Δίχως όνομα1

Έκανε κρύο όλες τις μέρες. Ή μάλλον, είχε μια μουντάδα περίεργη. Μαύρη μαυρίλα και μετά τίποτα. Περίμενες πως και πως να βρέξει αλλά τίποτα. Μια μικρή διαμαρτυρία βροχής, μια ψιχάλα. Ένιωθες λες και η απειλή ήταν πάνω από το κεφάλι σου αλλά περνούσε και δεν σε άγγιζε ποτέ. Και ξαφνικά, λες και είσαι στις αλκυονίδες έβγαλε έναν ήλιο, ηλιάτορα που λέει και το ποίημα. Και, είναι περίεργο γιατί, αλλά ήταν χειρότερα έτσι. Ο ήλιος αντί να σου φτιάξει τη διάθεση στη χάλαγε. Ξαφνικά δεν ήθελες ήλιο. Ήθελες να βρέχει. Να καταλάβεις ότι ο καιρός περνάει.Αν κάνει ήλιο είναι λες και είσαι κολλημένος στο καλοκαίρι και ο Χειμώνας που σηματοδοτεί ότι είσαι καιρό εδώ ήρθε.

---

Κοιμάσαι.
Δε μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο. Κοιμάσαι, ξυπνάς πας όπου σου πουν και ξανακοιμάσαι. Και όταν έχεις σαπίσει από τον ύπνο και δεν έχεις κάτι να ασχοληθείς κάνεις μαλακίες για να περάσει η ώρα.
Κωλόμερος.
Άνθρωποι που ζουν βυζαίνοντας το μητρικό γάλα του κράτους και διαμαρτύρονται γιατί θέλουν κι άλλο.
Άνθρωποι που δεν έχουν καταλάβει που ζουν και πιστεύουν ότι κάτι κάνουν.
Ακριβά αυτοκίνητα και επίδειξη μπροστά στους ίδους τους εαυτούς τους.
Ίντερνετ καφέ και στην πιο απομακρυσμένη περιοχή. Όλοι μπαίνουν στο νετ για να φύγουν έστω για λίγο από τη μιζέρια που είναι κλεισμένοι.
Και μετά λένε ότι τους αρέσει εδώ που ζουν.
Ανοησίες.
Τρύπα στη Γεωγραφία.
Και μυρωδιά κουνουπέλαιου.

---

Ο Νικολάκης ήθελε να φύγει. Ήταν Κυριακή. Μαύρη και άραχνη και έμαθε ότι ο κολητός του σκοτώθηκε με το αμάξι που έφυγε από το δρόμο. Δεν τον άφησαν γιατί λέει ήταν Κυριακή.
Ο Αργύρης μιλάει για την αδερφή που έχασε από τα ναρκωτικά. “Ήμουν εννιά χρονών φίλε και την κουβάλαγα από την Ομόνοια στους ώμους. Λιώμα. Σούταρε μπροστά μου για να καταλάβω ότι δεν πρέπει να το κάνω ποτέ. Και δεν το έκανα. Αλλά ήθελα να είναι εδώ. Πέθανε νομίζοντας ότι είχε περίοδο ενώ είχε γαστροραγία. Κοιμήθηκε λιώμα και πότισε το κρεβάτι με αίμα. Δε σηκώθηκε ποτέ ξανά. Και ήταν 25. Θα την ήθελα τώρα...”
Ο Νίκος 19 χρονών, έχασε τον πατέρα του σε ατύχημα και έπρεπε να πάει στο μνημόσυνο. Και όμως. “Γιατί να πάει αυτός δηλαδή;” κάποιοι είπαν.
Ο τέταρτος, Νίκος και αυτός, διανοητικά καθυστερημένος με άσθμα, ήθελε να μείνει κι άλλο. Δεν τον άφηναν κάποιοι και άλλοι του έδωσαν περιθώριο να επιλέξει. Πως μπορεί να επιλέξει ο ίδιος δηλαδή; Έπαθε κρίση άσθματος και παραλίγο να μείνει εκεί. Τον ρώταγες “Πως πέρασες ρε Νίκο;” και σου απάνταγε: “Θα πέρναγα καλύτερα αν με κορόιδευαν λιγότερο”.
Ο Κώστας μιλάει για το κότερο που έχει και το θείο στο ναυτικό που δεν τον βοήθησε. Ήθελε να πάει στη σκιά και ζητούσε παρέα. Μετά βρήκε παρέα και δεν ξαναμίλησε.
Ο Μάνος έχει χυλωειδή. Όπου κόβεται ο εαυτός του παράγει χυλωειδή ιστό για να καλύψει την πληγή αλλά δε σταματάει. Συνεχίζει. Το στέρνο του είναι γεμάτο ουλές. Έχει κάνει θεραπείες με ενεργό άζωτο. “Δεν πειράζει είμαι τυχερός εδώ φίλε” λέει.
Ο Κώστας δε μιλάει. Κάθεται σε μια γωνιά και καπνίζει. Μόνο.
Ο Κοσμάς έχει άγχος. Τόσο πολύ που έχει τάσεις λιποθυμίας.
Ο Γιώργος βγήκε δυο φορές πρωταθλητής Ελλάδας αλλά τώρα καπνίζει δυο πακέτα τη μέρα.
Ο Παναής είναι μάγειρας και ερωτευμένος. Γουστάρει την παρέα αλλά το παίζει κακός. Είναι;
Ο Αλέξης δε μιλάει ποτέ. Εδώ όμως θα σου πει την ιστορία της ζωής του. Θέλει να γίνει ηθοποιός.
Ο Άγγελος δηλώνει metrosexual.
Η Ιωάννα έχει μια κόρη και έχει χωρίσει. Την λούζουν με κοσμιτικά επίθετα και ο πρώην γράφει την κόρη στα παλαιώτερα των υποδημάτων του. Και αυτή ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα φύγει και χαμογελάει.
Και είναι κι άλλοι. Κάποιοι τους ξέρετε. Άλλοι θα τους συναντήσετε.
Με 'γειά.