Ωλαρία, ωριλά

Εχωσε τη λαβίδα στο στόμα μου: “Λέγε ρε, είσαι έτοιμος;”.
Δεν απάντησα, πίεσε δυνατά τη γλώσσα μου με τη λαβίδα: “Είναι αλήθεια ότι το 1998, μετά τον πρώτο επεισοδιακό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, ένιωσες αποξενωμένος απ' τη συλλογικότητα της ΕΑΑΚ, στην οποία ανηκες τότε, και αποχώρησες; Λέγε ρε, μίλα!”.
Εβγαλε τη λαβίδα έξω και την έβαλε στο πάγο. Ομολόγησα: “Ναι, είναι αλήθεια!”.
Παλιοί σύντροφοι Εαακίτες, που είχαν οργανώσει ανοιχτή σε όλους πρωτοβουλία αλληλεγγύης για τα δικαιώματά μου ως βασανιζόμενου ασθενούς, στην οποία συμμετείχαν μόνο οι ίδιοι, χειροκρότησαν και με κοίταξαν όπως κοίταξε ο πατήρ τον άσωτο υιό.
“Βγάλε τη γλώσσα σου έξω, χαλάρωσε και απόλαυσέ το”, μου είπε αγαπησιάρικα. Την έβγαλα. Προσεχτικά, σχεδόν με στοργή, την τύλιξε με ένα αρωματισμένο με τ' άρωμά της πανάκι και τη χούφτωσε τραβώντας την προς τα έξω: “Είναι αλήθεια ότι το 1999, μετά το επιτυχές σαμποτάρισμα στη σχολή σου των φοιτητικών εκλογών, αποχώρησες και απ' την ό,τι να 'ναι συλλογικότητα στην οποία τότε συμμετείχες; Μίλα ρε τσογλάνι!”.
Ο πόνος ήταν αφόρητος και από τα μάτια μου, που είχαν πεταχτεί όξω, στην απέναντι γωνιά, έτρεχε μαύρο δάκρυ.
Αφησε τη γλώσσα μου ήσυχη, τα μάτια μου επιστρέψανε στη θέση τους: “Ναι, είναι αλήθεια”, ξεφύσηξα, αυτός στο μεταξύ, υπό τον ήχο νέων χειροκροτημάτων, καυτηρίαζε μια άλλη λαβίδα, ενώ την ίδια στιγμή έχωνε την παγωμένη στο στόμα μου πιεζοντάς μου τη γλώσσα και κάνοντας χώρο για την καυτηριασμένη με την οποία μου πίεσε τον ουρανίσκο: “Είναι αλήθεια ότι το 2009, μετά τις ευρωεκλογές, ένιωσες αηδιασμένος απ' τη φαγωμάρα στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ;”.
Είχα αναγουλιάσει, ήμουν έτοιμος να τα ξεράσω όλα, όταν ο βασανιστής γιατρός (τριτοξάδερφος του τερματοφύλακα γιατρού και μπατζανάκης του τερματοφύλακα κηπουρού) έβγαλε απ' το στόμα μου τις λαβίδες και μου τις έχωσε στα ρουθούνια, “μίλα ρε!”, κατόπιν στα αυτιά, “ομολογώ, ναι, ομολογώ”, κραύγασα...
Και πάλι χειροκροτήματα. Μόνο ο φίλος μου ο Πολ, μόνος του, χωρίς πρωτοβουλία, απ' το τραπέζι της Ίριδας, όπου καθότανε και έτρωγε σουτζουκάκια σχάρας, άφησε κάτω το πιρούνι του και διέταξε να απελαθώ τάχιστα.
Ο γιατρός βασανιστής επιτέλους απέσυρε τις λαβίδες απ' το παιχνίδι και μου μπούκωσε τα πληγωμένα ρουθούνια με δύο αρωματισμένα με τ' άρωμά της πανάκια. Εβαλε το πρόσωπό του πολύ κοντά στο δικό μου -η ανάσα του μύριζε γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και αποσπασμένα με βασανιστήρια βρομερά μυστικά χιλιάδων συνασθενών μου- και ρώτησε συνωμοτικά: “Είναι αλήθεια βρε μπουμπούκο ότι πριν από μία εβδομάδα, σε τελετή chatανισμού, με τη συνιστολόγα σου την Go-Go, ομολόγησες χρόνια λιμπιντοειδή προσκόλληση στην Κάντυ-Κάντυ;”.
Έσκυψα το κεφάλι: “Μπορώ σας παρακαλώ να μην απαντήσω σε αυτή την ερώτηση; Δεν ήταν στην ύλη”.
Αντί απάντησης, περιορίστηκε να με απειλήσει με ένα αντίτυπο της “Εξιλέωσης” του Ίαν Μακγιούαν. “Οχι, όχι άλλο Βρυώνη, εντάξει θα τα πω όλα”.
“Λέγε λοιπόν: Ερεθίζει τη λίμπιντό σου η Κάντυ-Κάντυ;”.
“Ναι, ναι! Θέλω να τις γαμήσω και τις δύο: Και τη μια Κάντυ, και την άλλη Κάντυ”, είπα, λιποθύμησα από ντροπή, η πρωτοβουλία αηδιασμένη απέσυρε την αλληλεγγύη της προς το πρόσωπό μου και ο γιατρός βασανιστής ανακοίνωσε: “Αυτό που απάντησες είναι... λάθος! Η Κάντυ-Κάντυ είναι μόνο μία”.
Ενιψε τας χείρας του και μου έγραψε παραπεμπτικά για γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση, κλωνοσκόπηση, ξυλοσκόπηση και μέχρι θανάτου δημοσκόπηση στου Γιάννη Πρετεντέρη.



ΥΓ: Ε, με το μπαρδόν, για συνοδευτικό βίντεο τι περιμένατε; Σκηνές απ' το Κάντυ-Κάντυ; Οχι, τόσο χαμηλά δεν θα πέσω.



ΥΓ2: Αν και τώρα που το ξανασκέφτηκα, πιο ταιριαστό είναι αυτό το τραγούδι, το Sex and Candy, μόνο που τέτοια σλακερίστικα κολλεγιακού τύπου τραγουδάκια είναι απλές δραμαμίνες συγκρινόμενα με τον Ιγκι και την Κέητ Πίρσον.