Σημείο Πρώτο: Ο νέος τηλεοπτικός star της μαχόμενης φράξιας για την απελευθέρωση των πολιορκημένων νεομεσολογγιτών αστυνομικών, είναι εδώ. Το όνομα αυτού, Μπαλάσκας-Τραγιάσκας. Και τι δεν είπε ο στόμας του. Ανθολογία μαύρης και σουρεαλιστικής ηλιθιότητας, με κλαυσίγελο καφενειακής ακροδεξιάς αντίληψης για τον ρόλο της εθνοφυλακής και ρομαντικό νατουραλισμό αναπόλησης των ταγμάτων ασφαλείας. Και για επιδόρπιο, ευλόγησε τα γένια του Λόρδου των Αθηνών και Πασών Επικρατειών, διακατεχόμενος (βεβαίως βεβαίως) από ένα αίσθημα αλληλεγγύης για τα γνήσια εθνικόφρονα παιδιά των σωμάτων ασφαλείας. Συνδικαλισμός ολκής...
Σημείο Δεύτερο: Στο ελλησπόντειο show των υποψήφιων δημάρχων για τον δήμο της Αθήνας, ο εκλεκτός του ΚΚΕ, Σπύρος Χαλβατζής, εκστομίζει την ακόλουθη εξωγήινη ατάκα: " Ο δήμος πρέπει να ενδιαφερθεί για τον άνθρωπο κι όχι για τη βιτρίνα.". Σοκ και δέος. Κάποιος έπρεπε να κατακεραυνώσει τον ανεδαφικό κι εκτός νεοελληνικής πραγματικότητας ομιλητή. Έτσι, η Μιμή -Θεοδώρα, η πρέσβειρα του δυσανεχτικού ερμηνευτικού θεατρικού σεμιναρίου, το γλυκό πουλί της νιότης, η Λαμπέτη του κιτς, μ΄ένα απαράμιλλο κι αξέχαστο οσκαρικό μειδίαμα, γοητευτικό και γατιάρικο, απαντάει μ' ένα "ναι καλά", ωσάν άλλη Ελληνίδα Monroe. Από τότε, αυτή η φράση θα γίνει η αγαπημένη ατάκα του Νικήτα ΚακλαΡούμελη και θα την συμπεριλάβει στις προτάσεις του για τον πολιτισμό και την σύμπραξη με σεπτούς ιδιώτες Μεδίκους. Και κουμπάρους.
Σημείο Τρίτο: Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης παρουσιάζει το Survivor 2006-07. Ή αλλιώς, πως ο Καλιγούλας γίνεται Καλιλιγούρης, αλλάζει εθνικότητα, αφήνει μουστάκι και φούντα και κυνηγάει μαζί με τους φουστανελάδες κλεφτοαρματωλούς τους άπιστους Τούρκους. Το κρίμα της υπόθεσης; Ένας απ΄αυτούς τους απολίτιστους είναι μετενσάρκωση του Κεμάλ. Κι άντε έπειτα να βρεις Μεγάλες Δυνάμεις στον Παναμά (πλην της Αμερικής) να σε συντρέξουν...
Σημείο Τέταρτο: Ακούστηκε κι αυτό, σε δίκη εθνικόφρονα ηγέτη, από άνθρωπο του Θεού: "Ήταν καλό παιδί. Μικρός, όταν χτύπησε ο αδερφός του, έβαλε τα κλάμματα επειδή χύθηκε αίμα ελληνικό!". Προφανώς, το αίμα των Κομμουνιστοσυμμοριτών φοιτητών ήταν Σοβιετικό...
Σημείο Πέμπτο: I love ΚΚΕ! Και ειδικά όταν αλληλοτρώγονται για ζητήματα ιδεολογικής καθαρότητας κι ευλάβειας στις προσταγές του κόμματος. Η Βάσια Τετράφυλλη να λούζει με μαρξιστικές ύβρεις τον κόκκινο μάστερ του Αϊκίντο και να γίνεται χαμός. Γουστάρω! 
Σημείο Έκτο (και τελευταίο): Στο "Ο Δαβίδ κρατάει το κομμένο κεφάλι του Γολιάθ" του 1609, ο Καραβάτζιο, ζητώντας χάρη για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει, υποδηλώνει την μεταμέλειά του μ' έναν ζωώδη κι αυτολογοκριτικό συμβολισμό, μια πράξη πνευματικής και σωματικής ακύρωσης όλων αυτών των οποίων μετέχει και είναι, του ανθρώπινου στίγματος ιδωμένο από μια υπαρξιακή κι όχι θεολογική οπτική, με απώτερο σκοπό την προσωπική του λύτρωση. Η αντιπαραβολή με όλα τα παραπάνω, προφανής κι εύλογη.
7 σχόλια:
Καλώστονα κι ας αργησε...
Για τα κόκκινα μυτερά δερμάτινα και από πάνω και ξώφτερνα παπούτσια (σημειολογικό αλλά και αισθητικό χαστούκι ολκής) που φορούσε ο Τσίπρας ξεκάλτσωτος και έβαζε όλο χάρη το ένα πόδι πάνω στ' άλλο δε λες τίποτα!
Το νομάρχη του λαού με την κίτρινη νιτσεράδα απάνω στο γκρέιντερ τον καμάρωσες χτες; Μια ομορφιά! Ίδιος θεός! Με τον κοσμάκη από κάτω να σέρνεται στα πόδια του (ή να κολυμπά στους πλημμυρισμένους δρόμους, τέλος πάντων) και να τραβά τα μαλλιά του για τη συμφορά που τον βρήκε, μετά ν' απλώνει το χέρι ν' ακουμπήσει το κίτρινο θαυματουργό πανωφόρι του Νομάρχη-Θεού-Που τα πανθ' ορά, του φέρτε-μου-μια-αγιαστούρα-ΤΩΡΑ, του χαριτόβρυτου στην προεκλογική του αφίσα με το σακάκι στο δείκτη και πίσω απ' την πλάτη (για τους χαρντκόρ οπαδούς το μαγαζί διαθέτει τη συγκεκριμένη αφίσα και σε ολόσωμο, πραγματικού μεγέθους μοντελάκι πολλαπλών χρήσεων από χαρτόνι για να το κοτσάρεις στο σαλόνι σου ως μεταμοντέρνο διακοσμητικό, στο μπαλκόνι σου για να διώχνει τις δεκαοχτούρες, στην κουζίνα για να τρομάζει ο Γιαννάκης και να τρώει όλο του το φαγητό, στο μπάνιο για να εμπνέεσαι και να μη χρειάζεσαι πια αθλητικές εφημερίδες, κουτσομπολίστικα περιοδικά, προπό, λόττο, πάμε στοίχημα, διαφημιστικά από πιτσαρίες, ετικέτες από σαμπουάν και αφρόλουτρα• να βλέπεις το νομάρχη και να σου 'ρχεται με τη μία!).
Ο Τσίπρας δικαιολογείται απόλυτα διότι οι έγκυρες πληροφορίες μου λένε ότι κατά τη διάρκεια ταξιδιού αναψυχής στο Παρίσι, πίνοντας γαλλικό και τσιμπολογώντας κέικ μια ηλιόλουστη μέρα στην Μονμάρτη, συνάντησε τον Ζαν-Πωλ Γκωτιέ. Αυτός ήταν λοιπόν που κατόρθωσε να προσδώσει μια μποέμ και ριζοσπαστική ενδυματολογική άποψη στο στυλ του Αλέξη. Για τον νομάρχη τα έχουμε πει. Όταν πήρε φωτιά το αμάξι του, είδε τον Χριστό φαντάρο-έφεδρο λοχία. Αυτό χριστιανοελληνιστί μεταφράζεται σαν καρμική επανάληψη του οράματος της Δαμασκού. Από τότε κάνει θαύματα, ή αλλιώς, παπάδες. Εκτενής αναφορά και πλούσιο ρεπορτάζ από το συγκεκριμένο συμβάν, στο δεύτερο "σημεία των καιρών".
Για τον Καπουτζίδη δε μας είπες τίποτα όμως ρε nikolakisdiaselos...
Μα καλά ο Μαρκουλάκης τί σου φταίει τώρα?
Τί να πω για τον Καπουντζίδη. Σκίζει και φέτος. ζήτω τα απορρυπαντικά και οι ξανθιές ντάλιες! Καπουντζίδης και Ρώμας, οι Κοέν της Νεοελλάδος. Κι επαναλαμβάνω. Μενοχλεί ο τηλεοπτικός πολιτισμός κάποιων ανθρώπων που οι ίδιοι κατανέμουν τον εαυτό τους άμεσα ή έμμεσα σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Ο Μαρκουλάκης μου φταίει διότι είναι το παράδειγμα ενός ταλαντούχου ηθοποιού ο οποίος επιβεβαιώνει το ρητό, όπου γης και κονομείς. Κι ας σταματήσει πια αυτή η καραμέλα, ότι στον καλλιτέχνη δικαιολογούνται τα πάντα. Υ. Γ.Παπακαλιάτη, η Παπαδοπούλου δεν τα έχει με την πάρτη σου. φήμες είναι αυτές.
Δημοσίευση σχολίου