Οδόσκατα
Αυτό που ήθελα να μην ξεχάσω να θυμηθώ είναι η συμπτωματική θεματική σύμπτωση του βιβλίου που τελείωνα με το βιβλίο που είχα αγοράσει και είχα σκοπό να αρχίσω να διαβάζω μετά: ο θάνατος. Στο λευκό θόρυβο του Ντελίλο οι ήρωες φοβούνται το θάνατο. Στο Αμερικαν Ντεζερτ του Περσιβαλ Εβερετ ο ήρωας πάει φουλ για αυτοκτονία αλλά τον προλαβαίνει ένα διερχόμενο όχημα και τον αφήνει στον τόπο (μιλάμε για παντελώς hopeless case).
Εκ βαθέων εξομολόγηση και φινάλε: Γράφω, γράφω, κουλουράκια με τα δυο χειλάκια, μπας και περάσει η ώρα και με πιάσει η νύστα να κοιμηθώ, διότι είμαι μόνος στο σπίτι σήμερα και είναι αλήθεια πως ο φόβος του θανάτου δεν πιάνει μία μπροστά στο να είσαι μόνος στο σπίτι και μάλιστα στο σκοτάδι... Ασε που ακούω και αυτούς τους ανατριχιαστικούς παρότι ιδιαιτέρως ταλαντούχους και ατμοσφαιρικούς τύπους. Τεσπά, στην αρχή οι στίχοι Ρουμπαγιάτ ήταν απ' το βιβλίο του Πέρσιβαλ Εβερετ, Αμερικαν Ντέζερτ, και για την ακρίβεια απ΄ το μοναδικό σημείο που διάβασα, δηλαδή τη σελίδα μετά την αφιέρωση του συγγραφέα (σε κάποιον Τσαρλς Ροουελ, όχι σε μένα). Για να είμαι δίκαιος, ορίστε και κάτι απ' το Λευκό Θόρυβο:

Η νοσταλγία είναι προϊόν της μη ικανοποίησης και της οργής. Είναι η τακτοποίηση διαφορών ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Οσο πιο δυνατή η νοσταλγία τόσο πιο κοντά έρχεται στη βία. Ο πόλεμος είναι μορφή που παίρνει η νοσταλγία όταν οι άνθρωποι πιέζονται να πουν κάτι καλό για την πατρίδα τους.