Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Πρώτη σκηνή…
Πλάνο μέσα απ’ το νερό…
Λευκό χειμωνιάτικο ολοκαύτωμα
Αποσιωπεί τον θάνατο
των πρώτων άστρων που μας ζέσταναν. Οι τετράγωνες σιωπές δεν ενδίδουν στα περιβλήματα των σκιερών διαβάσεων, κατακρεουργημένες απ’ το μοντάζ…
Κόκκινο στερέωμα,
Κόκκινο κορμί, κηλιδωμένο από ένα φλογερό απόγευμα…
Εξαντλημένη χώρα, κάθε πρωινό λιμοκτονεί στα λασπωμένα λιθόστρωτα των ανακτόρων…
Οι εποχές απομακρύνονται με συνοδεία,
Ένας άνεμος μπροστά, κι ένας πίσω
Και πίσω απ’ το φως των δειλινών,
Μια γυναίκα περιμένει τη διάθλαση του κόσμου
ρημαγμένη από πέτρινα κύματα και μετεωρίτες.
Έδεσα στα πόδια της πρωταγωνίστριας ένα ζευγάρι εξαντλημένων ήλιων,
-Να τους πας στην Αφρική φεύγοντας, αφήνοντάς με μόνο, πιο μόνο κι απ’ τον χρόνο που συλλογιέται τον εαυτό του κι ατενίζει τα σκοτεινά φωνήεντα της ηλικίας του και διαπιστώνει πως δεν υπήρξε δίκαιος με τους ανθρώπους γιατί τους έφθειρε νωρίς κι απόμεινε μο
νάχος, πιο μόνος κι από μένα-Εικόνες κυτταρική πορνογραφία
Οι στρόβιλοι μιας εσωτερικής δίνης
Εκρήξεις συναισθηματικής γέννησης
Λευκό θανατηφόρο χειμωνιάτικο σούρουπο
Ένας φοίνικας κι ένα καμένο πλατανόδασος
Πρώτο πλάνο μέσα από μια τεχνητή βροχή
Απόν το παλιρροϊκό βράδυ.
Ζουμ στο παλιρροϊκό βράδυ.
Υπάρχει μια μυστική φράση
Που ενώνει τα θραύσματα
Όλων των τεμαχισμένων μου πλάνων.
Αν δεν τη βρω, δε θα τελειώσω ποτέ την ταινία μου.
Ζουμ στον περίλυπο εαυτό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου