Το Λάθος! (το δικό μου, όχι του Σαμαράκη)

Τώρα εγώ ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς βρέθηκα στη δουλειά με το βιβλίο αυτό -στην ελληνική έκδοσή του απ' την Εστία- δίπλα στο πληκτρολόγιό μου. Ολα πήγανε στραβά και φαινότανε απ' την αρχή: Αργησα να πάω στου χασάπη, ξέχασα να αγοράσω χαρτί υγείας, άργησα να πάω και για μπουγάτσα, σκόνταψα σε ένα πεζοδρόμιο, κόντεψα να κάψω το μουστάκι μου, άργησα και στο ραντεβού. Εντούτοις και παρά τη ζέστη, αν σπεύδαμε ταχέως με το φίλο μου τον Νίκο, θα προλαβαίναμε να εκτελέσουμε το σοβαρό καθήκον που μας είχε ανατεθεί. Αλίμονο! Αδύναμος και ουχί αδύνατος ων, άφησα το καθήκον και πήρα το Λευκό Θόρυβο. Τέσσερις ώρες μετά, δηλαδή πριν από πέντε εξι λεπτά, άνοιξα τη σχετική σελίδα της γουικιπίδιας, και διάβασα: White Noise is the eighth novel by Don DeLillo, and is an example of postmodern literature. "Μεταμοντέρνα λογοτεχνία"; Οχοχόχ... Εγώ ένα βιβλίο ήθελα να αγοράσω, όχι τον πλέον αμφιλεγόμενο -ισμό της εποχής μας. Ασε που καλά-καλά κανείς δεν μπορεί να τον ορίσει. Οπότε ξαναγκουγκλίζω "μεταμοντερνισμός στη λογοτεχνία". Στο Λέξημα διαβάζω κάτι πολύ spookie: Ο μεταμοντερνισμός σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνία δεν είναι μια λογοτεχνική έκφραση πέρα από τον μοντερνισμό, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει λογοτεχνία πέρα από το σημείο στο οποίο οδήγησε τη λογοτεχνία ο μοντερνισμός. Αμάν-αμάν, τώρα τα μπούτια μου γίνανε κόμπος. Μήπως πρέπει κάποιος να κάνει μια διόρθωση στο λήμμα της γουικιπίδιας και αντί για δείγμα μεταμοντέρνας λογοτεχνίας, να το πούμε δείγμα του ανύπαρκτου μεταμοντερνισμού στη λογοτεχνία; Καλά, ας το διαβάσω πρώτα, και θα αποφανθώ ακολούθως. Στην τελική, τόσες ώρες στη δουλειά, κάπως πρέπει να περνάω την ώρα μου. Τι, μόνο με τα μπλογκ θα ασχολούμαι;