Είναι μύθος, είναι μύθος, το δασύτριχό σου στήθος

Αστικοί μύθοι υπάρχουν ένα σωρό, θα έχετε σίγουρα ακούσει κάμποσους απ’ αυτούς. Πέραν αυτών, υπάρχουν και οι λεγόμενοι πανωκαπικοί μύθοι, τα «πάλι λες ψέματα, απ’ το μυαλό σου τα βγάζεις όλα αυτά» που μου καταλογίζει ο φίλος συμπλογκερίτης Σαλαδίνος. Προτού αναφερθώ σε έναν τέτοιο μύθο, στο μύθο του Χρηστάκη, να τονίσω πως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ψέματα, ούτε απ’ το μυαλό μου τα βγάζω. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων πρόκειται για ιστορίες που κάποιοι μου είπαν κάπου κάποτε, τις οποίες το μυαλό μου αποθηκεύει με έναν δικό του, ιδιαίτερο και υποκειμενικό τρόπο, έτσι ώστε σε περίπτωση αναπαραγωγής τους, να θυμίζουν ελάχιστα την ιστορία όπως είχε πρωτοειπωθεί.

Ηταν που λέτε σε μια μεγάλη ελληνική πόλη, ένας έφηβος, ο Χρηστάκης. Το παιδί ήταν κατατρεγμένο από τη μοίρα του, αλλά δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες επ’ αυτού, διότι θα πρέπει να συνεχίσω να γράφω μέχρι αύριο. Μοναχικός άνθρωπος ο Χρηστάκης, περνούσε πολλές ώρες στο σπίτι, βλέποντας X-Files. Ηταν φανατικός θαυμαστής της σειράς. Ο θαυμασμός του άρχισε να μετατρέπεται σε εμμονή. Σύντομα κυκλοφορούσε μονίμως με ένα γουόκμαν στο οποίο είχε βάλει μια κασέτα 90αρα όπου είχε γράψει, ξανά και ξανά, το βασικό μουσικό θέμα των X-Files. Αργότερα, απέκτησε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και οι λίγοι άνθρωποι που υποκρίνονταν ότι ενδιαφέρονταν για αυτόν άρχισαν να ανησυχούν, όταν τους εκμυστηρεύθηκε πως τον τελευταίο καιρό την έβρισκε με το να κάθεται μπροστά στον υπολογιστή, φορώντας κάποιο απ’ τα ταγεράκια της μάνας του, και να παριστάνει την Ντέηνα Σκάλι.

Κι εγώ αυτή τη στιγμή κάθομαι μπρος στον υπολογιστή φορώντας το Bulletproof μπλουζάκι μου και παριστάνω ότι θέλω κάτι να πω (όλοι κάτι παριστάνουμε) και σπάω το κεφάλι μου πώς να συνδέσω τον παραπάνω πανωκαπικό μύθο με τις επόμενες χαζομάρες.

Διότι καμιά φορά είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον πώς συνδέονται τα πράγματα μεταξύ τους. Την ιστορία του Χρηστάκη δεν θα τη θυμόμουνα αν δεν διάβαζα το “Cell” του Στίβεν Κινγκ, το βασικό εύρημα του οποίου με παρέπεμψε σε ένα γαμάτο επεισόδιο των X-files, το Blood. (άσχετο, μόλις θυμήθηκα ότι ο Κινγκ συνέγραψε το σενάριο ενός επίσης γαμάτου X-files επεισοδίου, του Chinga). Στο Cell, ξαφνικά, μια ωραία μέρα όλοι οι άνθρωποι τρελαίνονται και αρχίζουν με πρωτοφανή αγριότητα να εξοντώνουν ο ένας τον άλλον. Μέχρι το σημείο όπου έχω φτάσει, όλα δείχνουν ότι αυτή η συμπεριφορά οφείλεται σε κάποιας μορφής υποσυνείδητο μήνυμα το οποίο εξαπλώθηκε ταυτόχρονα σε όλα τα κινητά τηλέφωνα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο Blood. Σε μια μικρή αγροτική πόλη, όπου η κυβέρνηση ραντίζει κρυφά τις καλλιέργειες με μια επικίνδυνη ουσία (ο Λιακόπουλος τα λέει αλλά ποιος τον ακούει;), οι μηχανές –οποιασδήποτε μορφής, κινητά, τηλεοράσεις, φούρνοι μικροκυμάτων- δίνουν εντολή στους ανθρώπους να διαπράξουν φόνους.

Και για να τελειώσουμε μουσικά, δεν γινόταν τουλάχιστον να βρεθεί μια μηχανή, σαν κι αυτή των Anti-Flag, που να σκοτώνει φασίστες;

Τελικά ολα τα πράγματα οδηγούν κάπου αλλού, και απ' τo κάπου αλλού πηγαίνουν ακόμη πιο πέρα.
Το τραγούδι This Machine Kills Fascists ήταν το σλόγκαν του μεγάλου φολκ τροβαδούρου Woody Guthrie, του οποίου τους στίχους με τίτλο Post War Breakout μελοποιήσανε, χρόνια μετά το θάνατό του, και πάλι οι Anti-Flag.