Lost in the supermarket

Πήρε να γράφει πάνω σε ένα δελτίο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης για τις αυξήσεις στα εισιτήρια του ΟΑΣΘ:
“Καμιά φορά, φαντάζομαι οδοφράγματα στα σουπερμάρκετ. Κι εγώ ψυχοπαθής δολοφόνος. Σαν βιντεογκέιμ. Αλλά ψηλός, σωματαράς, ξανθομάτης, γαλανομάλλης. Ζωσμένος με απορρυπαντικά προχωρώ σε μαζικές εκκαθαρίσεις καταναλωτών που δεν ξέρουν τι θέλουν, αλλά τα θέλουν όλα, τη στιγμή που εγώ ξέρω τι θέλω και πώς να το πάρω επίσης. Πίσω από τα αλλαντικά εκτοξεύω σαλάμια σκόρδου, παστουρμάδες και ροκφόρ, παρακεί στα μπαχαρικά πέφτουν δακρυγόνα και σπρέι πιπεριού, λίγο πιο κει αέρια μουστάρδας, τρέχουν στους διαδρόμους αίματα απο το κέτσαπ. Φτιάχνω ναρκοπέδια με μπανανόφλουδες. Εκτοξεύω γιαούρτια, ντομάτες. Παίρνω μπόμπες από την κάβα, κάποιες τις πίνω, άλλες τις χρησιμοποιώ για να ξεκάνω άμαχο πληθυσμό. Στα χαρτιά υγείας, κρύβομαι και καθαρίζω τις πληγές μου, γεμίζω υγεία, επουλώνονται τα τραύματά μου. Κλάματα, οδυρμοί, παρακάλια. Πετώ στα θύματά μου χαρτομάντιλα έξτρα απαλά και σαμπουάν μπέημπι σαμπού ουρλιάζοντας “όχι πια δάκρυα, καθάρματα”. Τίποτε δεν με κάνει να αναθεωρώ. Ελεος κανένα για κανέναν. Προστατευμένος στο -ουάν νάητ- σταντ με τα προφυλακτικά, ετοιμάζομαι να τελειώσω: Θα τους ξεκάνω όλους. Ενας απ' όλους αυτούς -μπορεί και όλοι- μού έκλεψε τη σειρά. Δεν είναι ότι βιαζόμουν κυριε Πτώμα μου και κυρά-Πληγωμένη μου, όχι, τι να βιαστώ, δεν έχω κάτι να κάνω. Αλλά να, πέρα από το αίσθημα περί δικαίου που με διακατέχει και που ευτυχώς δεν πνίγει εμένα αλλά εσένα, γουστάρω να τα κάνω όλα λίμπα”.
Εβαλε τελεία, έβγαλε αναστεναγμό και πόνο, έβαλε να δει παλιά επεισόδια Κάντυ-Κάντυ.