Oscillate Wildly

Νομίζω πως πρόκειται περί καθαρής τύχης το ότι βρέθηκα σε σπίτι με δίκτυο σήμερα το βράδυ. Ακόμη πιο συγκλονιστικό είναι ότι η Μ. κοιμάται τόσο κομματιασμένη στον καναπέ που η δυνατότητα εκμετάλλευσης του προσωπικού της χώρου είναι απεριόριστη.

Γύρω στις 4.30 βρισκόμουν στο "Μωβ με Μπλε λουλούδια" και περίμενα τη Λα. να σχολάσει, αφού είχα καταναλώσει αρκετό αλκοόλ για τα δεδομένα μου. Η κατάχρηση οφειλόταν κυρίως στη χαρά της συνάντησης με τους φίλους μου μετά από καιρό και στις προσδοκίες που σου προσφέρει η πόλη αν έχεις κόψει κάθε σχέση μαζί της για μια τετραετία και πλέον.

Η Λα είχε χάσει κιλά από την τελευταία φορά που την είχα δει. Από τότε που είχε έρθει το καλοκαίρι στην Κέρκυρα για διακοπές με το φίλο της. Τώρα έκανε ένα ντι τζέι σετ με περίπου τα ίδια τραγούδια που έπαιξε και την προηγούμενη εβδομάδα. Μόλις μας είδε να μπαίνουμε στο μπαρ ανέβηκε για λίγο αλλά μετά από κανένα τέταρτο άρχισε ξανά να χασμουριέται διακριτικά πίσω από τα ντεκς. Η διεκπεραίωση είναι το χειρότερο πράγμα σε τέτοιες δουλείες και το έχω ζήσει στο πετσί μου. Ο κάθε κομμάτιας και δήθεν έρχεται να σου πει την ψαγμένη ατάκα ή να σου ζητήσει ένα κομμάτι που θέλει να αφιερώσει στο κοριτσάκι που κάθεται απέναντι του. Και η μοναξιά της διεκπεραίωσης είναι ατελείωτη. Αυτός ήταν και ο λόγος που γύρισα να κάνω παρέα στη Λα. αν και η μπουγάτσα πρασομπέικον του μίστερ ρέγκεμαν με είχε φουσκώσει απεριόριστα και η παρέα μου την είχε κάνει.

Δίπλα μου ακριβώς καθόταν μια κοπέλα αρκετά πιωμένη με ένα κάγκουρα μεγάλου βεληνεκούς, ακόμα πιο πιωμένο. Κάτι τέτοιες ώρες ακούς τις καλύτερες στιχομυθίες.
-Η μυρωδιά του σώματος του καθένα είναι τόσο ξεχωριστή, με πιάνεις; είπε το καγκούρι.
-Στάνταρ, απάντησε το κοριτσάκι.
Αυτό ήταν το έναυσμα για να πάρει φόρα το καγκούρι αφού πλέον και με τη βούλα είχε πάρει το οκέι από την παγκόσμια επιτροπή βλακείας.
-Δηλαδή αλλιώς μυρίζει η Εύα, αλλιώς η Νάντια, αλλιώς η Σούλα αλλιώς εσύ. Η καθεμιά έχει το δικό της άρωμα, το δικό της ξεχωριστό στίγμα. Και αυτό είναι που σε καυλώνει.
-Σίγουρα αλλά δε σε καυλώνουν όλες, έτσι δεν είναι; αναρωτήθηκε η μισόκαυλη νεανίς.
-Ε! όχι βέβαια! Μπορεί να μυρίζει και ποδαρίλα! αναφώνησε ξεσπώντας σε ένα τραγικά ελεεινό γέλιο ο άνθρωπος με το λιγδερό μακρύ μαλλί και την άσπρη κάλτσα.
Κάπου εκεί όλα κατέρρευσαν και για μια ακόμη φορά συνειδητοποίησα πως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο ήλπιζα. Ευτυχώς ήταν η στιγμή που η Λα. έπαιζε το τελευταίο κομμάτι, το Again των Archive και μου πάσαρε τη τσάντα της με τα L.P. για να φύγουμε.

Η Λα. έχει τα πιο ωραία μάγουλα που έχω δει σε γυναίκα. Αλλά ποιός παρατηρεί τα μάγουλα, ε; Προτεραιότητα έχει ο κώλος και τα βυζία, μετά το μαλλί και τα μάτια. Πέμπτα έρχονται τα χείλη. Τα μάγουλα είναι το πολύ πολύ στο τοπ 50, κάπου ανάμεσα στον αστράγαλο και στη δεξιά ωμοπλάτη.

Ανεβήκαμε στη μηχανή για να την πάω σπίτι.
-Και τώρα; ρώτησα.
-εσύ;
-εγώ σπίτι.
-και εγώ Στοά. Δεν έχει κλείσει ακόμα και με περιμένει ο Ν. Θαρθεις;
Δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω στο τρέντι καταγώγι. Πριν το "Μωβ με Μπλε λουλούδια" είχαμε περάσει και από το τρεντοστέκι. Είχε ρέγκε πάρτι μάλιστα! Και όλα τα παιδάκια με τα γκατζετάκια ήταν εκεί. Κοτσιδάκια, μαλλάκια, γυαλάκια, χαλκιαδάκια, πιρσινάκια, ρουχαλάκια και όλοι χάπι. Και φυσικά οι απαραίτητες ζογκλεροφωτιές, ξυλοπόδαροι κλπ κλπ. Προτίμησα το σπίτι της Μ. Την πέτυχα, καθόλου αναπάντεχα, στο νέο τρέντι καταγώγι που άνοιξε τρεις καταγωγιές δίπλα στο παλιό τρέντι καταγώγι για να κλέψει κάτι από τη δόξα του.

12 του μήνα βράδυ. Η συνάντηση με τους φίλους από παλιά δυο ώρες πριν στο βιβαλντοκαφενέ το μόνο που άξιζε. Γεγονός πολύ πιο σοβαρό και προσωπικό για να το αναφέρω λεπτομερώς εδώ.

Τελικά το κατούρημα καθιστός είναι καλή φάση. Σχεδόν απόλαυση. Πάλι πιο τυχερές οι γυναίκες. Ας είναι καλά η γερμανίδα γκόμενα του φίλου μου του Τσαντάς που μας υποχρέωνε να κατουράμε καθιστοί για μα μη λερώνουμε το καπάκι.

Υ.Γ. σήμερα το βράδυ ο Ρούλης θα ήταν μόνος του στο σπίτι. Το απόγευμα που μιλήσαμε στο τηλέφωνο είχε στομαχικές διαταραχές από τα μπακαλιαράκια που φάγαμε. Του είπα να αεριστεί ελεύθερα για να συνέλθει. Είχα λησμονήσει όμως τη μεγάλη του φοβία. Δεν κλάνει ποτέ γιατί φοβάται μη χεστεί πάνω του. Ανησυχώ για την υγεία του.