Ο μικρός κοιμάται και σήμερα είναι Σάββατο. Πράγμα που σημαίνει ότι οι δουλειές που είχαν να γίνουν για τη βάπτιση είχαν μέχρι εδώ. Άρα βρήκα λίγο χρόνο να γράψω κάτι που εδώ και καιρό σκεφτόμουν. Έτσι για να την βγω στον Πάνω Κ. και την παρατήρηση του πάνω αριστερά στο αξιόλογο ετούτο ιστολόγιον.
Ο λόγος περί της εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης με την ονομασία "Στην υγειά μας". Ο οικοδεσπότης Σπύρος Παπαδόπουλος καλεί κάθε φορά πέντε έξι δικούς του και θυμούνται τα παλιά.
Το λοιπόν σιχάθηκα πιά.
Είχα κάνει μια φορά μια αναφορά στον Καζαντζίδη και το πόσο έχει επηρεάσει αρνητικά την κουλτούρα, την όποια κουλτούρα, της Φελλάδας. Εδώ επιστρέφω για να τα χώσω σε αυτήν την εκπομπή.
Και εξηγούμαι. Η εκπομπή περισσότερο από όλα αναλύει πόσο καλά περνούσαν στο παρελθόν και τι μαλάκες είναι τώρα όλοι. Κάνει αφιερώματα στους παλιούς συνθέτες, ηθοποιούς, στιχουργούς κλπ. Και έρχομαι εγώ τώρα και σας λέω:
Πόσα ακόμα αφιερώματα πρέπει να δούμε στους:
Καζαντζίδη, Ζαμπέτα, Παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, Μάνο Ελευθερίου, Πολυτεχνείο, Αριστερά, φυλακισμένους, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Μάνο Λοίζο, Κουγιουμτζή κλπ;;
ΒΑΡΕΘΗΚΑ!!
Οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι να λένε τα ίδια. Πόσο μας λείπει ο καθένας, πόσο παλέψαμε εμείς ενώ σήμερα τίποτα κλπ.
Βρε σεις σκεφτήκατε ποτέ ότι η σημερινή κοινωνία έχει παραδοθεί σε εμάς από εσάς;
Σκεφτήκατε ποτέ ότι σήμερα εμείς πληρώνουμε τα δικά σας λάθη;
Πόσα ακόμα τραγούδια σε τέτοια αφιερώματα θα πει η Μαρίζα Κόχ;
Και για να εξηγούμε ένα παραπάνω.
Να ξεκινήσω πρώτα από τους Λοίζο και Κουγιουμτζή. Οι άνθρωποι είχαν μια Α αξιοπρέπεια. Αλλά δεν είναι εδώ. Πράγμα που σημαίνει, όπως πάντα σημβαίνει στην Φελλάδα, ότι έχουν ξεμυτήσει πάνω από 3500 άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι τους ήξεραν καλά, ότι ήταν και γαμώ τους φίλους και είναι καλεσμένοι σε αυτές τις εκπομπές για να πουν πόσο λυπήθηκαν που έφυγαν και πόσο σημαντικοί άνθρωποι ήταν.
ΗΤΑΝ. Αυτή είναι η μαγική φράση. Αντί να τους αφήσουν να αγιάσουν, τους έχουν μετατρέψει σε αυτές τις εκπομπές κάτι μουσειακό. Κάτι τρίπαλιο.
Ο Καζαντζίδης τα είπαμε να μην τα ξεναλέμε...
Ο Ζαμπέτας ήταν ένας ελαφρολαϊκός τραγουδιστής. Και μη γελιόμαστε περί τούτου. Να σας θυμίσω μήπως μεγάλες στιγμές;
"Γουστάρει τον α'απη. Τον σκύλο τον μαύρο τον ταμ ταμ ταμ"
"Είσαι σκέτο πα'ακ'ατος και π'οβοκατο'ισαααααααα γι αυτό σε χώρισαααααα"
και φυσικά επιφωνήματα τύπου
"ουουουουυουουαααααααααααααααααααααααααααααα"
Ναι ήταν σκέτη μαγεία στις ελληνικές ταινίες. Σκέτη μαγεία.
Παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος. Μάστα. Δείτε τι έκαναν όλοι αυτοί (που πάνε σε αυτές τις εκπομπές) μετά από αυτές τις ταινίες και πάρτε δείγμα. Οι πραγματικά αξιοπρεπείς ηθοποιοί εκείνης της εποχής ουδέποτε βγήκαν σε τέτοιου είδους προγράμματα. Να σας θυμίσω την συνέντευξη που είχε δώσει κάποια στιγμή ο Κακαβάς στον Χατζηνικολάου (όταν ακόμα έκανε και καμιά σοβαρή συνέντευξη αυτός ο γελοίος) και τι πράγματα είχε πει; Σας θυμίζω μια ατάκα:
"Αρνήθηκα κύριε Χατζηνικολάου μετά από μια πορεία σοβαρή να μπω στις βιντεοταινίες και τις επιθεωρήσεις που δεν ήταν σοβαρές. Προτιμούσα να κάνω άλλες δουλειές. Έφτασα σε σημείο να λέω στα σπίτια που πήγαινα, Γειά σας, ναι, είμαι ο Κώστας Κακαβάς που έπαιζα στο σινεμά και ήρθα για να καθαρίσω τις σκάλες".
Στα του Πολυτεχνείου δε το συζητώ. Στα τελευταία θα νομίζουμε ότι μέσα στις φυλακές ήταν 5 άνθρωποι συγκεκριμένοι. Αυτοί που είναι φίλοι του κάθενα που κάνει την εκπομπή δηλαδή. Α! Να μην ξεχάσω τον Ανδρουλάκη. Έχω ακούσει την ιστορία που ήταν φαντάρος εκείνη την εποχή και το πως τον κάλεσαν ίσαμε 25.000 φορές. Και ο Λυγερός ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Άσχετα αν τον γουστάρουμε ή όχι όμως μόνο σε μια εκπομπή τον έχω δει εγώ να μιλάει για αυτό. Σε ένα "Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα" που είχε αφιέρωμα στην πραγματική 17 Νοέμβρη όπως υποστήριζε. Για την αριστερά και τους φυλακισμένους ισχύουν τα ίδια που είπα εδώ. Προσέξτε: Δε λέω ότι δε φυλακίστηκαν. Αλλά όταν έχεις περάσει κάτι και το διατυμπανίζεις λες και θες παράσημο είναι άσχημο. Λες και πρέπει για το υπόλοιπο της ζωής μας να σου χρωστάμε. Να κάθεσαι και να σου δίνουμε. Ένας άνθρωπος κρίνεται για όλη του τη ζωή και όχι για ένα μέρος. Παραδέχομαι όλους αυτούς που πέρασαν πολλά αλλά μένουν αξιοπρεπείς.
Ο Μάνος Ελευθερίου έχει γράψει ωραία κομμάτια αλλά κάνει παρέα με τον Ψινάκη. Δένουν αυτά; Όχι πείτε μου δένουν; Και γιατί στα αφιερώματα που κάνετε για αυτόν δε καλείτε τον Ψινάκη; Δεν είναι φίλος του αυτός; Η Ζήνα; Δε με χέζετε λέω γω;
Όσο για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο; Τι να πω. Λες και δε έχουν γράψει άλλοι τραγούδια σε αυτή τη χώρα. Έχει γράψει και αυτός πολύ ωραία τραγούδια. Συμφωνώ. Από πότε έχει να επειδίξει κάτι καλό όμως; Τον παραδεχτήκαμε και τον τιμήσαμε 100 φορές. Φτάνει πια. Η περίπτωση Παπαδόπουλου μοιάζει με αυτή του Τζόρτζεβιτς στο ποδόσφαιρο. Έπαιξε δυο χρόνια και γαμώ τις μπάλες και φτάνει αυτό για να κριθεί για μια ζωή. Μοιάζει επίσης με αυτή του Δομάζου στο ποδόσφαιρο. Που όταν έγινε μια ψηφοφορία από τους δικούς του (ΠΣΑΠ, ΠΣΑΤ κλπ) βγήκε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 100 χρόνων. Πήρε το βραβείο και είπε: "Ναι εγώ ήμουν ο καλύτερος και το βραβείο έπρεπε ούτως ή άλλως να το πάρω". Αργότερα ο κόσμος μέσω διαδικτύου ψήφισε τον Χατζηπαναγή.
Από τότε που ξεκίνησαν όλες αυτές οι εκπομπές όλοι έχουν γίνει ένα μουσειακό αντικείμενο. Έχουν φθείρει τόσο πολύ την εικόνα τους που δε το καταλαβαίνουν. Καμία όρεξη δεν έχω να βλέπω τέτοιου είδους εκπομπές. Για μια ακόμα φορά η ελληνική κρατική τηλεόραση απευθύνεται σε ανθρώπους μεγάλους σε ηλικία. Και όχι μόνο αυτό. Απευθύνεται σε αυτούς τους μεγάλους σε ηλικία που τα έχουν παρατήσει κιόλας λέγοντας πόσο καλά ήταν τότε και πόσο σκατά είναι σήμερα. Ούτε μια στιγμή για αυτοκριτική. Η σημερινή σκατοκοινωνία επαναλαμβάνω δεν ήρθε μόνη της. Κάποιοι τη δημιούργησαν. Από την άλλη όταν κάνουν μια εκπομπή που μπορεί να απευθύνεται σε νέους θα είναι ή το "Με αρετή και Τόλμη" ή ο Μπαγλαμάς της "Ψηφιακής Φελλάδας".
ξύπνησε μικρός αλλοιώς θα έγραφα κι άλλα.
Για το γνήσιο της υπογραφής:
Ιωάννης Σκορδοπούτσογλου.
Και είμαι ανώνυμος στο ίντερνετ και κουκούλα φοράω αμα λάχει.
9 σχόλια:
Δίκιο έχεις, βρε φίλο, αλλά μην γκρινιάζεις για δαύτους, όπως γκρινιάζουν εκείνοι για το ένδοξο παρελθόν τους Γράφτους στην ένδοξη σκορδόπιτσά σου και απόλαυσε τον μικρό παίχτη.
Λέω εγώ...
Η γλώσσα σου κινείται με σοφία μέσα στο στόμα σου Σκύλε. Έχεις εν μέρει δίκιο. Δε σου λέω να κράζουμε σε σημείο να φτάσουμε στο δικό τους επίπεδο. Γκρινιάζω μόνο μια φορά γιατί το ότι δε γκρινιάζομεν καθόλου μας έφερε μέχρις εδώ.
Α, και να τονε χαίρεσαι τον Μπαοχτσή, ρε!
Μπορείς και να απαλλαγείς από την τηλεόραση όπως έκανα εγώ και να ησυχάσεις. Αλλά για τον Καζαντζίδη θα διαφωνήσω, και θα έλεγα ότι δεν είναι τυχαίο πως τα αφιερώματα της τιβί σ'αυτόν είναι απειροελάχιστα σε σχέση με τους άλλους... Κατά τα άλλα, βεβαίως, προσυπογράφω.
Φυσικά καλοδεχούμενη η γνώμη σου φίλε δύτη...αλλά μιλάμε έχεις και γαμώ τα nick έτσι; Σοβαρά. Αλλά επειδή το έχεις μια λέξη έβγαλα τα μάτια μου να το διαβάσω...εγκρίνω...
@ Σκύλε είσαι ωραίος...
Για τη μια λέξη, φταίει το σύστημα του blogspot... Παρεμπιπτόντως, (σχετικά με το προηγούμενο ποστ) η απλή ονοματοθεσία στο ληξιαρχείο δεν αρκεί; (ομοιοπαθής, πάνε χρόνια)
Βασικά, εμένα το Με Αρετή και Τόλμη με αρέσει... Αμα είχε και λίγη παραπάνω Γοητεία, θα ήταν μιλάμε σούπερ...
Ενα ζήτημα που θίγεται πάντως Ιωαννη σε αυτά που γράφεις είναι της λαϊκότητας, η οποία για μένα, ακόμη και στην ελαφριά της μορφή, είναι πολύ σημαντική. Ο καζαντζίδης ας πούμε ήταν λαϊκός, και για αυτό εκφραστής μιας κατάστασης ΤΟΤΕ. Και το λέω εγώ, που Καζαντζίδη δεν ακούω, διότι είμαι του ξένου βρε παιδάκι μου, Πολ Ανκα, Πέρι Κομο και τα σχετικά. Σουργελοποιήθηκε βέβαια εκουσίως στα γεράματά του, αλλά ας μην μπερδεύουμε το έργο (δεν με αρέσει), τη σημασία του έργου (την αναγνωρίζω) με τον άνθρωπο (σούργελο).
Τώρα, όσον αφορά την ουσία του ποστ, περί αναπόλησης του παρελθόντος, εγώ έχω να πω ότι οι σημερινοί 16αρηδες δεν πάνε καλά και με τρομάζουν, έχουν περίεργα χτενίσματα και ακόμη πιο περίεργα παπούτσια. Οταν εγώ ήμανε δεκάξι, τα πράγματα ήταν καλύτερα.
@ Δύτη: Όταν πήγα στο ληξιαρχείο Πυλαίας να δηλώσω τη γέννηση του μικρού έβαλαν αβάπτιστο και τους είπα :"Βάλτε στο όνομα "Τάδε" (όπου τάδε το όνομα του μικρού)γιατί έτσι θα τον λένε" Μου απάντησαν ότι δε γίνεται και ότι πρέπει να προσκομίσω πίσω ένα χαρτί που μου έδωσαν ειδικά για τη βάπτιση. Το τελευταίο μου το ζήτησε και ο παππάς προκειμένου να κάνει τη βάπτιση. Μετά το μυστήριο επιστρέφεις το χαρτί συμπληρωμένο από τον παππά και μόνο τότε γράφουν όνομα στο ληξιαρχείο.
Βράσε όριζα...
μπράβο βρε αγόρι μου Σκορδοφούτσογλου.
Πέστα γιατί τα λέω και γω και με λένε κακιά.
Όχι ρε , δε γουστάρω να βλέπω τον Ελευθερίου σα μπαμπόγρια στη γωνία, με ύφος ξυνής γεροντοκόρης να λέει μαλακίες γιά την Ζήνα .
Κι ο Ζαμπέτας μη τρελλαθούμε και τελείως, ποιός τον άκουγε από μας τότε.Έγινε σύνθημα το όοοοοοε γιά το χαβαλέ μας ο ταμ ταμ ταμ.
Και γιά τον κλάψα.Άστον.Τέτοια κλάψα πανελλήνια με αυτοκρατορικές απαιτήσεις θα κάνουμε χρόνια να ξαναδούμε.
Εύγε παιδί μου.
Α, γιά το αβάπτιστον Σκορδουφουτσάκι το ξέχασα να στο πω προχτές.
Γιά να ψιλοπροβοκάρω κιόλες.
Γιατί χαλιόμαστε γιά τα ονόματα και τα βαφτίσια, σάμπως κιάλλα δεν κάνουμε στα ανήλικα τέκνα μας χωρίς να τους πάρουμε τη γνώμη;
Δημοσίευση σχολίου