Η Μαρία Αντουανέττα σουλατσάρει στα ερείπια

Αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει. Είναι απύθμενος (τη λέξη αυτή τη λατρεύω. Δεν υπάρχει καλύτερο επίθετο για τη βλακεία, ταιριάζει όσο και τα μακαρόνια με την κόκκινη σάλτσα).

Νομίζω ότι σιγά σιγά αρχίζετε να καταλαβαίνετε σε ποιόν αναφέρομαι, σας έχω δώσει τόσα στοιχεία που μοιάζει με τους γρίφους σε τηλε-διαγωνισμούς. Μόνο που δεν έχω φράγκο να σας επιβραβεύσω. Απλά, σας ξαποστέλνω να διαβάσετε τις δηλώσεις του Σίλβιο για τους σεισμοπαθείς συμπατριώτες του, αυτούς που προφανώς τον ψηφίζουν σχεδόν 8 χρόνια τώρα και ίσως να συνεχίσουν και για άλλα 108 έτσι που κοντεύει να μας θάψει όλους.

Ακόμη και οι Ιταλοί που είναι γνωστοί για την ελαφράδα και το ταμπεραμέντο τους, θα πρέπει να έχουν βαρέσει ανάποδες (μα τί νεολογισμούς χρησιμοποιώ σήμερα η δόλια - αλλά μόλις διάβασα τη δήλωση, ήταν σαν να πήρα όλων των ειδών τα ναρκωτικά μαζί!).

Μου θύμισε πριν πολλά πολλά χρόνια που είχα μπει για μια επέμβαση στο νοσοκομείο, γυμνάσιο ήμουν ακόμη (ναι, η ιατρική είχε προχωρήσει τόσο) και μια φίλη που έμενε δίπλα μου είπε με όλη την αφέλεια που διέθετε ως έφηβη αφότου πλέον γύρισα στο σχολείο: "Και γιατί καλέ δεν ήρθες καμιά βόλτα μόλις βγήκες;"

Ντόινγκκ!! (Πρέπει να δηλώσω εδώ, ότι θα πρέπει να την είχαν κυριεύσει τίποτε πνεύματα, κακιά στιγμή και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, δεν εξηγείται αλλιώς, η κοπέλα είναι πανέξυπνη και μία από τις πλέον αγαπημένες φίλες).

Το Μπερλουσκόνι πάντως φίλο εγώ δεν πρόκειται να τον κάνω. Θα ψάχνω να βρω τις κρέμες μου και θα τις έχει καταναλώσει όλες. Άσε που του πέφτω πολύ μεγάλη για οποιαδήποτε επαφή. Θα τον φρικάρουν οι -ανεπαίσθητες, το τονίζω- ρυτίδες στο "πόδι της χήνας".

Που να τον τσιμπάνε 100 χήνες μαζί μπας και τσιτώσει κι άλλο και σκάσει.