Περί της αναγκαιότητας της στοματικής υγείας

(αυτή τη φωτογραφία, που την πρωτοείδα ως εξώφυλλο στο ντεμπούτο άλμπουμ των Walkmen, την πήρα από το γαμάτο γεμάτες -το λάθος το έκανα επίτηδες, για να γελάσω, αλλά τώρα δεν μου φαίνεται και πολύ αστείο- φωτογραφίες μπλογκ Shorpy. Συγκεκριμένα, απεδώ).

Κάτι 12χρονα χαμίνια καταμεσής της Royal Suite του Waldorf Astoria καπνίζανε και παίζανε μπαρμπούτι. «Ντροπή σας, τσογλαναράδες, να καπνίζετε σε τέτοια ηλικία». «Ρε γιαγιάκα, δεν πας να παίξεις κάνα κουνκανάκι;» αντέτεινε ο ένας απ’ αυτούς, ντυμένος γαμπρός. Σκέφτηκα να του αποκαλύψω πως δεν είμαι γιαγιάκα, αλλά ένας 30χρονος ανήρ, ενεργός πολίτης του διαδικτύου, αλλά ποιος ο λόγος να ριψοκινδυνεύσω να χάσω τη σύνταξη του μακαρίτη που μου έδινε ο Αλογοσκούφης; Ασε δε που η προτροπή του δεν ήταν καθόλου κακή. Στο τραπέζι του κουνκάν, οι παλιοφιλενάδες με ενημερώσανε για τα καθέκαστα: Πολύ μεγάλο μούτρο ο εν λόγω (όχι ο Αλογοσκούφης, που κι αυτός μούτρο φορομπηχτικό είναι, αλλά ο καπνίζων 12χρονος γαμπρός). Είχε δώσει υπόσχεση για γάμο, χωρίς να το εννοεί, και για να γλιτώσει απ’ τα δεσμά, πλήρωσε όλες τις καμαριέρες του ξενοδοχείου, όχι για να τις πηδήξει, αλλά μόνο για να βγάλουν βρόμα ότι είχαν όλες πάει μαζί του, και ότι ήταν ένας ανώμαλος, διεφθαρμένος με ανομολόγητες διεστραμμένες ορέξεις.

Αυτό παραπήγαινε. Τέτοια συμπεριφορά δεν μπορούσα να την ανεχτώ. Εβγαλα απ’ το τσαντάκι του Σπορτ Μπίλι την Κουρδιστή Μασέλα και την κούρδισα. «Μάσα τον, Μασέλα, μάσα τον, φάτου την ψωλή».

Η Μασέλα, πιστή στην αφεντικίνα της, έκανε τη δουλειά της. Στο τέλος ρεύτηκε (ακολουθεί άθλια σεξιστική παρέκβαση, οπότε fuck the -πηδήξτε τα- italics: κι ο ένας χήρος ή χείρος ή μήπως χοίρος γύρισε και είπε στους άλλους χήρους ή χείρους ή μήπως χοίρους: Μαλάκες εκείνο με τις ξανθιές στο ασανσέρ το ξέρετε; Λοιπόν, είναι δύο ξανθιές στο ασανσέρ και λέει η μία "μού μυρίζει..." -αλλά αυτό είναι απ' άλλο ανέκδοτο, αν διαβάσατε μέχρι εδώ και ξέρετε τ' ανέκδοτο έχετε συμπεράνει δικαίως ότι είμαι ένας χοίρος, αλλά σας προειδοποίησα) και ζήτησε μια σόδα. «Θα πιεις πολλές εκεί που θα σε πάμε», της είπανε οι μπατσοι που τόση ώρα κάθονταν αμέτοχοι στην άκρη του μυαλού μου λέγοντας ανέκδοτα για ξανθιές (τελικά χοίροι ήταν, όχι χήροι ή χείροι!) περιμένοντας να επέμβουν κατόπιν εορτής, διότι η γιορτή ήταν αργία και να δουλεύεις σε αργία είναι αμαρτία, ία ία ία, πουτάνα είσαι κοινωνία.

Στη φυλακή, μπορώ να σας το πω με σιγουριά, δεν με άρεσε καθόλου. Ουτε της Κουρδιστής Μασέλας μου, που μάταια προσπαθούσε να ροκανίσει τα γυαλιστερά καγκελα από ανοξείδωτο ατσάλι.

Καθώς περνούσανε τα χρόνια, η σχέση μας πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Αρχισαν να της πέφτουνε τα δόντια με την ίδια συχνότητα που πέφτουν τα μαλλιά του ΠανωΚ (περιαυτολογώ;). Εγινε στρυφνη, ανυπάκουη. Μια μέρα τη βρήκα καθισμένη σταυροδόντι στο πάτωμα να καπνίζει χασίσί. «Ντροπή σου, μωρή παλιοντιβανομασέλα, που καπνίζεις κι εμένα δεν μου δίνεις», την έψεξα. Τα πήρε στα ούλα η μασέλα. «Μη με κουρντίζεις, παλιόγρια, γιατί θα σε σκίσω, κομμάτια θα σε κάνω», κι άρχισε να με κυνηγάει μέσα στο δύο επί δύο κελί…

Η τρομάρα μου ήταν τόσο μεγάλη που ξύπνησα. «Παναγιώτη, Παναγιώτη» με άκουσα να φωνάζω και συνέχισα να ροχαλίζω μακαρίως. Ευτυχώς, γιατί άμα ξύπναγα, ποιος θα άντεχε τη μουρμούρα μου; Με κοίταξα που κοιμόμουν, γριά, φαφούτα, με τη μασέλα μέσα στο ποτήρι με το νερό, πάνω στο κομοδίνο με το δαντελέ σεμεδάκι, κάτω απ' το κιτρινισμένο, αραχνιασμένο θαρρείς, αμπαζούρ, και ξανακοιμήθηκα. Εξω, κοντσέρτο για κομπρεσέρ και τυρί στ' αυτί, να μου το σερβίρεις στο βεσέ παρακαλώ πολύ.