Η πρώτη λευκή σελίδα του βιβλίου της Κάρσον Μακ Κάλερς «Η καρδιά κυνηγάει μονάχη» μου θυμίζει ποιος καλός άνθρωπος μου το χάρισε και πότε το πρωτοδιάβασα (καλοκαίρι του 2001). Επίσης μου θυμίζει ότι το καλοκαίρι του 2001 πρέπει να άκουγα πολύ Beatles. Πάλι καλά, γιατί κατά τ’ άλλα δεν θυμάμαι και πολλά, πράγμα αξιοπερίεργο, καθώς είναι απ’ τα αγαπημένα μου βιβλία, απ’ αυτά που θυμάμαι ότι η ανάγνωσή τους με είχε συγκλονίσει. Τώρα που το διάβαζε η Κ., αδυνατούσα να απαντήσω στα σχόλιά της και στις απορίες της, ακριβώς επειδή δεν θυμόμουν τίποτε, παρότι εγώ ο ίδιος της το είχα με ιδιαίτερο στόμφο («μαλιάκα πάρτο διάβαστο, γαμώ τα βιβλία είναι, συγκλονιστικό σε λέω κοπελιά») προτείνει.
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου γράφει:
«Η καρδιά κυνηγάει μονάχη» είναι η ιστορία μιας ομάδας ανθρώπων στην καρδιά του αμερικανικού νότου. Ενός δεκατετράχρονου κοριτσιού γεμάτου μουσική, ενός νικημένου νέγρου γιατρού, ενός αποτυχημένου αλκοολικού συνδικαλιστή, ενός σιωπηλού καφετζή, ενός χοντρού τεμπέλη ρωμιού. Άσχετοι μεταξύ τους κλείνουν βαθιά μέσα τους ένα κοινό παρανομαστή: τη μοναξιά. Κι ενώνονται από έναν παράξενο καταλύτη, έναν κωφάλαλο χαράκτη κοσμημάτων που του τους δέχεται και τους ακούει καθημερινά στο μοναχικό δωμάτιο μιας χρεοκοπημένης πανσιόν. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι η ιστορία της μικρής Μικ Κέλυ, που προσπαθεί να ανασυνθέσει στο χαρτί τις συμφωνίες του Μπετόβεν, που ακούει σε ένα άθλιο ραδιόφωνο. Η ιστορία της αποτυχίας των απελευθερωμένων νέγρων να συγκροτήσουν μια αξιοπρεπή ύπαρξη στη χώρα των «παλιών» αφεντικών τους. Η ιστορία της τελευταίας φάσης του μεσοπολεμικού μαρξιστικού κι αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος.
Λοιπόνε, όντως φαίνεται να γαμεί το βιβλίο. Μάλλον θα το ξαναδιαβάσω.
ΥΓ. Ο ανόητος τίτλος εξηγείται αν κάνεις κλικ εδώ, και τραβήξεις κατά γουίκι μεριά.
1 σχόλιο:
Μάιστα. Ενδιαφέρον ακούγεται και λέω να το τιμήσω.
Δημοσίευση σχολίου