Τρεις τηλεοπτικοί σταρ, τριάντα(;) βέλγοι καρατέκας κι ένας χωρατατζής παππούς

Φιλοτιμήθηκα κι εγώ και είπα να πάω στην ιδιαίτερη πατρίδα να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα. Πρωί πρωί στο αεροδρόμιο. Τηλεοπτικοί σταρ να παρελαύνουν στο Ελ. Βενιζέλος. Πρώτος και καλύτερος ο Ζαμπούνης. Κομψότατος μέσα στην καμηλό καμπαρτίνα του. Να περπατάει αγέρωχος και πίσω του κάτι κοριτσάκια να χαχανίζουν και να αλαλάζουν "ο Ζαμπούνης, ο Ζαμπούνης!". Εκείνος, ως γνήσιος τζέντλεμαν, ουδεμία σημασία έδωσε στις νεοφώτιστες γκρούπις. Έριξε μια αδιάφορη ματιά στη βιτρίνα με τα τελευταία μοντελάκια Longchamp και σταμάτησε στο Newsstand για να προμηθευτεί τον ευρωπαϊκό περιοδικό τύπο. Έπρεπε, υποθέτω, να μάθει τα νεότερα από το μέτωπο των εστεμμένων και τέως εστεμμένων της Ευρώπης. Το μάτι μου τον πήρε να ρίχνει κλεφτές ματιές στα αισθηματικά μυθιστορήματα αλά Μπάρμπαρα Κάρτλαντ, όρκο δεν παίρνω πάντως...

Στο αεροπλάνο ταξίδευα με δύο γνωστούς δημοσιογράφους μεγάλων καναλιών. Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε χαλάμε. Επιβεβαιώθηκαν αυτοί που λένε ότι από την τηλεόραση μέχρι την πραγματική ζωή υπάρχει χάος μεγάλο. Από πού να ξεκινήσω; Από τα στιλιστικά τους ατοπήματα; Ο ένας φορούσε μαύρο παντελόνι με χοντρή χρυσή ρίγα και μαύρο πουκάμισο με κάτι ασημένιες κλωστές που πεταρίζανε σαν θαλάσσιες ανεμώνες με κάθε του κίνηση και η άλλη μια τζιν βερμούδα με σκούρο καφέ καλσόν και ψηλές καστόρινες γόβες σα γαλότσες από κάτω. Το κερασάκι στην τούρτα ήτανε η μαύρη ζώνη της, γεμάτη διαφανείς πετρούλες διακοσμητικές στην αγκράφα, να στραφταλίζουνε στο ασθενικό φθινοπωρινό φως. Να τους έβλεπε ο Ζαμπούνης από καμιά γωνιά να κάνει πάραυτα χαρακίρι. Από τις φάτσες τους; Άλλοι άνθρωποι! Σα μπουλντόγκ με τεράστιο κεφάλι ο ένας, σαν τσατσά που μπογιάντισε τη φάτσα της όπως όπως η άλλη. Από τη συμπεριφορά τους; Ούτε ο Μπραντ Πιτ με την Αντζελίνα Τζολί δεν θα έκαναν έτσι! Σε μια φάση ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα πουν στον πιλότο να σταματήσει να κατέβουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το κακό σέρβις. Εμ, τα τσιγκουνευτήκανε τα λεφτά να πετάξουνε με μπίζνες κλας, να τους δώσουνε τη ζεστή τους την πετσέτα, το ψωμοτύρι με το ντοματάκι Σαντορίνης και τα λοιπά "εδέσματα" που απαρτίζουν τη γιάπικη ψευδαίσθηση των ελληνικών πτήσεων εσωτερικού και ζητούσανε και τα ρέστα.

Εν πάση περιπτώσει, έφτασα στον προορισμό μου και αφού ξεροστάλιασα περίπου σαράντα πέντε λεπτά στην κυλιόμενη ταινία για να πάρω τη βαλίτσα μου (μαζί με μια ορδή από οργισμένους βέλγους καρατέκας που περίμεναν το διπλάσιο χρόνο από εμένα και ήταν έτοιμοι να τα κάνουν λαμπόγυαλο), πήρα το δρόμο για το εκλογικό κέντρο. Είχε μεσημεριάσει πια και υπέθετα ότι θα είχε σπάσει το πολύ το τζέρτζελο, αλλά πλανιόμουν πλάνην οικτράν. Νέοι, γέροι, παιδιά, όλοι μαζεμένοι στην αυλή του σχολείου. Ορισμένοι είχαν και το ταπεράκι τους ανοιχτό στα γόνατα. Μεσημέρι γαρ, τους είχε κόψει λόρδα.

Μπήκα στο εκλογικό τμήμα και στήθηκα στην ουρά να παίρνω σειρά για να τελειώνω και μια ώρα αρχύτερα. Εκεί που έχω ξεμπερδέψει με τα ψηφοδέλτια του δήμου και είμαι έτοιμη να παραλάβω τα ψηφοδέλτια για τη νομαρχία, σκάει μύτη ένας παππούς με κάτι γυαλιά σαν του Χατζηφωτίου

(μόνο που είχαν εκείνους τους φακούς που σκουραίνουν ανάλογα με τα επίπεδα του φωτός και τα είχε στήσει στην άκρη της μύτης του γιατί είχαν μαυρίσει τόσο πολύ που δεν έβλεπε την τύφλα του) στήνεται μπροστά μου κι αρχίζει να ψάχνει μανιωδώς στις τσέπες του. Εις μάτην προσπαθούσα να περάσω για να πάρω τα ψηφοδέλτια που μου κράδαινε η τύπισσα πίσω από το θρανίο. Ο παππούς άπλωνε κάθε φορά τη χερούκλα του και μου έκανε σήμα να σταματήσω. Περίμενα κι εγώ πειθήνια (γιατί άραγε;) μέχρι που ο παππούς άρχισε να φωνάζει ότι ξέχασε την ταυτότητά του στο σπίτι και ρωτούσε αν θα τον αφήνανε να ψηφίσει. Ο μπούλης δικαστικός αντιπρόσωπος του έκοψε τη φόρα κατευθείαν: Ή φέρνεις την ταυτότητα ή πας από εκεί πού 'ρθες. Με λίγο διαφορετικά λόγια, είναι η αλήθεια, αλλά στην ουσία αυτό εννοούσε. Έπειτα από μερικές απεγνωσμένες προσπάθειες να πείσει τον μπούλη να τον αφήσει να ψηφίσει, ο παππούς αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα. Έπιανε έναν έναν τους ανθρώπους μέσα στην αίθουσα και τους ρωτούσε: "Εσύ με ξέρεις, δε με ξέρεις;". Τα υπόλοιπα τα προσάρμοζε ανάλογα με το άτομο στο οποίο απευθυνόταν. Στον έναν έλεγε "γειτόνοι είμαστε με τον παππού σου", στον δίπλα έλεγε "μαζί γεμίζαμε στο βενζινάδικο προχτές", στον παραδίπλα έλεγε "σε θυμήθηκα! Του φουρνάρη ο γιος είσαι!" (ποιος θυμήθηκε ποιον, εν τω μεταξύ) και πάει λέγοντας. Κάποιοι του απαντούσαν, κάποιοι όχι. Ο δικαστικός αντιπρόσωπος ανένδοτος: Ή φέρνεις την ταυτότητα ή πας από εκεί πού 'ρθες. Μετά είπε και μερικά νομικίστικα για το γράμμα του νόμου, αλλά πολύ λυπούμαι, δεν τα συγκράτησα.

Ο παππούς, μόνο τα κλάματα που δεν έβαλε, παρακάλεσε, ξαναπαρακάλεσε, βγήκε και ξαναμπήκε, τριτοπαρακάλεσε και στο τέλος, αφού είδε κι απόειδε, βγάζει από τη τσέπη την ταυτότητα, τη δίνει στον εκλογικό αντιπρόσωπο και του λέει: "Τι κατάλαβες τώρα;". Κόκαλο ο εκλογικός αντιπρόσωπος!
Το βράδυ επέστρεψα μόνη. Χωρίς τηλεοπτικούς σταρ θέλω να πω.