Όχι. Το σενάριο που έχω στο μυαλό μου είναι μια τεράστια συναυλία τρίμπιουτ με καλλιτέχνες κάθε είδους, πολυδιαφημιζόμενη, το γεγονός της χρονιάς ένα πράμα, sold out, και τη στιγμή που οι 50 και βάλε καλλιτέχνες θα τραγουδούν αγκαλιασμένοι στη σκηνή "just beat it" (είπαμε, απότιση φόρου τιμής αλλά αρκετά μας τα'πρηξες με τις υστερίες σου τόσα χρόνια ρε φίλε...)
....
να εμφανιστεί ξαφνικά και να υπερίπταται από πάνω τους ωσάν αγγελάκι, φορώντας λευκά φτερά, ένα ερμαφρόδιτο ανθρώπινο υβρίδιο όπως τόσο πολύ είχε κοπιάσει όλα αυτά τα χρόνια να γίνει.
Περίεργη προσωπικότητα, και για τα δικά μου μάτια, θλιβερή. Αν είχατε κλείσει εισιτήρια να πάτε στο Λονδίνο να τον δείτε (μου είπαν για 2-3 γνωστούς) ατυχήσατε. Προτιμήστε τουλάχιστον τη Μαλακάσα που δε θα χρειαστεί να πετάξετε κιόλας. Μια βολτίτσα μπρος και πίσω στο Terra Vibe θα σας ταλαιπωρήσει λιγότερο (αλλά φαντάζομαι θα σας συγχίσει περισσότερο... χο χο χο).
Αφιερωμένο σε κείνα τα ωραία (και αθώα ακόμη) σχολικά πάρτυ της δεκαετίας του '80. Που περιμέναμε όλο ανυπομονησία και καρτερία το Γιάννη, τον Κώστα, το Δημήτρη, το Χρήστο να έρθει να μας πάρει να χορέψουμε μπλουζ...
7 σχόλια:
Νομίζω θα συμφωνήσω μαζί σου.
Εκτός βέβαια από το
"περιμέναμε όλο ανυπομονησία και καρτερία το Γιάννη, τον Κώστα, το Δημήτρη, το Χρήστο να έρθει να μας πάρει να χορέψουμε μπλουζ..."
Γιατί βρε Ιωάννη, εσένα δε σε περίμενε καμία; Ειδικά αυτό το κομμάτι, το θυμάμαι χαρακτηριστικά.
Μάικλ Τζάκσον ποτέ. Θυμάμαι μια φορά, που χόρεψα μπλουζ, το ανάδερ ντέη ιν πάρανταης του Φιλ Κόλινς, με τη Σούλα. Σκυλοβαρέθηκα. Ανυπομονούσα να βάλουμε Ζουγανέλη, και το "Ια-ία, πουτάνα είσαι κοινωνία"...
τα παιιδκά μου όνειρα γκρεμίστηκαν όταν συνειδητοποίησα πως οι Τάκηδες/Γιάννηδες και τα λοιπά... ήθελαν απλά να μας βάλουν κωλόχερο/με τρόπο.
Ακόμα θυμάμαι να ρίχνω μπουνιά σε κάποιον Λάκη με μουσική υπόκρουση το still loving you των scorpions...
Μπααα Μετεωρίτη μου, απ'όσο θυμάμαι, στο δικό μου σχολείο τα αγοράκια ήταν ή πολύ μοσχοαναθρεμμένα ή πολύ ψαρωμένα. Γενικώς, βαρβάτερ περιπτώσεις δεν είχαμε. Ήμαστε και μικρό βέβαια σχολείο των περιχώρων.
Εσύ βρε Πάνω μου, που είσαι αιλουροειδές και ελίσσεσαι σαν χέλι, έπρεπε να τη φέρεις με τρόπο δίπλα από το μπουφέ και να βρεις επιτέλους κάτι ενδιαφέρον να κάνεις...
Πριν μετακομίσουμε στα βόρεια προάστεια για περισσότερη ασφάλεια, μεγάλωσα σε μία άκρως κακόφημη γειτονιά-και το γυμνάσιο ήταν λίγο άγριο. Από το λύκειο και μετά τα πράγματα άλλαξαν, ανακάλυψα τη χαρά του μπένετον... και παρά το πολιτισμικό σοκ, τα αγόρια ήταν όντως πιο μαζεμένα...
maikl gia panta.nomizv pos zei...kai oso perna o kairos eimai pio sigouri..to giati tha to mathete...oxi arga nomizo...ptalouda pano sth roda
Δημοσίευση σχολίου