ΑΔΗΛΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ - ΚΑΛΕΣΤΕ ΤΗΝ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΣ

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες… Και να σας εξηγήσω γιατί…

Στο τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου του 1991 το περιοδικό ΠΟΠ+ΡΟΚ παρουσίασε ένα αφιέρωμα σε αρκετούς καλλιτέχνες που σύμφωνα με το περιοδικό αποτελούσαν εγγύηση για το μέλλον της μουσικής στην τότε νέα δεκαετία… Βεβαίως οι Nirvana δεν είχαν προλάβει να κυκλοφορήσουν ακόμη το Nevermind (η παγκόσμια κυκλοφορία του οποίου έλαβε χώρα στις 24 Σεπτεμβρίου του 1991), το οποίο άλλαξε ριζικά την πορεία της ροκ μουσικής, ενώ και η ηλεκτρονική μουσική, που κακά τα ψέματα ήταν το μοναδικό πρωτοποριακό πράγμα στα 90’ς, αδυνατούσε να ξεκολλήσει από το στενό κύκλο του rave και του acid house. Και πάλι όμως, κοιτώντας τους καλλιτέχνες που παρουσιάζονται στο αφιέρωμα, δεν μπορείς σήμερα παρά να αναρωτηθείς “μα ποιοι είναι όλοι αυτοί, και πού στο διάολο βρίσκονται σήμερα;". Βέβαια, για να μην είμαστε άδικοι υπήρξαν περιπτώσεις που το περιοδικό έκανε διάνα -θα τις δούμε παρακάτω- ή και περιπτώσεις καλλιτεχνών που, ενώ έδειχναν ότι "το είχαν", στην πορεία κάπου το έχασαν...

Ακολουθεί μια λίστα με τα ονόματα που άθελά τους επωμίστηκαν την ευθύνη για το μέλλον της ροκ μουσικής, με έναν σύντομο χαρακτηρισμό και, όπου αυτό κατέστη δυνατόν, λίγα λόγια για το τι απέγιναν...

Ιδιαιτερότητες εκτός ταξινόμησης

Dead moon - garage rock
Luis Tillet - αυστραλός πάλαι ποτέ ρόκερ, νυν τροβαδούρος
Τούτοι οι δύο μπορεί να μην είναι ευρέως γνωστοί, αλλά στις αρχές των 90’ς ήταν ήδη παλιοσειρές και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα το μουσικό τους δρόμο με αξιόλογες δουλειές έχοντας ήδη καταξιωθεί στη συνείδηση αρκετών ως καλτ.

Οι… αγνοούμενοι
Scool of fish - αμερικανικό FM rock
Stress - φανκ ροκ στο στιλ των πρώτων δίσκων του Lenny Kravitz
Fat lady sings - Ιρλανδοί, ποπ ροκ με φολκ στοιχεία.
Michael McDemott - ροκ αλά Springsteen
Dread Zeppelin - προφανές το κόλλημα με τους… Led Zeppelin
The mothers - σκληρό ροκ
Subdudes - r n’ b
Tribe after Tribe - rock
Spin - punk funk
Enuff z’ Nuff - Guns n’ Roses wannabies
3D Bass - rap
Jaz - rap
Silver Bullet - rap
Maggie’s Dream - rock
Caveman - rap
Kym Mazelle - house soul
Hi five - r n’ b
The lost - hard rock
The Beyond - heavy metal
Willie Nile - ροκ
Something Pretty Beautiful - indie pop
Driving n’ crying - rock
Temper temper - dance

Τουλάχιστον μας ξέρει η μάνα μας, ο θυρωρός, μπορεί κι ο ταχυδρόμος
και μας έχει ακουστά ο panokatos...
Desmont Child - αμερικανικό χαρντ ροκ
King Missile - hardcore
Beverly Craven - ακουστική ποπ αλά J. Mitchell
Bass O Matic (απ’ εδώ ξεπήδησε ο W. Orbit) - dance
Nomad - dance

Μας ξέρει η μάνα μας, ο θυρωρός και ο ταχυδρόμος, ε, και κάμποσοι ακόμη, και μας γουστάρει ο panokatos…
Seal (αυτός θα μπορούσε να είχε αφήσει εποχή, αλλά η γαμημένη η έμπνευση είναι περίεργο πράγμα. Ξαφνικά τον εγκατέλειψε τον κακομοίρη) - Ηλεκτρονική σόουλ ποπ
Ned's Atomic Dustbin (Φοβερή μπάντα με δύο μπάσα που τους έδινε έναν ξεχωριστό και πολύ στιβαρό για την εποχή ήχο) - indie pop.
Color me Badd (Όχι αυτούς δεν τους γουστάρω αλλά είχαν τρελή επιτυχία με I wanna sex you up και I adore mi amore, μέχρι και στη σειρά της Μπρέντα και του Μπράντον είχαν εμφανιστεί) - r n’ b
EMF (Θεωρήθηκαν οι τελευταίοι που πήδηξαν στο όχημα του baggy -βλέπε Stone Roses, Happy Mondays και τα λοιπά- και για αυτό χλευάστηκαν ως ατάλαντοι μιμητές, αλλά είχαν ωραία τραγούδια και πολύ… fun) - dance pop.
Divinyls (Το I touch myself έμεινε στην ιστορία μαζί με το "Εκεί που καίω πιο πολύ εκεί το θέλω το φιλί, πιο χαμηλά πιο χαμηλά, πιο χαμηλά" της δικής μας Αντζυς Σαμίου, γιατί άγγιξε ευαίσθητα, σχεδόν ταμπού θέματα) - pop rock
Mock Turtles (Το Can you dig it πρόσφατα ξανάγινε χιτ λόγω διαφήμισης κινητής τηλεφωνίας) - pop rock
Pale saints - dream pop.
Renegade soundwave - experimental electro
Fishbone - freak out rock
Jellyfish - νεοψυχεδελικό ροκ
Steppes - νεοψυχεδελικό ροκ
Chapterhouse - shoegazers
Chris Witley - (λευκά) μπλουζ

Οι θρύλοι - Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται!
Blur - Ο συντάκτης του περιοδικού παρουσιάζοντάς τους εκφράζει τις αμφιβολίες του (δικαίως τότε, καθώς το ντεμπούτο των Blur "Leisure", αν και απολαυστικό, για τα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, δεν προμήνυε τίποτε από όσα ακολούθησαν) για το κατά πόσον αυτό το συμπαθητικό γκρουπ έχει τα φόντα για να δημιουργήσει κάτι πραγματικά σημαντικό. Κι όμως… Αυτά τα σνομπ κωλόπαιδα εφηύραν την brit pop και οι ίδιοι την σκότωσαν το 1995 με τον πέμπτο τους ομώνυμο δίσκο, πριν παρασυρθούν οριστικά σε περίπλοκους όσο και συναρπαστικούς μουσικούς δρόμους με τα δύο επόμενα άλμπουμ τους.
NWA - Δεν με αρέσουν, σιχαίνομαι τη ραπ, αλλά είναι θρύλοι, πρωτοπόροι ενός μουσικού κινήματος που δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι είναι και πολύ καλό που υπάρχει.
Massive attack - Έξι δίσκοι, μαζί με το σάουντρακ Danny the Dog και το No protection, πολύ λίγοι ίσως για μια τόσο μακρόχρονη καριέρα, αλλά πρόκειται για διαμάντια τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά και πάλι τόσο ίδια.... Είναι κρίμα που κάποιοι βιάστηκαν να καταδικάσουν το 100th window...
Screaming Trees - Ήταν εκεί παίζοντας αυτό το παθιασμένο ροκ με πανκ και χαρντ ροκ στοιχεία όταν ο Cobain και ο Vedder κάνανε ακόμη ποδήλατο με βοηθητικές. Ποτέ δεν έτυχαν της αναγνώρισης που τους άξιζε και όταν αυτή φάνηκε να είναι κοντά, προτίμησαν να διαλυθούν. Ο τραγουδιστής τους Mark Lanegan, αφού κατάφερε να μείνει ζωντανός, αποφάσισε να αξιοποιήσει την φωνάρα του σε πιο ακουστικούς και μοναχικούς δρόμους βγάζοντας τη μία δισκάρα πίσω από την άλλη, συνεργαζόμενος με κορυφαίους μουσικούς των ΗΠΑ όπως οι Queen’s of the Stone Age και ο Greg Dulli (Afghan Wigs, Twilight Singers). Κορύφωση αυτών των αναζητήσεων ο πρόσφατος δίσκος με την πρώην Belle and Sebastian Isobel Campbell.