Δεν ξέρω τί μπορεί να φταίει απόψε και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Από τις 3.30 που ξύπνησα, το μυαλό μου γυρίζει. Χαζεύω τα φώτα κάτω στο λιμάνι, την υποτονική κίνηση στο δρόμο και σκέφτομαι ότι στη δεδομένη κατάσταση θα ήθελα να βρισκόμουν σε μια μεγάλη μητρόπολη που αγρυπνά μαζί με μένα. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ηρεμία της επαρχίας με ταράζει... Και με κάνει να νιώθω όλο και πιο μόνη, παράξενο πράγμα, όλοι μιλάνε για το πόσο απρόσωπη είναι η σύγχρονη Metropolis και την απέραντη μοναξιά με την οποία κατακλύζει τον ανθρώπινο ψυχισμό. Εκεί όμως δε νιώθω μόνη, είναι οι χιλιάδες άλλοι ανώνυμοι κρυμμένοι άγρυπνοι μοναχικοί τύποι που με περιβάλλουν με ένα αίσθημα ασφάλειας και αλληλεγγύης...
Ακούω κάτι φακέλους Sarah Vaughan που ξέκλεψα από τον ΠάνωΚ. και περιμένω να ξημερώσει. Ακόμη και εκείνος που είναι κρυφοσκυλάς και παλαιοροκάς (στερεότυπο, αλλά αυτός φταίει που γεννήθηκε Σαλονικιός;) θα συμφωνούσε ότι το κατάλληλο σάουντρακ για τη δεδομένη στιγμή δε θα μπορούσε παρά να έχει γεύση από τζαζ ήχους και μόνο.
Αλλά από την άλλη, για την αγρύπνια μου ίσως να φταίνε όλες αυτές οι εικόνες από την πανέμορφη ανοιξιάτικη ελληνική φύση στα οποία αλώνιζα όλες αυτές τις μέρες με το μικρό μου κάρο (το οποίο χρειαζόταν λίγη αναψυχή μετά από όλα αυτά που πέρασε, του το χρωστούσα). Και που σε πολλά σημεία, τολμώ να το πω και εγώ που είμαι σκληροπυρηνική λάτρης της γείτονος, θύμιζαν έντονα τα λατρεμένα τοπία της Τοσκάνης...
Αν και τελικά νομίζω ότι ξέρω τί φταίει. Αυτό που μου λείπει περισσότερο... Οικογένεια, Έλενα, Σοφία, Χρυσάνθη, Πάνω, Σταυρούλα, pipermaru, Μαράκι, Γιώργο, Κωνσταντίνα, κάνατε αυτές τις δυο βδομάδες ένα αγαπημένο ταξίδι και θα 'θελα τόσο να κατάφερνα κάποια στιγμή να σας είχα κοντά μου, για παραπάνω από 2-3 μέρες ή λίγες ώρες στις οποίες προσπαθούμε να πλέξουμε τα νήματα δύο χρόνων με παράλληλες, αλλά πουθενά συγκλίνουσες, καθημερινότητες.
Μπαααα, μάλλον θα σας βαριόμουν. Εδώ ο Πάνως ήθελε να με διώξει στο πρώτο δίωρο. Ένας σίφουνας στην νωχελική ενορχήστρωση των κινήσεών του...
Θα βάλω και γω ένα τραγουδάκι, χμ, μάλλον έχω γίνει ένας μπασμένος κλώνος του Πάνου...
6 σχόλια:
Εγώ τα έχω πει πολλές φορές αλλά ποιος με ακούει;
Δεν κάνουμε φίλους για να μη μας λείπουν.
Δεν πάμε ταξίδια για να ζηλέψουμε την ομορφιά ενός τόπου στον οποίο δεν ζουμε.
Και το βράδυ τρώμε βαριά προκειμένου να πέσουμε ξεροί για ύπνο.
Εσύ δεν κάνεις φίλους για να μη σου τρώνε το φαγητό.
Δεν πας ταξίδια γιατί το πιο μακρύ ταξίδι σου είσαι εσύ (και πριν νομίσεις ότι εννοώ τη βαριά ενδοσκόπηση, να σε ενημερώσω ότι μιλάω για τη βαρεμάρα σου).
Και βαριά τρως το βράδυ γιατί σου ανοίγει την όρεξη ο House με τις σπλήνες που σφάζει και το χαίρεται.
Άνοιξα η δύσμοιρη να σχολιάσω την πρώτη παράγραφο του ποστ σου, Go-Go, με την οποία ένιωσα αμέσως ταύτιση, και γέλασα τόοοοσο με τον διάλογο στα σχόλια που μου πέρασαν ΟΛΑ! Και δεν φαντάζεσαι πόσο χάλια ένιωθα πριν.
Διάολε, τι τα θέλουμε τα αντικαταθλιπτικά όταν έχουμε τα μπλογκζ;
Σας μερσώ και σας φιλώ ;-)
Ανέφελη, ο Πάνως είναι η πηγή της χαράς η ίδια, λέμε!
Να περνάς να σε κερνάμε...
Σιγά μαρή, μην είμαι κι η Χρυσοπηγή Δεβετζή!
(καλώς την την Ανέφελη!)
Η Χρυσοπηγή Δεβετζή, λέει... ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΤΟΣΟ ΓΕΛΙΟ!
Go-Go, θέλω κι άλλη εκπομπή. Το 'χεις, και από φωνή - γενικότερο λέγειν και από πλέιλιστ είσαι σούπερ. Να μη νομίζει και η "Χρυσοπηγή" ότι κερδίζει τα χρυσά παίζοντας μόνη της! :-b
Χαιρετώ σας, μου φτιάξατε το μεσημέρι, επιστρέφω στη μιζέρια της Τετάρτης με περίσσειο θάρρος!
Δημοσίευση σχολίου