Προσοχή, attention, achtung, attenzione, atencion!Mην σας ξεγελά η από πάνω φωτογραφία… Ουχί περί τα κάλλη της Κάιλι Μινογκ ο λόγος αλλά περί μαρμελάδας, και δη μαρμελάδας στα αυτιά…
Αμάν με τους Pearl Jam!
Ήρθανε. Παίξανε. Πολύς κόσμος πήγε. Εγώ δεν πήγα. Καλά κάνανε και πήγανε όσοι πήγανε. Ελπίζω να περάσανε τόσο καλά όσο λένε κι όσο ελπίζανε. Εγώ όμως δεν μπορούσα να πάω και ας είναι το Black ένα από τα δέκα πιο αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών. Και ας τους προτιμούσα μια ζωή από τους (θα το φωνάζω και θα το λέω, οέο, οέο) ατάλαντους Nirvana (κι από τους δυο βέβαια προτιμώ την Kylie, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Δεν αντέχω όμως τη θεοποίηση ενός -όντως πολύ σημαντικού- συγκροτήματος το οποίο με τους τρεις πρώτους δίσκους του (Ten, Vs, Vitalogy) έφθασε στην κορύφωσή του και έκτοτε δεν έχει κυκλοφορήσει πραγματικά αξιόλογο δίσκο παρά μόνο μια σειρά από μέτριους δίσκους του λεγόμενου “συμπαθητικού” ροκ (δεν ξέρω πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω ηχογραφημένες βλακείες όπως το Yield ή το Riot Act –και να με συμπαθάτε, δεν τους αδικώ καθόλου, αυτοί αδίκησαν τους εαυτούς τους και υποτίμησαν τις δικές τους ικανότητες και τη δική μας νοημοσύνη, όταν αποφάσισαν, από κείνη τη μοιραία συνεργασία και το άθλιο Mirrorball και μετά, πως ο καλύτερoς τρόπος για να παίξεις ροκ είναι αλά Neil Young).
Γενικά το κλίμα των τελευταίων χρόνων είναι η ντεμέκ επανάκαμψη -και οριστική δικαίωση- όλων των ροκ σταρ που χάσανε το μπούσουλα στην πορεία, έτσι και για τους Pearl Jam, με το που βγάλανε έναν κομματάκι καλύτερο δίσκο, τον φετινό ομώνυμο, ήρθε η καθολική καταξίωση. Εγώ πάντως έχω την εντύπωση πως από το Νo Code έως και σήμερα ο Vedder (που μέχρι και έκθεση στα “Αγγλικά-Γαλλικά Στρατηγάκης” είχα γράψει τότε για την πάρτη του, περιγράφοντας τον, ορίζοντάς τον και τιμώντας με τον τίτλο του “My Idol” –δικαιολογείστε με πληζ, το ‘93 ήμουν μόλις 15, έπρεπε να περάσoυν άλλα δυο χρόνια για να ενστερνιστώ το Kill Your Idols), αυτή η βελούδινη φωνή του Oceans, το αγρίμι του Go, και ο παραιτημένος τύπος του Νothingman, απλώς φωνάζει, δεν τραγουδάει, και η μπάντα από πίσω ροκάρει άγαρμπα (και γενικώς έχω την εντύπωση πως στις τελευταίες τους παραγωγές όλα τους τα τραγούδια βγάζουν μπουκωμένες τις κιθάρες και πολύ πάνω το χάι χατ της ντραμς.).
Τεσπά, δεν πήγα, δεν είδα, τι κάθομαι και φλυαρώ άνευ λόγου; Καλό είναι τέτοιες μπάντες να τις βλέπουμε όταν πρέπει. Όταν είναι στα πάνω τους δημιουργικά (όχι εμπορικά). Τους Pearl Jam έπρεπε να τους είχαμε δει το 1995. Το 2005 θα ήθελα να είχαν έρθει στην Ελλάδα οι System of Down. Το 2006 όμως χαίρομαι που κατά πάσα πιθανότητα θα δω και κυρίως θα ακούσω ολοζώντανα τους Tool.
Του χρόνου ελπίζω να δω την Kylie. Απωθημένο μου 'χει γίνει πια… Από το Asto pistolaki laki, laki, laki ή, όπως το λέμε στην Ελλάδα, Αϊ σουλντ μπι σο λάκυ, λάκυ, λάκυ…
Γενικά το κλίμα των τελευταίων χρόνων είναι η ντεμέκ επανάκαμψη -και οριστική δικαίωση- όλων των ροκ σταρ που χάσανε το μπούσουλα στην πορεία, έτσι και για τους Pearl Jam, με το που βγάλανε έναν κομματάκι καλύτερο δίσκο, τον φετινό ομώνυμο, ήρθε η καθολική καταξίωση. Εγώ πάντως έχω την εντύπωση πως από το Νo Code έως και σήμερα ο Vedder (που μέχρι και έκθεση στα “Αγγλικά-Γαλλικά Στρατηγάκης” είχα γράψει τότε για την πάρτη του, περιγράφοντας τον, ορίζοντάς τον και τιμώντας με τον τίτλο του “My Idol” –δικαιολογείστε με πληζ, το ‘93 ήμουν μόλις 15, έπρεπε να περάσoυν άλλα δυο χρόνια για να ενστερνιστώ το Kill Your Idols), αυτή η βελούδινη φωνή του Oceans, το αγρίμι του Go, και ο παραιτημένος τύπος του Νothingman, απλώς φωνάζει, δεν τραγουδάει, και η μπάντα από πίσω ροκάρει άγαρμπα (και γενικώς έχω την εντύπωση πως στις τελευταίες τους παραγωγές όλα τους τα τραγούδια βγάζουν μπουκωμένες τις κιθάρες και πολύ πάνω το χάι χατ της ντραμς.).
Τεσπά, δεν πήγα, δεν είδα, τι κάθομαι και φλυαρώ άνευ λόγου; Καλό είναι τέτοιες μπάντες να τις βλέπουμε όταν πρέπει. Όταν είναι στα πάνω τους δημιουργικά (όχι εμπορικά). Τους Pearl Jam έπρεπε να τους είχαμε δει το 1995. Το 2005 θα ήθελα να είχαν έρθει στην Ελλάδα οι System of Down. Το 2006 όμως χαίρομαι που κατά πάσα πιθανότητα θα δω και κυρίως θα ακούσω ολοζώντανα τους Tool.
Του χρόνου ελπίζω να δω την Kylie. Απωθημένο μου 'χει γίνει πια… Από το Asto pistolaki laki, laki, laki ή, όπως το λέμε στην Ελλάδα, Αϊ σουλντ μπι σο λάκυ, λάκυ, λάκυ…
4 σχόλια:
Μ...ιες.
Χαριτόβρυτες καλημέρες. Θα ηθελα να ρωτησω κάτι. Ο κύριος Λαγανίτσας τί σου φταίει; Αν έβλεπες κι εσύ το όραμα στη Δαμασκό, όχι για Μ. Αλεξάνδρους και χριστιανισμούς θα μίλαγες, αλλά θα νόμιζες ότι η Kylie θα σε ψήφιζε γιανομάρχη στους Κάτω Γαργαλιάνους.
Υ. Γ.: Υπάρχει κι άλλος Μάρξ. Ο Μαντ Μαξ. Ναι. Στα Αβοριγινά, κόβουν το εβραϊκό ρ προς χάριν ευφωνίας. Φιλιά.
Απλα,ΕΧΑΣΕΣ.Ειναι αργα ομως για δακρυα Στελλα...Θα'νιωθες σα να ξαναγυριζες σ'εκεινη τη χρονια του Ten.Κι αγω μετα το 2ο τους αλμπουμ,δεν τους ξανακουσα σχεδον.Και μονο ομως για το διμηνο που το πρωτο τους αλμπουμ ειχε κολλησει στο πικαπ,πηγα.Και ηταν ολα εκει,η φωνη,η ενεργεια,η αληθινη ροκ των 2μιση ωρων,κι ακομα περισσοτερα απο οσα περιμενα..Υποννοεις οτι εκαναν αρπαχτη;Τοτε δεν ξερεις τη σημασια της λεξης...Κριμα,κριμα(για σενα)που απο μαλακιες(διοτι μονο ετσι μπορω να περιγραψω αυτη την αισθηση που βγαζεις οτι σε"προδωσαν")εχασες την ισως καλυτερη συναυλια της ζωης σου..
Φιλικα(και συμπονετικα)
Jo
Ουτε αρπαχτή (σε καμία περίπτωση), ούτε προδοσία (ο καλλιτέχνης άλλωστε δεν έχει καμία δέσμευση απέναντι στο κοινό του, όσον αφορά τις καλλιτεχνικές του επιλογές).
Απλώς λίγη γκρίνια και μια απαίτηση για κάθε πράγμα στον καιρό του.
Χαίρομαι, Jo, που το φχαριστήθηκες.
Οσο για μένα πιθανόν και να έχασα αλλά και πάλι... πάντα κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις.
Δημοσίευση σχολίου