Πειρατές καταναλωτές

(μεταφρασούλα απ' τον Γκάρντιαν -τι, δεν διαβάζεις Γκάρντιαν;)

Η πειρατεία, λένε, είναι η χέουσα πληγή της μουσικής βιομηχανίας σήμερα. Ωστόσο μια πρόσφατη μελέτη αποδεικνύει ότι μπορεί να είναι και η κινητήριος δύναμή της. Μελέτη του BI Norwegian School of Management καταδεικνύει πως αυτοί που κατεβάζουν παράνομα μουσική είναι δέκα φορές πιθανότερο να αγοράσουν μετέπειτα τα τραγούδια απ' ό,τι αυτοί που δεν κατεβάζουν παράνομα.
Οι πωλήσεις συνεχίζουν να πέφτουν τα τελευταία χρόνια και η παράνομη διακίνηση μουσικής στο διαδίκτυο θεωρείται η κύρια αιτία. Εχουμε πεισθεί πως κάποιοι διαδικτυακοί εγκληματίες κατεβάζουν σωρηδόν τραγούδια μέσα απ' τα τόρεντζ χωρίς ποτέ να πληρώνουν ούτε δραχμή. Ωστόσο οι ψηφιακές πωλήσεις παρουσιάζουν αύξηση. Προφανώς, πέρα απ' τους πειρατές, υπάρχουν και οι νόμιμοι εραστές της μουσικής οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για τη μουσική που τους αρέσει κατεβάζοντάς τη νόμιμα απ' το Αμαζον ή το Αϊτιουν.
Ωστόσο σύμφωνα με την έρευνα του καθηγητή (βλακεία μου, θα μπορούσε να είναι και καθηγήτρια) Αν-Μπριτ Γκραν, αυτές οι δύο ομάδες ανθρώπων πιθανότατα ταυτίζονται. Η έρευνα έγινε μεταξύ 2.000 χρηστων, όλοι τους πάνω από 15 ετών. Αυτοί που κατεβάζουν μουσική είναι δέκα φορές πιθανότερο να την πληρώσουν κιόλας. Το γεγονός αυτό κάνει τους μουσικούς πειρατές του διαδικτύου το μεγαλύτερο αγοραστικό κοινό της μουσικής βιομηχανίας.
Πράττοντας σοφά, η έρευνα δεν βασίστηκε στην όποια ειλικρίνεια των πειρατών. Αντίθετα βασίστηκε στις απαντήσεις αυτών που αποδεδειγμένα ήταν online αγοραστές μουσικής.

Το άρθρο του Γκάρντιαν τελειώνει κάπου εδώ. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω μόνο τα εξής:
Την ίδια στιγμή, το Πάιρατ Μπέη τρώει μια καταδίκη εκατομμυρίων σουηδικών κορονών, κάποια άλλοι βλέπουν το μέλλον της μουσικής στο tribler και στο ipredator, ενώ εξαιρετικά μουσικά ιστολόγια, όπως το the passion for indie music και το sad songs for dirty lovers, μάλλον οδεύουν προς το να γίνουν private (κατόπιν συνεχών ενοχλήσεων και απειλών, αληθινών ή τρόλικων δεν έχει σημασία, σκέψου πώς είναι να ξυπνάς ένα πρωί και να βλέπεις ότι το μάνατζμεντ ενός παντελώς άσημου συγκροτήματος που προσπαθείς να προμοτάρεις μέσα απ' το μπλογκ σου, σε μηνύει και σου απαιτεί ενα εκατομμύριο δολάρια).
Σε περίπτωση που κάποιοι δεν το γνωρίζουν, το να κάνεις το ιστολόγιό σου private, είναι όντως ο μοναδικός τρόπος να γλιτώσεις τις παρενοχλήσεις σε περίπτωση που ανεβάζεις μουσική για να την κατεβάσουν οι επισκέπτες, διότι το ιστολόγιό σου είναι ορατό μόνο στα άτομα που εσύ έχεις επιλέξει. Ωστόσο, έτσι περιορίζεις τους επισκέπτες του ιστολογίου -και κατά συνέπεια αυτούς που θα γνωρίσουν τη μουσική που προσπαθείς να προωθήσεις- μόλις στα 100 άτομα, καθώς μόνο τόσες προσκλήσεις σου επιτρέπει o blogger να μοιράσεις.
Οπως ίσως κάποιοι θυμάστε, ο γράφων είχε ένα "ορίστε μουσική για κατέβασμα" ιστολόγιο, το Upkay, το οποίο αναγκάστηκε να κλείσει κατόπιν απειλών και παρενοχλήσεων. Δεν θέλησα να το κάνω private, αλλά πλέον μαθαίνω ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι: Ενας απ' αυτούς είναι να μοιράζεσαι λινκ μέσω του τουίτερ, λέει. Οπότε Σαλαδίνε, για αυτό που μου έλεγες, φτιάξε εναν λογαριασμό στο τουίτερ, και βλέπουμε...



Διαβάστε επίσης: Η καταστολή της πειρατείας πολιτικοποιεί, ipredator για την ανωνυμία, To piratebay σύντομα θα ξεπεραστεί απ' τις εξελίξεις, Tribbler: προϊόν ακαδημαϊκής έρευνας