MARY HUANA DURING THE JAZZ AGE

ΠΡΟΣΟΧΗ:
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ
ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΧΡΗΣΗ
ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΩΝ ΟΥΣΙΩΝ

Από το The History of music and marijuana του Russel Cronin όπως δημοσιεύτηκε στο http://www.cannabisculture.com/

Η κοινή πορεία της μουσικής με τη μαριχουάνα ξεκινά στο Στόριβιλ, την περιοχή με τα κόκκινα φανάρια της Νέας Ορλεάνης. Εδώ γεννήθηκε το 1901 ο Λούις Αρμστρονγκ και εδώ καταγράφεται η πρώτη χρήση της λέξης μαριχουάνα σε ηχογράφηση του 1909.
Σύμφωνα με τον μελετητή της κουλτούρας της κάνναβης Ερνεστ Αμπελ, σε αυτά τα μπουρδέλα, όπου η μουσική αποτελούσε ένα μπαγκράουντ, χωρίς να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, η μαριχουάνα έγινε βασικό συστατικό της εποχής της τζαζ. Σε αντίθεση με το αλκοόλ, το οποίο αποβλάκωνε και καθιστούσε ανίκανους τους μουσικούς να συνεχίσουν το έργο τους, η μαριχουάνα επέτρεπε στους μουσικούς να παίζουν όλη νύχτα χωρίς να νιώθουν κόπωση. Συν τοις άλλοις, υπό την επήρεια του χασίς οι οργανοπαίχτες ένιωθαν ότι αποδίδουν καλύτερα, ενώ την ίδια αίσθηση είχαν και οι ακροατές τους που επίσης βρίσκονταν υπό την επήρεια.
Ο ίδιος ο Λούις Αρμστρονγκ είπε στους βιογράφους χρόνια αργότερα: “Πάντα η φούντα μας φαινόταν σαν ένα φάρμακο, ένα φτηνό φτιάξιμο, το οποίο μάλιστα μας έφτιαχνε καλύτερα και ομορφότερα από το αλκοόλ”.

Η -λευκή- εξουσία της εποχή θεώρησε την τζαζ και το σουίνγκ γέννημα της χρήσης κάνναβης. Ταυτόχρονα άρχισαν να εξαπλώνονται ανησυχίες πως οι μαύροι μουσικοί διέδιδαν κάποια ισχυρά βουντού και ότι πουλούσαν μαριχουάνα, η οποία μετέτρεπε τους έντιμους ανθρώπους σε ανήθικους.
Σύμφωνα με τον ιστορικό μουσικής Χάρι Σαπίρο, στις αρχές της δεκαετίας του ‘20 μόνο οι μουσικοί γνώριζαν τι ακριβώς ήταν η μαριχουάνα, η Μαίρη Τζέην, η Μαίρη Γουόρνερ, η Ρόζα Μαρία, τα muggles, muta, gage, tea, reefer, grifa (και δεν ήταν τίποτε άλλο από κωδικοποιημένες ονομασίες της φούντας).
Από τη στιγμή λοιπόν που η μαριχουάνα άρχισε να ταυτίζεται με την άγρια μουσική των Νέγρων και των Μεξικανών, άρχισαν και οι ρατσιστικές καμπάνιες των λευκών όπως και οι νομοθετικές αντιδράσεις. Το 1923 απαγορεύτηκε η χρήση μαριχουάνας στη Νέα Ορλέανη και το 1927 στη Λουιζιάνα.
Ο Λούις Αρμστρονγκ ωστόσο δεν έδωσε σημασία στην ποινικοποίηση της κάνναβης, μέχρι ένα βράδυ του 1931, οπότε συνελήφθη την ώρα που, κάνοντας διάλειμμα από μια ζωντανή εμφάνιση στο Κότον Κλαμπ του Χόλιγουντ, αποφάσισε να στρίψει ένα “γάρο”. Οι αστυνομικοί που τον συνέλαβαν τού συμπεριφέρθηκαν με ιδιαίτερη ευγένεια, καθότι ήταν οπαδοί της μουσικής του. Εντέλει κατέληξε για τις επόμενες εννέα μέρες στη φυλακή του ΛΑ. Ο Αρμστρογκ αντιμετώπιζε κατηγορίες που σήκωναν φυλάκιση έως και έξι μηνών, ωστόσο και ο δικαστής απεδείχθη φαν της μουσικής του και αφέθηκε ελεύθερος με αναστολή. Έκτοτε ο ίδιος άρχισε να γίνεται πάρα πολύ προσεχτικός με το συγκεκριμένο ζήτημα.
“Μέχρι που πρωτοήρθα στη Νέα Υόρκη το 1937”, γράφει ο Ντίζι Γκιλέσπι στην αυτοβιογραφία του, “δεν έπινα αλκοόλ ούτε κάπνιζα μαριχουάνα. Εκεί γνώρισα πολλούς ηλικιωμένους μουσικούς που έπιναν χόρτο επί σαράντα και πενήντα χρόνια. Όλοι οι τζαζίστες που γνώριζα έπιναν χόρτο αλλά εγώ δεν το θεωρώ αυτό χρήση ναρκωτικών”, λέει ο Γκιλέσπι.

Ο Μilton "Mezz" Mezzrow ήταν εβραίος. Το συνεπήρε όμως η τζαζ μουσική και άρχισε να συχνάζει με τους μαύρος μουσικούς, ώσπου άρχισε να παίζει σαξόφωνο και ο ίδιος. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έφτασε στα επίπεδα των μεγάλων της τζαζ. Ωστόσο αξιομνημόνευτη είναι η μαρτυρία του για τις επιπτώσεις που είχε το χασίς στις μουσικές του ικανότητες την πρώτη φορά που δοκίμασε να παίξει πιωμένος: “Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν πως άκουγα το σαξόφωνό μου λες και ήταν μέσα στο κεφάλι μου. Ένιωθα τις δονήσεις του σαξοφώνου, και ένιωθα πως εφάρμοζε τέλεια στο στόμα μου. Το κεφάλι μου είχε μεταβληθεί σε ένα ηχείο. Έπαιρνα καλύτερα τις ανάσες και έδινα το κατάλληλο συναίσθημα στις μουσικές φράσεις. Τα έδινα όλα. Οι νότες βγαίνανε αβίαστα, λες και ήταν έτοιμες από πάντα, και απλώς περιμένανε εμένα να φυσήξω, και όλα αυτά χωρίς ίχνος προσπάθειας”.
Ας συγκρίνουμε τώρα την ανωτέρω περιγραφή με τα λόγια του δρ. Τζέιμς Μουντς, ο οποίος συνεργαζόταν με τον αρχηγό της Δίωξης Ναρκωτικών τη δεκαετία του ’30, Χάρι Άσλιγκερ:“Η μαριχουάνα πιστεύαμε τότε πως επιμηκύνει την αίσθηση του χρόνου, άρα οι μαύροι τζαζίστες μπορούσαν έτσι να συμπεριλάβουν περισσότερες μουσικές φράσεις ανάμεσα στις νότες της παρτιτούρας, αυτοσχεδιάζοντας ουσιαστικά ανάμεσα στις καταγεγραμμένες νότες. Ο Ασλιγκερ φοβόταν πως αυτή η επαναστατική προσέγγιση στη μουσική τους θα μπορούσε να επεκταθεί και στη κοινωνία”.
Το 1943 προτού μεταμορφωθεί σε Μάλκομ Εξ ένας τρελαμένος δεκαεφτάχρονος μαύρος ταξίδεψε από το Ντιτρόιτ στο Χάρλεμ για να γνωρίσει από κοντά τους τζαζίστες που λάτρευε.
“Αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι μισοί καπνίζανε τσιγαρλίκια. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα και δεν θα πω ονόματα γιατί κάποιοι από αυτούς είναι δημοφιλέστατοι ακόμη και σήμερα” δήλωσε είκοσι χρόνια αργότερα.
Βέβαια ο μεγάλος χαμός και ο μεγάλος διαχωρισμός στο χώρο της μουσικής ανάμεσα σε “μαστούρηδες” και νηφάλιους έγινε στα 60ς.

(Το be continued...)