Της Κόλασεως οι γήινοι

Τον είδα να έρχεται από μακριά, αργοπορημένος, αλεξίσφαιρος, αλεξικέραυνος, αλεξιθάνατος και αλεξίκακος, σπάταλος και επιζήμιος. Ο Νικολάκης Διάσελος ντυμένος με στολή vintage του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου.
- Τι γίνεται ρε μαλάκα; είπε κι άναψε ένα μάλμπουρο ανάβοντας το σπίρτο στο τακούνι της Βέρμαχτ.
- Τι να γίνει; Πάμε πόλεμο;
- Πάμε.
- Ρε μαλάκα, τι στολή είναι αυτή που φοράς; απόρησα.
- Του Ισπανικού Εμφυλίου, ένα κάρο λεφτά έδωσα για να την αγοράσω απ' το ebay.
- Ναι ρε μαλάκα, αλλά σου πέφτει λίγο στενή στα αρχίδια, δεν νομίζεις;
- Ο γέγονε ο γέγονε, αδερφέ.
- Είσαι σε αδιέξοδο μωρό μου πολυέξοδο.
- Λοιπόν, πάμε; με αγνόησε αυτός.
- Ναι, πάμε.
- Με ποιον θα παλέψεις σήμερα;
- Με τον Μοσέ.
- Τον Κλοντ Μοσέ;
- Είσαι αστείος. Καταρχήν είναι η Κλοντ Μοσέ, και κατά δεύτερον εγώ δεν τα βάζω με κορίτσια...
- Δεν σε αρέσει να χάνεις, ε; Για αυτό;
- Ναι, για αυτό. Πάμε τώρα να παλέψω με τον Μοσέ Νταγιάν.
- Λίγο προς αντισημιτική μου φαίνεται πως θα σου βγει αυτή η ιστορία...
- Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, Διάσελε, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι, η ζωή μας δεν είναι τραγούδι του Πανούση, το ήξερες αυτό;

***

Είχα κι ένα ρολόι, τρελό γκατζετάκι, ηλεχτρονικό, σαν του Μάικλ Νάιτ, που μίλαγε κι έλεγε “Κιτ, γκελ μπουρντάν” (η τουρκομαθής διορθώτριά μου παρεμβαίνει: το σωστό είναι «γκελ μπουραγιά»). Εγώ δεν του μίλαγα όμως του ρολογιού, τι πράγματα είναι αυτά, μόνο ένας τρελός θα μίλαγε σε ένα ρολόι. Άνοιγα το πορτάκι και βγαίνανε κάτι μαλλιαρόκαμπιες, πράσινες με πορτοκαλί μαλλιά, που επιτίθενταν στον εχθρό. Αυτό ήταν το μυστικό μου όπλο απέναντι στο μεγάλο μου αντίπαλο, τον Μοσέ τον Μονόφθαλμο. “Μοσέ, Μοσέ, θα σε κάνω τρελό χωσέ”, τον προειδοποίησα, πριν βγούμε στην αρένα. Αυτός με κοίταξε με μισό μάτι: “Κοίτα να δεις, εγώ έχω μια θάλασσα, γεμάτη πίσσα, με λογής-λογής παράξενα φυτά. Περιμένω τον γέρο Ήλιο, που με κοιτά, να μου κλείσει πού και πού το μάτι και τότε ρίχνω μέσα τους αντιπάλους, και βγαίνουν μαύροι απ' την πίσσα, σαν να τους μαύρισα στο ξύλο. Μετά τους ρίχνω πούπουλα, χρωματιστά, παγονιού, και τους ξαποστέλνω στην Αφρική για να γίνουν αγάλματα. Εσένα μπούλη θα σε κάνω με μπαρόκ αισθητική και τον φιλαράκο σου θα τον κάνω στήλη άλατος”. Μεθυσμένος απ' αυτήν την προοπτική πήρα το Διάσελο αγκαλιά και τραγουδήσαμε: “Κι ένα άγαλμα που μ' είδε, με θυμήθηκε και τον μονόφθαλμο να σκίσω μου ευχήθηκε...”

***

Εντέλει ήταν ο Διάσελος που μου ευχήθηκε, να πάω στο διάολο συγκεκριμένα, διότι φυγόπονος ων τον ανάγκασα να μπει αυτός αντ' εμού στο ρινγκ να τις φάει απ' τον Μοσέ Νταγιάν. Μην αντέχοντας να βλέπω το φίλο μου να υποφέρει, πήρα το πρώτο ασανσέρ για την κόλαση. Δύο σιαμαίοι παλαιστές του σούμο κατελάμβαναν όλο το χώρο διαψεύδοντας τις γραφές περί εύκολου και φαρδιού δρόμου προς την Κόλαση. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
- Τι έγινε, δεν νιώθουμε καλά; ενδιαφέρθηκε εις εκ των σιαμαίων.
- Τίποτε μωρέ, μια βαρυστομαχιά, δεν έπρεπε να φάω εκείνο το τελευταίο μπριζολάκι χτες, αποκρίθηκα ευγενικά, μη θέλοντας να τους προσβάλλω για το μέγεθός τους.
- Να αποφεύγεις τα λίπη και τα τηγανητά, μου σύστησε ο έτερος των σιαμαίων παλαιστών σούμο. Τι έφαγες χτες βράδυ;
- Τι έφαγα; Για να δούμε... Τρία κίντερ έκπληξη, μια σπανακοτυρόπιτα, τέσσερα χρυσά ντέρμπι της ΙΟΝ που τα είχα (ξε)χάσει στο συρτάρι της δουλειάς πριν από τρία χρόνια, δύο κουλούρια γεμιστά με ελιές, μία πίτα με σουτζουκάκι, ένα γκρίνμπεργκερ, και αργότερα, επειδή ένιωσα μια λιγούρα, έφαγα και το μπριζολάκι.
- Ναι, αυτό το μπριζολάκι ήταν λάθος κίνηση, συμφώνησαν οι σιαμαίοι παλαιστές του σούμο. Μπορούμε, αν θες, να σου συστήσουμε το διατροφολόγο μας. Αυτός μας έστειλε εδώ πέρα, λέει ότι στην Κόλαση ετοιμάζουν κάτι πιάτα κατσαρόλας, σκέτη κόλαση.

***

Είχαμε επιτέλους φτάσει. Ξέπνοος πετάχτηκα έξω μόλις ανοίξανε οι πόρτες. Τα μάτια μου, και κατά συνέπεια εγώ ο ίδιος, αντίκρισαν μια βιβλική καταστροφή. Τυφώνες, πλημμύρες, τηγανητές ακρίδες του Ιωάννη του Βαπτιστή και άλλες βιβλικές πληγές είχανε μετατρέψει την Κόλαση κυριολεκτικά σε κόλαση. Δεν είχε μείνει τίποτε όρθιο, και τα πολυδιαφημιζόμενα καζάνια της Κολάσεως είχανε σβήσει. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έκαμνε μπάρμπεκιου κι ο Νικολά Σαρκοζί μοίραζε ξίδι στης Γης τους κολασμένους, που είχανε κολαστεί απ' τη δέσμευση αμφότερων των πολιτικών ανδρών για ερωτικές περιπτύξεις της Αντζελίνας Τζολί με την Κάρλα Μπρούνι με σκοπό τη σωτηρία της Κολάσεως.
Το μόνο που είχε μείνει όρθιο ήταν ένα κατάστημα, με την επιγραφή “Παντόφλα, πέδιλο, πέδιλο, παντόφλα, λευκά είδη σε όλα τα χρώματα”. Μέσα καθόταν ατάραχος ο Διάβολος, φορώντας μια κλαρωτή ρόμπα, με ρόλεη στα μαλλιά, και στα πόδια παντούφλα μπούφαλο. Έπινε τσάι και διάβαζε την έκτακτη έκδοση της “ΠεντΑλφα1”. Στις σελίδες του ρεπορτάζ κυριαρχούσε το άρθρο του δαιμόνιου και δαιμονισμένου ρεπόρτερ Πάνου Συγκαμμένου με τίτλο “Όχι πια κάγκουρας, μόνο καγκουρό”:

“Μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη ταράζει τα ήσυχα νερά της Αχερουσίας λίμνης. Η επιστημονική ομάδα της Δρος Άγκι Λέρα, κατόπιν πολύχρονων ερευνών, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στην Αυστραλία όποιος αγγίζει καγκουρό αποκτά μαγικές δυνάμεις, σε περίπτωση δε που καταφέρει να το αγκαλιάσει γίνεται υπεράνθρωπος. Καθότι τα καγκουρό ευδοκιμούν (σημ. ΠανωςΚ. προφανώς το κείμενο δεν είχε περάσει από διόρθωση) μόνο στην Αυστραλία, στις άλλες χώρες τα επιθυμητά αποτελέσματα μπορούν να επιτευχθούν με την εφαρμογή της ίδιας μεθόδου σε στρουθοκάμηλο που δεν στρουθοκαμηλίζει. Μοναδική εξαίρεση η κοιτίδα του πολιτισμού Ελλάς, όπου άλλωστε άπαντες επιδίδονται στο ευγενές σπορ του στρουθοκαμηλισμού. Εκεί μαγικές ιδιότητες προσδίδει το άγγιγμα γουρουνιού, ο δε εναγκαλισμός αυτού -ανεξαρτήτως εάν το γουρούνι αυτό είναι βρώμικο, ροζ, ο κλασσικός ο μαλάκας ο άνδρας ή μπάτσος- μετατρέπει τον εκάστοτε αγκαλίτσα μελλισάκη σε νιτσεϊκό υπεράνθρωπο. Τελευταίες πληροφορίες απ' την Ελλάδα αναφέρουν ότι μετά την ανακάλυψη αυτή χιλιάδες κακοποιημένες απ' τους άνδρες τους γυναίκες αγκαλιάζουν σφιχτά, μέχρι θανάτου, τους βασανιστές συζύγους τους. Την ίδια στιγμή μαυροφορεμένοι, ανήλικοι διαδηλωτές έχουν πάρει στο κυνήγι τους μπάτσους, οι οποίοι ανήμποροι να αντιδράσουν κάνουν λόγο για ζαβολιά, unfair και ανατροπή των κανόνων του παιχνιδιού απ' τους πρώην καταδιωκόμενους καταδιώκτες τους. Η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση εγκαταλείπουν τον σφιχτό εναγκαλισμό τους με το κεφάλαιο και καταφεύγουν στη λασπολογία ψάχνοντας να βρουν γουρούνι να αγκαλιάσουν. Περισσότερες εξελίξεις αναμένονται αύριο στην αναμενόμενη συνάντηση...”.

"Ένα κάρο αηδίες", ξεφύσηξε ο Διάβολος και γύρισε βαριεστημένα τη σελίδα, στις αθλητικές ειδήσεις. "Δαυίδ εναντίον Γολιάθ reloaded – του Πάνου Ιδρωμένου" ήταν ο κεντρικός τίτλος και πιο κάτω το μάτι μου πρόλαβε να διαβάσει: “Μεγάλη νίκη κατήγαγε ο άσημος βιοπαλαιστής Νικολάκης Διάσελος εναντίον του απόλυτου φαβορί της αναμέτρησης Μοσέ Νταγιάν. Ο άσημος Διάσελος χρησιμοποιώντας ως κρυφό όπλο του βαριές βερμπαλιστικές εκφράσεις άφησε εμβρόντητο το μονόφθαλμο γίγαντα" (σημ. ΠάνωςΚ.: προφανώς ούτε αυτό το κείμενο είχε περάσει από διόρθωση, διότι ο μονόφθαλμος γίγαντας είναι κύκλωπας)...
Δεν πρόλαβα να διαβάσω παρακάτω. Ο Διάβολος πήρε χαμπάρι την παρουσία μου: "Πού είσαι, μικρέ, για φέρε μου να πιω μια Μαργαρίτα αλά Μπουλγκάκοφ, και πέντε-έξι απ' αυτά τα ντέρμπι τα χρυσά που έχεις κρυμμένα στην τσέπη σου".



YΓ. Πολυάριθμα τραγούδια θα ταίριαζαν εδώ πέρα, σχετικά με την κόλαση. Από ACDC, Iron Maiden και τα λοιπά του σκληρού ροκ, μέχρι το Straight to Hell των Clash. Τελικά, παρότι μπήκα στον πειρασμό να βάλω ένα παντελώς άσχετο(;) της Βανέσσας Παραντί (το Sundays Mondays, όπου απ' τη μια στο βίντεοκλιπ ειναι μέσα στα σύννεφα, και άγγελος λες και είναι στον Παράδεισο, αλλά απ' την άλλη, όπως και να το κάνουμε, κολάζεσαι απ' την ομορφιά της) τεσπά, επέλεξα το μονολεκτικό Hell, των Squirell Nut Zippers.