Με τα μάτια ενός γερομπισμπίκη

O σπόρος που έριξε με τα δύο προηγούμενά του ποστ ο συμπλογκερίτης Ιωάννης Σκορδοπούτσογλου φαίνεται πως έχει προκαλέσει ιδιαίτερα γόνιμες συζητήσεις. Σήμερα το λόγο πάνω στο θέμα «αγόρια-κορίτσια, γουρούνια-πουτάνες» τον έχουν δύο 20χρονα καγκουροειδή (κι ένας 30άρης γερομπισμπίκης).

Ορθιος στο 10-Χαριλάου, προς κέντρο. Γυαλιά ηλίου και ακουστικά στα αυτιά, ‘ντάξει φίλος, είμαι και γαμώ. Ακούω τον καινούργιο δίσκο των Coldplay και με το κεφάλι χαμηλωμένο κοιτώ τα βρόμικα μαύρα σταράκια που στέκονται όρθια απεναντί μου. Το βλέμμα μου ανεβαίνει σιγά-σιγά. Χιλιτσαλακωμένο μαύρο παντελόνι σωλήνας, χιλιοτσαλακωμένο μαύρο μπλουζάκι, τεράστια αλλά καλόγουστα γυαλιά ηλίου, το κλασικό μαύρο φοιτητικό ταγάρι στον ώμο. Ωραία χείλια, κατάλευκη, σχεδόν χλομή επιδερμίδα. Και μαλλιά, πολλά μαλλιά, μαύρο φυσικό, όχι το βαμμένο κορακί. Καθόλου μέικαπ. Μπράβο! Μπράβο! Κάπου εκεί, η μπαταρία από το mp3player μου τα φτύνει. Σκατά. Τώρα νιώθω λιγότερο cool. Τώρα νιώθω εκνευρισμένος, γιατί είμαι αναγκασμένος να ακούω τα δύο καγκούρια, λίγο παραπέρα, και τις γκομενοσυζητήσεις τους. Τους παρατηρώ, όπως αυτοί παρατηρούν την κοπελίτσα με τα μαύρα που πριν παρατηρούσα κι εγώ. Τρέντι αντίντας παπουτσάκια (αμφότεροι), κάπρι παντελόνι στρατιωτικού στιλ (αμφότεροι), μπαφομπλουζάκι-τιχουάνα ο ένας, λακόστ με κροκοδειλάκι ο άλλος, γυαλιά ηλίου, και καπέλο Quicksilver αμφότεροι. Αναστενάζω. Είναι οι νέοι της εποχής τους, όχι της δικής μου πλέον. Μοντέρνοι και υπερβολικά σίγουροι για τον εαυτό τους, συζητάνε φωναχτά για τα άπλυτα των φιλενάδων τους και κάνουν μαϊμουδιές με τις χειρολαβές του λεωφορείου (για να εντυπωσιάσουν τη κοπελιά με τα μαύρα άραγε;). Τη δική τους αμφίεση κράζω, αλλά κι εγώ δεν πάω πίσω: Quicksilver παπουτσάκι, βερμούδα ναυτικού τύπου, αγορασμένη πριν από κάτι αιώνες από τη λαϊκή της Ξηροκρήνης, πορτοκαλί μπλουζάκι NIKE, γυαλιά ηλίου. Και βέρα, μην το ξεχνάς. Και με μια μπάκα να κρέμεται επίσης. Ο συνδυασμός ψευτοτρέντι εμφάνισης με τη βέρα και τα κιλά με κάνει να μοιάζω με αποτυχημένα μεταμφιεσμένο ασφαλίτη σε δυσμένεια.

«Ναι ρε μαλάκα, η Ε******η είναι λίγο πουτανάκι», είπε ο κροκοδειλομπλουζάκης.

«Γιατί ρε μαλάκα το λες αυτό; Τι έκανε η κοπέλα;» απόρησε ο μπαφομπλουζάκης.

«Εννοώ ρε συ, ότι κάνει πουστιές. Αλλά είναι κοπέλα και δεν μπορώ να την πω πουστράκι όπως θα έλεγα ένα αγόρι. Για αυτό τη λέω πουτανάκι», κατέληξε θριαμβικά ο άλλος (άρα δηλαδή η Ε*****η είναι ένας πούστης φυλακισμένος στο σώμα μιας πουτάνας; αναρωτιέμαι μέσα μου εγώ) και το λεωφορείο φρέναρε απότομα, εγώ στηρίχθηκα με τα οπίσθια σε μια χειρολαβή, «κρακ, με φάγανε μπαμπέσικα» βόγκηξε το κινητό μου. Το ‘βγαλα απ’ την κωλότσεπη και κοίταξα απελπισμένος τη σπασμένη πλέον οθόνη του, η οποία δυστυχώς δεν με διέταζε, για να κάνουμε και μια σύνδεση με το προηγούμενό μου ποστ, εφόσον, όπως έχουμε πει, όλα συνδέονται, «σκότωσέ τους και τους δυο».

Αργότερα, κατέληξα ότι ευτυχώς η κοπελίτσα κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε ακούσει την προσβλητική για αυτήν θεωρία του κροκοδειλομπλουζάκη, γιατί φορούσε και αυτή ακουστικά, τα οποία δεν τα είχα προσέξει εξαρχής, χαμένα όπως ήταν στην πλούσια κόμη της. Μαλακία, γαμώτη μου, έπρεπε να το είχα προσέξει και να της πιάσω συζήτηση για μουσική. Σίγουρα θα την είχα εντυπωσιάσει με τις μουσικές μου γνώσεις.