- "Πάμε συναυλία Tiger Lillies;"
- "Μμμμ, ποιοι είναι αυτοί;"
- "Κάτι... κάτι... μικρούληδες" (χωρίς ίχνος ειρωνίας ή σαρκασμού, σας βεβαιώ)
Την παραπάνω στιχομυθία άκουσα πριν λίγο από ένα ζευγάρι γύρω στα 35 (ο κύριος) και 30 (η κυρία) την ώρα που τους προσπερνούσα στο δρόμο και οι τρεις μαζί προσπερνούσαμε μια αφίσα με την επικείμενη συναυλία των Tiger Lillies.
Αυτό που με ξένισε όπως θα αντιληφθήκατε, ήταν το προσδιοριστικό που χρησιμοποίησε ο άντρας για να χαρακτηρίσει το συγκρότημα. Αν τελωσπάντων ήθελε να εντυπωσιάσει τη σύντροφό του με τις γνώσεις του περί μουσικής, καλό θα ήταν να διάλεγε τουλάχιστον κάποιο που είχε ακούσει κανά δυο φορές, ή έστω, είχε διαβάσει και του είχε κινήσει το ενδιαφέρον.
Ίσως να ακούγομαι λίγο σνομπ, και πιθανότατα ως ένα βαθμό να είμαι, αλλά τείνω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που πηγαίνουν με αυτά τα δεδομένα να παρακολουθήσουν μια καλλιτεχνική δημιουργία είναι οι ίδιοι που θα τρώνε πασατέμπο και θα μιλάνε στο κινητό τους στη μέση της παράστασης.
Ίσως πάλι και όχι, είναι εξάλλου και θέμα κοινωνικής συμπεριφοράς πέραν των άλλων. Αλλά θυμάμαι τη σύγχιση που είχα πάρει πριν 2-3 χρόνια σε μια θεατρική παράσταση των Περσών με τη Λυδία Κονιόρδου σε ένα νησί της παραμεθορίου. Φυσικά, σε ένα απομακρυσμένο νησί οποιοδήποτε γεγονός, ακόμη και επίδειξη τάπερ από τη Βέφα, αποτελεί ευκαιρία να ξεφύγει κανένας από την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα (μη σας πω ότι και γω θα πήγαινα αν μου τη βίδωνε).
Εκεί λοιπόν, όπου δεδομένου και του οικονομικού εισιτηρίου ένεκα κρατικής επιδότησης, μαζεύτηκαν οι πάντες: ο δάσκαλος και ο ψαράς, ο φοιτητής και η περιπτερού, η μοδίστρα και η χωρίστρα (αυτό ο ΠάνωςΚ. θα το έγραφε νομίζω). Μόνο τα άτριχα κορμιά που λιάζονταν στις παραλίες δεν εκτροχιάζονταν καθόλου από τις συνήθειες τους. Η παράσταση δόθηκε στην αυλή ενός σχολείου, ελλείψει καταλληλότερου χώρου. Πλαστικές καρέκλες είχαν παραταχθεί αμφιθεατρικά, αφήνοντας μικρούς διαδρόμους για να γίνεται ευκολότερη η διέλευση. Κάθονται όλοι, και με το που ξεκινάει η παράσταση, αρχίζουν να πετάγονται από παντού με τις καρέκλες κολλημένες στα οπίσθιά τους και να θρονιάζονται όπου μπορούσαν να βολέψουν την αφεντιά τους, κλείνοντας τους διαδρόμους και σχεδόν αγκαλιάζοντας το θίασο! Έλεος! Και αφού καθήσανε, βριστήκανε και σιχτιρίσανε, αρχίσαν να ανοίγουν τα σακουλάκια με τα σνακς. Κανονική μυσταγωγία!!
Τελωσπάντων, η παράσταση ήταν εκπληκτική παρόλα αυτά, αλλά παρά την ικανοποίηση που πήρα, η οργή μου δεν κατευνάστηκε τόσο ώστε να ξεχάσω τα χαστούκια που θα ήθελα να ρίξω στη κυρία με την μιζανπλί μπροστά μου και δεξιά όταν τελείωσε...
4 σχόλια:
Συμμερίζομαι απόλυτα τη σύγχυσή σου Go-Go. Ανάλογα φαινόμενα παρατηρώ τα τελευταία χρόνια στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου και, ακόμα χειρότερα, Ντοκιμαντέρ. Ας μην σου περιγράψω τι "μυσταγωγία" είχα ζήσει τον περασμένο Νοέμβρη σε προβολές του Μάνου Ζαχαρία. Ο ορισμός της καφρίλας από τους δήθεν κουλτουριαραίους... Λες και τους υποχρεώνει κανείς να παρευρίσκονται.
Για να μη θυμηθώ τους κατά τα άλλα "προοδευτικούς" που είχαν αποχωρήσει ενοχλημένοι από την αίθουσα πρόπερσι, σε προβολή ντοκιμαντέρ του Εξάντα, γιατί δεν άντεχαν τα επί οθόνης τραβέλια (σύμφωνα με δικό τους χαρακτηρισμό)!
Δεν έφτασα μέχρι το περιεχόμενο του έργου. Αυτό είναι μια άλλη υπόθεση και επιδέχεται αρκετή ανάλυση.
Δεν είμαι τόσο απόλυτη για το κατά πόσο η αντίδραση του κοινού απέναντι σε ό,τι παρακολουθεί δε θα πρέπει να δηλώνεται με τον ένα τρόπο ή τον άλλο (αυτό βέβαια δε θα πρέπει με κανένα τρόπο να γίνεται σε μια ζωντανή παράσταση όπου δυσχεραίνει την εκτέλεσή της. Φαντάσου τους ηθοποιούς να τρώνε ντομάτες στο κεφάλι και να πρέπει να συνεχίσουν! Εκτός πια και αν η παράσταση είναι τόσο εκτρωματική! Αλλά και πάλι σου λέω, σήκω φύγε αν δε σου αρέσει).
Αλλά σε μια ταινία για παράδειγμα στο σινεμά, τί να πω. Άντε, ένα μικρό "τί μαλακία πάλι" αρκεί και άσε τους υπόλοιπους που αντέχουν να το λουστούν. Είναι και θέμα γούστου βέβαια, σε άλλους μπορεί να αρέσει πολύ.
Τώρα, αν έχεις πάει σε συγκεκριμένη προβολή για την πορνεία για παράδειγμα, και σοκάρεσαι επειδή βλέπεις "τραβέλια", ε ρε φίλε, καλύτερα κάτσε σπίτι σου και δες για τις διατροφικές συνήθειες των μπαμπουίνων στο Discovery - με το συμπάθειο κιόλας.
Είσαι ελιτίστρια, φονξαναλιστική κονστρουκτιβίστρια, πεζοδρομιακή ντελικατέντισσα, ντερμπεντέρισσα, μυγοσπαθίζουσα δενσηκώντρια, ταπεροφετιχίστρια και τιγρολιλλίζουσα!
Ευτυχώς ρε Πάνω που υπάρχεις για να με βγάζεις από το υπαρξιακό μου αδιέξοδο...
Δημοσίευση σχολίου