Μούσα, σας βαρέθηκα

Καθισμένος στο γραφείο μου βαριόμουν. Το βιβλίο που διάβαζα, πάνω από χίλιες τόσες σελίδες, μου 'χε πέσει κομματάκι βαρύ. Βαριέμαι τον αθλητισμό, το ξέρεις, και κυρίως την άρση βαρών και την άρση βαριών βιβλίων, τούβλων δηλαδή, που κάνουν και για την οικοδομή, αλλά και βαρέων νοημάτων, όσο από ένσημα ούτε ένα βαρέο και ανθυγιεινό δεν κόλλησα ποτέ μου, τα τελευταία χρόνια μάλιστα ούτε καν από τα ελαφριά σαν πούπουλο δεν έτυχε να κολλήσω -περίεργο που τις αρρώστιες και τα ένσημα αμφότερα τα κολλάμε- κι όχι, δεν ήταν από βαρεμάρα. Εσχάτως μέχρι και την άρση μπιρών βαρέθηκα, γέρασα, δεν το σηκώνω πια το πολυ το αλκοόλ. Καθισμένος στο γραφείο μου, ηθελα εδώ και ώρα αλλά βαριόμουν να κινηθώ προς τα δεξιά, άλλωστε το έκανε αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ καλύτερα από μένα. Κι όπως ήταν αναπόδραστη αναγκαιότητα για το νυν κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως να κινηθεί προς τα δεξιά, προκειμένου να υπάρξει κυβερνητική αλλαγή, έτσι ήταν ζωτικής σημασίας για την ψυχική μου ευφορία να κυλήσω ελαχίστως την τροχήλατη καρέκλα μου προς τα δεξιά, τόση δα μικρούλικη κίνηση να κάμουν τα ροδάκια, σαν να λέμε από τα έξω δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τα έξω αριστερά της ΔΗΜΑΡ, προκειμένουν να υπάρξει μουσική αλλαγή, διότι είχα βάλει από το πρωί να παίζει στο repeat ένα σιντί των Μιουζ -που, τι παράξενο, σημαίνει Μούσα, είναι δυνατόν να βαρεθεί κανείς τη Μούσα και τα μούσια (του); τριχες δηλαδή- κι είναι αλήθεια πως μετά από τόσες ακροάσεις, δεν θέλει και πολύ να γίνει η στραβή, είχα βαρεθεί τη ζωή μου, σε σημείο τέτοιο που να λέω πού το 'χω το πιστόλι, κάπου σ' εκείνο το ντουλάπι στ' αριστερά μου, αλλά δεν βαριέσαι, πού να ξεσηκώνεσαι τώρα και να παίρνεις τα όπλα, κάνε λίγο τη ρόδα δεξιά και άλλαξε cd, να ομορφύνει η ζωή, και για δες που ξεκίνησα να γράφω, κυριολεκτικά, από βαρεμάρα, και κατέληξα να γράφω αλληγορικά και τάχαμου πολιτικά...

ΥΓ. Ναι, σωστά κατάλαβες, τελείωσαν οι μπαταρίες του τηλεκοντρόλ του στερεοφωνικού, νομίζω επί κυβέρνησης Κωστάκη, και βαριέμαι να τις αλλάξω...