Ο ΜΠΕΚΕΤ, Η ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΜΠΟΤΑΦΟΥΓΚΟ: Η ΣΕΛΗΝΗ

Απ΄το "Ο Μαλλόν Πεθαίνει", του Σάμουελ Μπέκετ:
"Απαυδισμένη με το απαύδισμά μου, λευκή σελήνη τελευταία, μοναδικός καημός, και ούτε. Να 'χω πεθάνει, πριν απ' αυτή, πάνω σ' αυτή, μαζί μ' αυτή, και να γυρίζουμε, νεκρός πάνω σε νεκρή, γύρω απ' τη δύστυχη ανθρωπότητα, και να μην έχω ποτέ πια να πεθάνω εκ ζωντανών. Και ούτε, ούτε καν. Η σελήνη μου ήταν εδώ κάτω, εδώ κάτω-κάτω, η όση λίγη μπόρεσα να λαχταρήσω. Και μια μέρα, τώρα κοντά, μια νύχτα, με γη ολόγιομη, πολύ κοντά, κάτω απ΄τη γη, ένας ετοιμοθάνατος θα πει, όπως εγώ, κάτω απ' το φως της γης, και ούτε, ούτε καν, και θα πεθάνει, χωρίς να' χει καταφέρει να βρει έναν καημό."

Ο Ευγένιος Αρανίτσης(Ελευθεροτυπία, 13-10-2006, Ένθετο Βιβλιοθήκης, ISBN, σελ. 24), γράφει για το τίποτα του Ελύτη, επεξηγώντας την ενδελέχεια του ελάχιστου. Κι όμως. Το τίποτα για τους ποιητές του φωτός και τους σαλούς των ηλιαχτίδων είναι το άγγιγμα της Φεγγαροθεάς στα μάγουλα της θάλασσας. Το ποιητικό τίποτα για τους αυτοπώλες έρωτες είναι ο στοιχειωμένος ρομαντισμός κάτω απ΄ την πολυλογία του σεληνόφωτος, η θαμπωμένη έκκληση του παρόντος που ονειρεύεται σε μια ύπαιθρο από σβησμένα αστέρια. Που πάσχουν από χρόνιο άσθμα.

Στην Μποταφούγκο αντίθετα, συνεχίζεται η ολική έκλειψη. Πλήθος κόσμου συρρέει στο Λευκό Κάστρο με ειδικά γυαλιά για να παρακολουθήσει το σπάνιο αυτό φαινόμενο. Το μόνο που μπορεί να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι, είναι η βλακεία του. Κι έτσι, σ΄ αυτήν την περίπτωση, η σελήνη επιτελεί και παιδαγωγικό έργο...