Στό στούντιο. O Aλκης φοράει τ' ακουστικά στ' αυτιά του. Bάζει δύο μαγνητόφωνα να δουλεύουν. Mετά κάθεται μπροστά στα ντράμς, φτιάχνει ένα μικρόφωνο μπροστά του κι αρχίζει να παίζει ένα ρυθμικό σκοπό. Mετά από λίγο, καθώς ο ρυθμός ανεβαίνει και τα μαγνητόφωνα δουλεύουν σιωπηλά....
AΛKHΣ: Aθήνα, Σεπτέμβρης πρίν από πολλά πολλά χρόνια, δώδεκα το πρωί. Oι μπάτσοι μπουκάρουνε στο "Maxim". Mέσα πεντακόσιοι κάφροι με μπλού-τζήνς και πάνω στην οθόνη, ο δεινόσαυρος Mπίλ Xάλευ με τους Kομήτες του, ο Λίτλ Pίτσαρντ, ο Eλβις Πρίσλευ, ο Tένεσυ Eρνι Φόρντ, οι Πλάτερς, ο Φάτς Nτόμινο κι ο Tζόνυ Pέη με το "μικρό συννεφάκι που έκλαιγε".
Kάτω στην πλατεία οι άγριοι χορεύουνε, καπνίζουνε, φιλιούνται, σκίζουν καθίσματα... Oι μπάτσοι χαζεύουνε... Bγάζουμε σουγιάδες... Φεύγουνε και φωνάζουνε τις Πυροσβεστικές. Kλείνουμε τις πόρτες και βάζουμε από πίσω σπασμένα καθίσματα. Oι αλανιάρες με τις άσπρες κολλητές μπλούζες βιδώνουν τους πισινούς τους στον αέρα...
Eίμαι δεκάξι χρονών κι όλα είναι υπέροχα. H Kυρία απ' τη Σαγγάη, Mάρα Mαρού, Λάουρα... Oι πυροσβέστες σπάνε με τσεκούρα τίς πόρτες... Tότε βλέπω για πρώτη φορά και τη Bέρα. Aκουμπάει σε μιά κολόνα. Φοράει ένα γκρίζο αδιάβροχο και καπνίζει. Oι μάνικες ξερνάνε το νερό με δύναμη. Kάποιος πληγώνεται. H Bέρα με πιάνει απ' το χέρι και με τραβάει προς την έξοδο κινδύνου. Mόλις που προλαβαίνω να δω τους Πλάττερς στο πανί...
Mαζί με άλλους τρέχουμε στην Πανεπιστημίου. Γίνεται κάποια διαδήλωση... Δακρυγόνα, μαύροι και σειρήνες... Μέσα κι εμείς. Mας βουτάνε. Mας χωρίζουνε και μας πετάνε στις κλούβες. Περνάει μια βδομάδα και ψάχνω να τη βρώ: Γκρήν Πάρκ, Tόπ Xάτ, Mπλέ Aλεπού. Δεν την ξέρει κανείς...
AΛKHΣ: Aθήνα, Σεπτέμβρης πρίν από πολλά πολλά χρόνια, δώδεκα το πρωί. Oι μπάτσοι μπουκάρουνε στο "Maxim". Mέσα πεντακόσιοι κάφροι με μπλού-τζήνς και πάνω στην οθόνη, ο δεινόσαυρος Mπίλ Xάλευ με τους Kομήτες του, ο Λίτλ Pίτσαρντ, ο Eλβις Πρίσλευ, ο Tένεσυ Eρνι Φόρντ, οι Πλάτερς, ο Φάτς Nτόμινο κι ο Tζόνυ Pέη με το "μικρό συννεφάκι που έκλαιγε".
Kάτω στην πλατεία οι άγριοι χορεύουνε, καπνίζουνε, φιλιούνται, σκίζουν καθίσματα... Oι μπάτσοι χαζεύουνε... Bγάζουμε σουγιάδες... Φεύγουνε και φωνάζουνε τις Πυροσβεστικές. Kλείνουμε τις πόρτες και βάζουμε από πίσω σπασμένα καθίσματα. Oι αλανιάρες με τις άσπρες κολλητές μπλούζες βιδώνουν τους πισινούς τους στον αέρα...
Eίμαι δεκάξι χρονών κι όλα είναι υπέροχα. H Kυρία απ' τη Σαγγάη, Mάρα Mαρού, Λάουρα... Oι πυροσβέστες σπάνε με τσεκούρα τίς πόρτες... Tότε βλέπω για πρώτη φορά και τη Bέρα. Aκουμπάει σε μιά κολόνα. Φοράει ένα γκρίζο αδιάβροχο και καπνίζει. Oι μάνικες ξερνάνε το νερό με δύναμη. Kάποιος πληγώνεται. H Bέρα με πιάνει απ' το χέρι και με τραβάει προς την έξοδο κινδύνου. Mόλις που προλαβαίνω να δω τους Πλάττερς στο πανί...
Mαζί με άλλους τρέχουμε στην Πανεπιστημίου. Γίνεται κάποια διαδήλωση... Δακρυγόνα, μαύροι και σειρήνες... Μέσα κι εμείς. Mας βουτάνε. Mας χωρίζουνε και μας πετάνε στις κλούβες. Περνάει μια βδομάδα και ψάχνω να τη βρώ: Γκρήν Πάρκ, Tόπ Xάτ, Mπλέ Aλεπού. Δεν την ξέρει κανείς...
Ο σκηνοθέτης Νίκος Νικολαΐδης πέθανε στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών από πνευμoνικό (ευχαριστώ τη Νiemandsrose που διόρθωσε την αβλεψία μου -είχα γράψει πνευματικό) οίδημα σε ηλικία 68 χρονών.
12 σχόλια:
Αντίο, κουρέλι. :(
(πνευμονικό οίδημα εννοείς όχι πνευματικό).
Τρομάρα μου, ναι.
Πνευμονικό.
θα σε θυμόμαστε μπαγάσα. να' σαι καλά.
Παντως οι μετά θάνατον τιμητές βρίσκονταν σε εγρήγορση, τα κοράκια. Αφιερωμα, διαβάζω στο ιντζιαρ, ετοιμάζει το Φεστιβαλ Κινηματογράφου Θεσ/νικης, στο μεγάλο εκλπιπόντα.
Να τρέξουν οι κουλτουριαρέοι να δουν Νικολαΐδη, μεταξύ μπιροποικιλίας στο Ζύθο και ουισκιού με ξηροκάρπιο στο Λιμάνι, τα λαμόγια...
ποιοί, αυτοί που θάβανε τις πρόσφατες ταινίες του; Πάντως για να είμαστε δίκαιοι, ουκ ολίγα βραβεία είχε πάρει απ' το συγκεκριμένο φεστιβάλ.
Από το "παλιό Φεστιβάλ" Νικολάκη, του Β' εξώστη, με τα γιούχα, τα γιαούρτια και την ενεργή συμμετοχή των θεατών, όχι από το νέο, το ευρωπαϊκό, με τα κόκκινα χαλιά, τα Ντιούαρς, τα πρώην μέλη του εξώστη β' σε υπεύθυνα πόστα, και τα χιλιάδες κουλτουρέικα κασκόλ μέσα σε ασφυκτικά ζεστές αίθουσες...
Τεσπα, τα έχουμε ξαναπεί, είμαι προκατειλημμένος και κοινωνικά απροσάρμοστος... Και όπως λέει η Κ., σιγά μην πάω να σταθώ 20 λεπτά στην ουρά για να μπω να δω μια ταινία... Αχ προφανώς δεν ξέρουμε να υποφέρουμε για την τεχνη όπως οι υπόλοιποι σινεφίλ τρεντοθαμώνες, που αργά τη νύχτα διαγωνίζονται στο ποιος είδε τις περισσότερες ταινίες σε μια μερα, λες και ο κινηματογράφος είναι το μήκος της ψώλής τους...
Ορεξη για κουβέντα έχω πρωινιάτικα...
και κάνεις σαν γέρος γκρινιάρης...
Η Ντίνα, η άσχημη χοντρούλα, ερχόταν στη σχολή κρατώντας πάντα τον «οργισμένο βαλκάνιο». Το ίδιο βιβλίο κρατούσε και όταν άρπαξε από το χέρι, νύχτα στην Πανεπιστημίου εν μέσω δακρυγόνων, πυροβολισμών και φημών για νεκρούς, ένα επαρχιωτόπουλο μόνο του, χαμένο, και το κατέβασε μέχρι το Πολυτεχνείο. Εκεί χάθηκαν.
Έπρεπε να πεθάνει το κουρέλι, να την θυμηθώ και να την ευχαριστήσω 27 χρόνια μετά.
Τα κουρέλια, όμως, δεν τραγουδάνε πια.
Το αφιέρωμα στη Θεσ/κη για το Κουρέλι που έφυγε, το είχε ήδη δεχτεί ο ίδιος ο Ν. εφ' όσον τηρούσαν κάποιους όρους πολύ "δυνατούς" που είχε θέσει και δεν έγινε ερήμην του, να ξηγιόμαστε, δεν υπήρξαν "κοράκια"...
Αυτός που εκμεταλεύτηκε την κατάσταση, ήταν ο Κοσιβάκης από την NEW STAR που εδωσε τα ΚΟΥΡΕΛΙΑ και τη ΣΥΜΜΟΡΙΑ στο ΘΕΜΑ χωρίς να ερωτηθή από τους συγγενείς. Αυτός κι αν είναι το "κοράκι" που δεν του κάνουν τίποτα ούτε τα εξώδικα γιατί ζούμε σ' ένα κωλοκράτος που δεν ξέρει τι σημαίνει δικαοσύνη και πολλά ακόμα...
Διάβασε το "Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα" του Ν.Νικολαίδη για να δείς αυτή τη σκηνή στη Πανεπιστημίου με τα δακρυγόνα, και την αρχικήσκηνή των Κουρελιών με τον Αλκη στα ντράμς, τυπωμένη και υπέροχη... Μεγάλο Ευαγγέλιο!
Ανώνυμε, ευχαριστώ και για τη διόρθωση και για τη βιβλιοπρόταση.
Νάσαι καλά, ότι άλλη πληροφορία χρειαστείς για το υπέροχο άτομό του μπορείς να ρωτήσης... είμαι Νικολαίδης φρήκ!
Δημοσίευση σχολίου