Οσοι, όπως ο γράφων, απολαμβάνετε καθημερινά την ανάγνωση των ΝΥ Times, ενδεχομένως θα έχετε διαβάσει αυτό το άρθρο. Περιληπτικά, μόνο, να πω ότι με αφορμή την ταινία Δε Ρέστλερ, του Αρανόφσκι, με τον Μίκι Ρουρκ, εστιάζει στους πραγματικούς παλαιστές που φτάνουν τη μέση ηλικία, επικεντρώνοντας στην περίπτωση του Τίτο Σαντάνα.
Παρένθεση: Αυτός είναι ένας τσάτσικος τρόπος για να ποιοτικοποιήσω το θέμα της ανάρτησής μου. Ακριβώς επειδή θεωρείται και πολύ μπασκλάς, κι ελάχιστοι παραδέχονται ότι «ναι, στα 12 μου έβλεπα μετά μανίας τους Ήρωες του Κατς, και μάζευα χαρτάκια Πανινι, με την φάτσα του Χουλκ Χόγκαν, του Γουόριορ και των Δε Ρόκερζ», αλλά θεωρείται πολύ τρέντι και ιν να ασχολείσαι εμβριθώς με θέματα του τύπου «τι να εννοούσε άραγε ο Αρανόφσκι με την τελευταία του ταινία», και γενικώς επειδή είναι πολύ πχοιοτικό να ασχολείσαι με την κουλτούρα, έβαλα αυτήν την εισαγωγή σε ένα ποστ το οποίο θα μπορούσε να ξεκινά και παντελώς διαφορετικά.
Οι Ηρωες του Κατς Τότε και Σήμερα
Φωτορεπορτάζ του δαιμόνιου ρεπόρτερ μας
Πάνου Συγκαμμένου-Ξυλοδαρμένου.
Παρένθεση: Αυτός είναι ένας τσάτσικος τρόπος για να ποιοτικοποιήσω το θέμα της ανάρτησής μου. Ακριβώς επειδή θεωρείται και πολύ μπασκλάς, κι ελάχιστοι παραδέχονται ότι «ναι, στα 12 μου έβλεπα μετά μανίας τους Ήρωες του Κατς, και μάζευα χαρτάκια Πανινι, με την φάτσα του Χουλκ Χόγκαν, του Γουόριορ και των Δε Ρόκερζ», αλλά θεωρείται πολύ τρέντι και ιν να ασχολείσαι εμβριθώς με θέματα του τύπου «τι να εννοούσε άραγε ο Αρανόφσκι με την τελευταία του ταινία», και γενικώς επειδή είναι πολύ πχοιοτικό να ασχολείσαι με την κουλτούρα, έβαλα αυτήν την εισαγωγή σε ένα ποστ το οποίο θα μπορούσε να ξεκινά και παντελώς διαφορετικά.
Οι Ηρωες του Κατς Τότε και Σήμερα
Φωτορεπορτάζ του δαιμόνιου ρεπόρτερ μας
Πάνου Συγκαμμένου-Ξυλοδαρμένου.
Απ' τους παλιότερους, σημαντικότερους, συμπαθητικότερους και εν γένει απ' τους πλέον ρισπέκτιντ παλαιστές της WWE, o Τίτο Σαντάνα (πραγματικό όνομα Μερσέδ Σολίς) σήμερα παλεύει περιστασιακά στο ανεξάρτητο κύκλωμα, ενώ η κύρια απασχόλησή του είναι καθηγητής Ισπανικών σε γυμνάσιο του Νιου Τζέρσι. 
Ετούτος είναι ο Τέρι Τζιν Μπόλεα, γνωστότερος ως Χουλκ Χόγκαν (όχι, δεν είναι αυτός ο Χουλκ του γνωστού τραγουδιού των Τσοπάνα Ρέηβ -"γιατί είμαι ο Χουλκ!"). Γενικώς ψιλοπαλεύει ακόμη, μάλλον γιατί δεν την παλεύει ιδιαίτερα με την προσωπική και οικογενειακή του ζωή, τα σκάνδαλα της οποίας τραβούν διαρκώς τα φώτα της δημοσιοτητας...
Ο Αντρέ ο Γίγαντας (πραγματικό όνομα Ρενε Αντρέ Ρουσίμοφ) ζύγιζε περισσότερα από 220 κιλά και είχε ύψος περίπου 2,15 μέτρα. Το μεγεθός του οφειλόταν στην πάθηση μεγαλακρία, εξαιτίας της οποίας άλλωστε έχασε και τη ζωή του, το 1993. Ο μύθος λέει ότι στην καθισιά του έπινε 157 κουτάκια μπίρας! 
O Μάτσο Μαν Ράντι Σάβατζ (πραγματικό όνομα Ράντι Μάριο Πόφο) συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους σταρ της εποχής -τέλη του '80, λέμε. Συνοδευόταν πάντα εντός και εκτός ρινγκ απ’ τη μανατζέρ και συζυγό του Μις Ελίζαμπεθ (βλέπε φωτ. αριστερά: ηταν η ντεμέκ σέξι πτυχή της όλης φάσης. Η Ελίζαμπεθ έχασε τη ζωή της το 2003 από υπερβολική δόση χαπιών). Ο Ράντι Σάβατζ, αφού αποσύρθηκε, ασχολείται με την ηθοποιία, την τηλεόραση και τη μουσική. 
O Τζέιμς Μπράιαν Χέλβιγκ (δηλ. ο Ουλτιμέητ Γουόριορ) ήταν ο αγαπημένος μου παλαιστής. Και πολύ γούσταρα την περίφημη διαμάχη του με τον Χουλκ Χόγκαν. Το 1999 αποσύρθηκε απ’ τα ρινγκ. Εκτοτε προπαγανδίζει υπέρ των ρεπουμπλικάνων (φτου σου, ρεζίλι, που σε συμπαθούσα κιόλας!).Στα σοβαρά τώρα. Προφανώς και πρόκειται περί μιας γελοιότητας. Προφανώς και πρόκειται περί στημένων αγώνων. Για μια καλοστημένη μηχανή δολαρίων που απευθύνεται σε ηλιθίους, η οποία απαιτεί ελάχιστα αθλητικά προσόντα και ένα μίνιμουμ υποκριτικής ικανότητας... Το όλο σκηνικό έχει και την σκοτεινή του πλευρά, φυσικά: Τις ιστορίες περί χρήσης στεροειδών, που μέχρι και θανάτους (1, 2) έχουν προκαλέσει.
Εξτρα πηγές: Αυτό ή αυτό .
Εξτρα πηγές: Αυτό ή αυτό .
14 σχόλια:
ε....
τι μεροληψίες είναι αυτές? δεν έβαλες τον αντερτέηκερ το νεκροθάφτη ο οποίος μια φορά μάλιστα είχε κλείσει τον ούλτημέητ γουόριορ μέσα σε ένα φέρετρο! αυτοί είναι άντρες...
Ειστε ΦΛΩΡΟΙ όλοι. Εσύ Αρσέν κάπως δικαιολογείσαι γιατί είσαι μικρός.
Εγώ πάντα αντιδραστικός ήμουνα με τους κακούς.
Οι Bolshevics ήταν οι αγαπημένοι μου που βγαίνανε με τον υμνο της ΕΣΣΔ και σημαίες με σφυροδρέπανα στο ρινγκ όπως και οι βλαχοι Bushwackers που παίζανε "πολύ βρώμικα"... O Ultimate Warrior ηταν εντελώς γκευ και δε μαρεσε... Ο Χογκαν πολύ βλάχος Επίσης μάρεσε και ένας χαβανέζος ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ο καλύτερος πάντως ήταν ο Ασημάκης (αυτό ειναι σπόντα για να δείξω το πόσο πιο πολύ ψαγμένος είμαι ακόμα και στο θέμα του κατς απο τον Πάνω...).
Χα! Βλεπω πως εκτός απ' την ταξική σας ελκύει και η faux-πάλη...
Αρσέν, θα τον απολύσω τον Συγκαμμένο για το ατόπημά του. Αν αναφέρεσαι πάντως σε αυτόν τον αγώνα, στο φινάλε ο Ουλτιμέητ... ξύπνησε!
Βάαλ, πέρα απ' τους Μπόλσεβιξ, υπήρχαν και ο Νικολάι Βολκόφ (ρώσος) και ο Αϊρον Σικ (ιρανός), ξέρεις ό,τι πρέπει για τη διατήρηση του ψυχροπολεμικού κλίματος... Κι ας μην ξεχνάμε τον Σάρτζεντ Σλότερ, τον μεγάλο τους αντίπαλο...
Ε ρε ρόμπαι ξεκούμπωται που είμαστε!
Ρε φίλος,
τώρα που τα ξαναβλέπω πολυ ΜΟΥΦΑ η φάση. Αλλα ντελώς ΜΟΥΦΑ... χαχα
Τέτοια πάλη κάνω και γω με σένα...
(Άσε τα ποντκαστ και λέω να αρχίσουμε να οργανωνουμε αγώνες κατς μεταξύ "μπλογκερ").
(Να βγάλουμε και κανα φράγκο!!!)
Ξέρεις πόσο θα πουλήσει ένας αγώνας μεταξύ βα.αλ. και Πάνως Κ.???
Αμα κατεβεις Αθήνα να το οργανώσουμε.
Ρε θα σταματήσουμε να δουλεύουμε λέμε και θα ζούμε από το κατς και το μπλογκινγ...
Πφ... Εσένα Βάαλ, σε έχω για πρωινό. Με τον Ασημάκη όμως ίσως να βαρυστομαχιάσω (χου δε φακ ιζ Ασημάκης;)
Αλλά άμα κατέβω Αθήνα, θα οργανώσουμε μπιροκατσία. Προτιμότερο!
Εν τω μεταξύ, μετά το ποστ, συνέχισα το ψάξιμο και βρήκα ουκ ολίγες αλλες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τους... παλαιστές. Μιλάμε αρκούν για τουλάχιστον άλλα 10-20 ποστ, τα οποία όμως υπόσχομαι ότι μάλλον δεν θα τα κάνω...
Άσε τώρα ρε...όποιος πει ότι δεν έχει δει μια φορά ρέστλινγκ είναι φλωρος. Όποιος δεν έχει δαπανήσει έστω και ένα από τα παλιά καλά εικοσάρικα στο μπλιμπλίκι για να παίξει το arcade παιχνίδι είναι επίσης φλώρος. Εγώ θα καταμαρτυρήσω ότι όταν κατέβασα για πρώτη φορά τα MAME το σκίσαμε το παιχνίδι με τον Πάνω Κ. Με άρεζε και ο Million dollar man και ο Mr Perfect. Δε γούσταρα τον Big Boss Man γιατί ήταν μπάτσος και επίσης όταν έκανα το σεισμό με τον Earthquake τρελενόμουν.
Και γαμώ τα πόστ Πάνε.
Γέα.
όχι πάνεμ δεν εννοούσα αυτό. έχω να ομολογήσω κάτι. δεν έβλεπα κατς!!! ότι ξέρω τα ξέρω από τα σχετικά αφιερώματα στα μπλεκ που έφερναν τα ξαδέρφια μου στο χωριό.
Ιωάννη, μην ξεχνάς και το μποξάκι στο πιεσδύο! Θυμάσαι κόλλημα ε; Μπουνιά στα πλευρά, και μετά απερκατ!
Αρσέν μου, λυπάμαι αλλά εγώ σε εκείνη την ηλικία μπορεί να έβλεπα Ηρωες του Κατς, αλλά δεν διάβαζα Μπλεκ... Είχα ήδη κάνει το μεγάλο άλμα προς τη Σούπερ Κατερίνα (μπαρδόν, προς τον Ντοστογιέφσκι ήθελα να γράψω...)
Ο Ασημάκης ήτανε ένας εγχώριος ήρωας του κατς, είχα διαβάσει σε ένα μικρό Παρα Πέντε παλιά μία συνέντευξη του. Μιλάμε τώρα πριν 20 χρόνια και...
Όσο για το ποιος εχει ποιον αυτό μένει να αποδειχθεί στο ρινγκ. ΣΕ ΠΡΟΚΑΛΩ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝΟΙΧΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΣΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ (τρομάρα σας μέχρι και η Παναγία δεξία είναι εκει πάνω...)!!!
ΟΥΡΓΚ!!!
Α και τα εισητήρια 60-40 υπέρ μου...
Ωραία ανάρτηση! Υπάρχει ένα κείμενο του Ρολάν Μπαρτ που αναλύει πολύ εύστοχα τον κόσμο του Κατς (στις μυθολογίες νομίζω;)! Φαντάζομαι δεν το ξέρεις ΠάνωΚ...
Οχι ρε γαμωτη μου, αν το ηξερα ότι ένα γίγας του μεγέθους του Ρολάν Μπαρτ είχε ασχοληθεί με το κατς, θα το είχα εντάξει στο ποστ, προς περαιτέρω "ποιοτικοποίηση".
Αν, Jason, υπάρχει κάνα σχετικό λινκ, θα σου ήμουν ευγνώμων.
Η γουίκιπίντια λέει σχετικά: In another chapter, Barthes explores the myth of All-In Wrestling. He describes how, unlike in boxing, the aim of the sport is not to discover who will win or 'a demonstration of excellence' [2], it is a staged spectacle acting out society's basic concepts of Good and Evil, of 'Suffering, Defeat and Justice' [3]. The wrestlers, like characters in a pantomime, portray grossly exaggerated stereotypes of human weakness: the traitor, the conceited one, the 'effeminate teddy-boy'. The audience expects to watch them suffer and be punished for their own transgressions of wrestling's rules in a theatrical version of Society's ideology of justice.
Δεν ξέρω αν ο Μπαρτ είναι γίγας, αλλά υπέθεσα ότι δεν ήξερες το κείμενο και πως θα σε ενδιέφερε :-). Λοιπόν το βρήκα: "ο κόσμος του Κατς" λέγεται (είναι στο βιβλίο Μυθολογίες, σσ. 55-68)
Αντιγράφω λίγο κάποια κομμάτια για να έχεις να παίζεις...:
"Αρετή του κατς είναι ότι σα θέαμα παρουσιάζει κάτι το υπερβολικό. Έχουμε εδώ έναν εμφαντικό τόνο, που σίγουρα θα χαρακτήριζε το Αρχαίο Θέατρο. [...] Υπάρχουν άνθρωποι
που πιστεύουν ότι το κατς είναι αγώνισμα εξευτελιστικό. Το κατς δεν είναι αγώνισμα, είναι θέαμα [...] Ο στόχος του κατσέρ δεν είναι να κερδίζει, αλλά να εκτελεί με απόλυτη ακρίβεια τις κινήσεις που περιμένει κανείς από αυτόν. Λένε πως το τζούντο ενέχει ένα κρυφό στοιχείο συμβολισμού. Ακόμα κι όταν είναι αποδοτική, η κίνηση πρέπει να είναι συγκρατημένη, συγκεκριμένη και σύντομη, ορθά σχεδιασμένη -μια ευθεία χωρίς όγκο.
Το κατς αντίθετα επιβάλλει κινήσεις υπερβολικές εκμεταλλεύσιμες ως το παροξυστικό σημείο της σημασίας τους. Στο τζούντο αυτός που πέφτει μένει ελάχιστα χάμω, στριφογυρίζει προσπαθεί να ξεφύγει να αποφύγει την ήττα ή -αν αυτή είναι αναπόφευκτη -παραιτείται αμέσως από το παιχνίδι. Στο κατς αυτός που πέφτει μένει χάμω υπερβολικά γεμίζοντας κατά κόρο την όραση των θεατών με το αβάσταχτο θέαμα της αδυναμίας του".
Jason, να 'σαι καλά αδερφέ. Προβλέπεται επένδυση σε τοπικό βιβλιοπωλείο, ή έστω δανεισμός (ενδεχομένως και σχετικό ποστ).
Διαβάζοντάς τα αυτά, τουλάχιστον να έχω κάτι να παπαγαλίζω για να μη νιώθω άσχημα για την τελευταία βδομάδα κατά την οποία κόλλησα βλέποντας ατέλειωτες ώρες στο γιουτιούμπ παλιούς αγώνες κατς... :)
Thanx, again.
Δημοσίευση σχολίου