Η αβάσταχτη βαρυστομαχιά απ' τα νουντλζ (δεν ξέρω τι μου γίνεται, ντάμπλιγκς ήταν -νομίζω)

Θα μπορούσα να σου εκμυστηρευτώ ότι είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στη γη, που πήγε στο σινεμά να δει το The Dark Knight και αποκοιμήθηκε μακαρίως (όπως πριν από καμιά 12αριά χρόνια που γυρνώντας από το μαρμαράδικο αποκοιμιόμουν ακούγοντας Sepultura). Θα μπορούσα να σου πω αναλυτικότατα για την απέχθεια που μου γεννούν οι κινηματογραφικοί και τηλεοπτικοί γδούποι, όλα αυτά τα σφφιιιιιιν, γντουμπ, γκαμπάμ και για το πώς κατέληξα να βλέπω τηλεόραση χωρίς ήχο. Αλλά εδώ και μέρες θέλω να σου γράψω κάτι άλλο. Για το βιβλίο αυτό. Για τον πυρετώδη ενθουσιασμό που προκαλεί η ανάγνωσή του. Αλλά δεν θα το κάνω. Ο,τι πιο άδικο απέναντι στον Σερζ, στη ζωή του και στις αναμνήσεις του, θα ήταν να τον προτείνει από το μπλογκ του ένας βολεψάκιας μικροαστός. Ασε που στην τελική τα έχουν γράψει άλλοι καλύτερα από μένα (απ’ όσους μπορείς να βρεις γκουγκλίζοντας, εγώ θα σου δώσω μόνο αυτό το λινκ, γιατί απεκεί πήρα τη φωτογραφία). Επειδή όμως, διαβάζοντάς το και σχεδόν ζηλεύοντας την κοινωνική αντάρα που ξεπηδά απ’ τις σελίδες του (εντέλει δεν το απέφυγα το μικροαστικό σχόλιο), μου έχουν έρθει στο νου κάποια πράματα, μάλλον θα επανέλθω. Για την ώρα είμαι υπερβολικά ενθουσιασμένος και απορροφημένος απ’ την ανάγνωσή του για να κάθομαι να γράφω ιστοληδίες…(= οι αηδίες που γράφονται στα ιστολόγια, μπρε...).